ΡΟΡΙΟΝ ΓΚΡΕΪΣΙ

Τα Καλύτερα Έπονται 

Συνέντευξη στον Χοσέ Φραγκουάς

Στα πλαίσια της συνεχούς εξέλιξης και βελτίωσης του περιοδικού μας, ανάμεσα στα άλλα, ξεκίνησε και η συνεργασία μας με τον κ. Χοσέ Φράγκουας, Γενικό Διευθυντή των εκδόσεων CFW, της εταιρείας δηλαδή που εκδίδει τα πασίγνωστα παγκοσμίως έγκυρα περιοδικά, Inside Kung Fu, Grappling και Martial Arts, καθώς και τα βιβλία και τις βιντεοκασέτες της Unique Publications (U.P.) Ο κ. Φράγκουας, εκτός των άλλων, έχει πάρει δεκάδες συνεντεύξεις σχεδόν από όλους τους μεγάλους δασκάλους του πλανήτη, οι οποίες θεωρούνται κορυφαίες στο είδος και έχουν ήδη εκδοθεί σε βιβλία από την U.P. Απολαύστε σήμερα, λοιπόν, τη συνέντευξη ενός θρύλου των πολεμικών τεχνών, του Ρόριον Γκρέϊσι.

     

Δ.Τ.

Ο Ρόριον Γκρέϊσι μιλάει για την ιστορία του Γκρέϊσι Ζίου-Ζίτσου, για το UFC, για τις προκλήσεις της οικογένειας Γκράσιε και για τους καινούργιους της πιάτσας. Μπορεί να τον συμπαθείτε ή να τον αντιπαθείτε, να τον μισείτε ή να τον αγαπάτε -ένα όμως είναι σίγουρο: Με τον Ρόριον Γκρέϊσι, δεν υπάρχει μεσαία οδός.

Η αλήθεια είναι ότι ο νεότερος γιος του θρύλου του Ζίου-Ζίτσου, Χέλιο Γκρέϊσι, είναι μια από τις φιγούρες με τη μεγαλύτερη επιρροή στον χώρο των σύγχρονων πολεμικών τεχνών. Κατάφερε να συγκλονίσει τις πολεμικές τέχνες το 1993, όταν διοργάνωσε το Ultimate Fighting Championship, έκανε συμφωνίες να μεταδίδεται από την τηλεόραση και άνοιξε τις πόρτες ώστε ορδές ολόκληρες από συμπατριώτες του να διδάξουν την τέχνη που δημιούργησε ο πατέρας του και που η οικογένειά του εξελίσσει τα τελευταία 70 χρόνια. Ο Ρόριον Γκρέϊσι μας έδωσε έναν καινούργιο τρόπο να αντιμετωπίζουμε τη ρεαλιστική πάλη και τόσο το όραμά του, όσο και ο τρόπος δράσης του, τον έφεραν στο προσκήνιο. 

Ο Ρόριον Γκρέϊσι έχει κάτι που τον ξεχωρίζει από τους άλλους δασκάλους Ζίου-Ζίτσου. Όχι μόνο είναι ειδικός στην τέχνη που δίδαξε ο πατέρας του, αλλά καταφέρνει να συνδυάζει την τεχνική αυτή γνώση με μια χαρισματική προσωπικότητα και έναν εξαιρετικό επαγγελματισμό. Ωστόσο, για τον ίδιο, ό,τι έκανε ανήκει στο παρελθόν. Δεν σπαταλά χρόνο να κοιτάζει πίσω διότι τα καλύτερα, πάντα, έπονται.

Πότε άρχισες να εξασκείσαι;

Στην ουσία γεννήθηκα πάνω στα στρώματα. Δεν θυμάμαι καμία περίοδο της ζωής μου που να μην έκανα εξάσκηση ή να μη δίδασκα Ζίου-Ζίτσου. Η παλαιότερη ανάμνηση που έχω από το Ζίου-Ζίτσου είναι από μια επίδειξη που έκανα με τον πατέρα μου. Ήμουν τόσο μικρός, που καθώς πήγαινα από τον διάδρομο των αποδυτηρίων προς τη σκηνή, οι ράχες από τις καρέκλες ήταν ψηλότερες από εμένα. Οι πιο έντονες μνήμες, όμως, είναι από τον πατέρα μου όταν δίδασκε. Η ικανότητά του να εξηγεί με πάθος και αφοσίωση ήταν μοναδική και πολύ διασκεδαστική. Όταν άρχισα να διδάσκω, αν και ήμουν πολύ νέος, ήξερα ότι, αν ακολουθούσα τα χνάρια του, δεν θα έκανα λάθος. Οπότε, χρησιμοποιούσα τα λόγια του και έλεγα τις ιστορίες του -και, βεβαίως, οι μαθητές μου τρελαίνονταν. Καθώς μεγάλωνα, άρχισα να προσθέτω τις δικές μου ιστορίες και εμπειρίες -είχα μάθει πλέον τον καλύτερο τρόπο διδασκαλίας.

Τελείωσες τη Νομική στη Βραζιλία. Γιατί εγκατέλειψες τη δικηγορία και πήγες στις Ηνωμένες Πολιτείες;

Βασικά είμαι δάσκαλος Ζίου-Ζίτσου. Όταν αποφάσισα να πάω στη Νομική, δεν αναζητούσα νέο επάγγελμα, απλώς πίστευα ότι αν πήγαινα στο πανεπιστήμιο θα διεύρυνα τις δυνατότητές μου. Διδάσκω Ζίου-Ζίτσου επειδή το αγαπώ, όχι επειδή δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο. Χώρια που, προτιμώ να φοράω τη ζώνη μου γύρω από τη μέση μου και όχι γύρω από τον λαιμό μου! Ο λόγος που πήγα στην Αμερική, είναι επειδή το όνομα Γκρέϊσι ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές στη Βραζιλία και επειδή, λόγω του χαρακτήρα μου, δεν ήθελα να μείνω εκεί και να ζω στη σκιά των επιτυχιών του πατέρα μου. Ήθελα να χτίσω κάτι δικό μου, βασισμένος σε αυτές. Ξεκίνησα λοιπόν να εξαπλώσω τη διδασκαλία του θρύλου των Γκρέϊσι και, μην ξεχνάμε, αν θέλεις να κάνεις κάτι και να το μάθει ο κόσμος, θα πρέπει να το κάνεις στην Αμερική. 

Πώς ήταν τα πράγματα στην αρχή;

Λίγο άγρια. Υπήρξε μια εποχή που ζητιάνευα και κοιμόμουν στους δρόμους. Όμως δεν αμφέβαλλα ούτε για μια στιγμή ότι θα κατάφερνα να πετύχω τον στόχο μου και να πείσω τον κόσμο των πολεμικών τεχνών ότι όλοι χρειάζονται το Ζίου-Ζίτσου. Η πάλη στο έδαφος είναι πολύ σημαντική για να την αγνοήσει κανείς! Στη συνέχεια, ακολούθησαν εκείνοι οι αγώνες-προκλήσεις στο γκαράζ που μετέπειθαν κάθε φορά και από έναν σκεπτικιστή. Άντεξα μήνα με τον μήνα και χρόνο με τον χρόνο, μέχρι που τελικά άρχισα το UFC -από εκεί και ύστερα, όλοι κατάλαβαν περί τίνος επρόκειτο. Μου πήρε 25 χρόνια, αλλά τελικά πέτυχα τον στόχο μου.

Τι σε έκανε να ξεκινήσεις τη διάσημη Πρόκληση Γκρέϊσι (Gracie Challenge);

Πάντοτε λέγονταν πολλά σχετικά με το πώς η μια ή η άλλη τέχνη μπορεί να σε μάθει να καταστρέφεις κάποιον με το ένα χέρι ή να πολτοποιείς κάποιον με το ένα δάχτυλο κλπ. Αν και υπήρχαν εκπαιδευτές που ήξεραν καλά το στυλ τους, υπήρχαν πολλοί που εκμεταλλεύονταν τη μυστική διάσταση των πολεμικών τεχνών και ισχυρίζονταν ότι μπορούσαν να κάνουν απίστευτα πράγματα -μερικά από τα οποία, τόσο θανατηφόρα που δεν μπορούσαν καν να τα δείξουν!

Το να ξέρεις να ρίχνεις γροθιές και να λακτίζεις είναι σημαντικό, όμως δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το σημαντικότερο χαρακτηριστικό μιας πραγματικής συμπλοκής, που είναι ότι το 95 τοις εκατό όλων των συμπλοκών καταλήγουν στο έδαφος. Η Πρόκληση Γκρέϊσι είχε στόχο να δείξει την αποτελεσματικότητα αυτών που δείχνουμε και ήταν κάτι που όφειλα σε όλους τους μαθητές μου. Ήταν ο μόνος τρόπος να αποδείξω αυτό που έλεγα.

Γιατί είναι τόσο σημαντική η αποτελεσματικότητα; Μια τέτοια νοοτροπία δεν παράγει νταήδες;

Ό,τι και αν είναι αυτό που διδάσκεις, πρέπει να μπορείς να αποδεικνύεις τη γνώση σου. Στον κόσμο των πολεμικών τεχνών, η γνώση ισοδυναμεί με την αποτελεσματικότητα, η οποία με τη σειρά της σου προσφέρει αυτοπεποίθηση. Για παράδειγμα, αν ερχόταν ένα παιδάκι τριών χρονών και σου έλεγε «Θέλω να σε δείρω», θα σκεφτόσουν ότι δεν αποτελεί απειλή, θα του χαμογελούσες και θα του έλεγες, «Τι γλυκούλι! Πήγαινε να παίξεις». Αν όμως ο πατέρας του, ένας μεγαλόσωμος και δυνατός τύπος ερχόταν και σου έλεγε το ίδιο πράγμα, μπορεί να ανησυχούσες διότι δεν θα ήσουν σίγουρος ότι θα τον κατάφερνες. Το Γκρέϊσι Ζίου-Ζίτσου, σου επιτρέπει να αντιμετωπίσεις έναν τέτοιο μεγαλόσωμο τύπο σαν να ήταν το παιδάκι. Ο μόνος λόγος που κάποιοι άνθρωποι γίνονται νταήδες, είναι επειδή στο βάθος είναι ανασφαλείς και η επιθετικότητά τους χρησιμοποιείται για να εκφοβίσουν τον άλλον. Αν πάρεις έναν τέτοιο τύπο και τον κλειδώσεις σε ένα δωμάτιο με κάποιον που ξέρει ότι μπορεί να τον βάλει κάτω, ο νταής θα μεταμορφωθεί σε έναν πολύ εντάξει άνθρωπο. Όταν φτάνεις σε κάποιο συγκεκριμένο επίπεδο αποτελεσματικότητας, η οπτική σου γωνία αλλάζει και η αυτοπεποίθησή σου σε κάνει πιο ανεκτικό και καλοδιάθετο. Αυτή η αναζήτηση για πραγματική αποτελεσματικότητα έκανε τον πατέρα μου να βελτιώσει το σύστημα πάλης του και αποτελεί την έμπνευση για όλη την οικογένεια Γκράσιε.

Πώς μπλέχτηκε με το Ζίου-Ζίτσου ο πατέρας σου, ο Χέλιο Γκρέϊσι;

Η οικογένεια Γκρέϊσι ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με το Ζίου-Ζίτσου πριν από 100 χρόνια, όταν ένας εκπαιδευτής ιαπωνικού Ζίου-Ζίτσου ήρθε στη Βραζιλία για να βοηθήσει μια κοινότητα Ιαπώνων μεταναστών. Τότε ήταν που ο θείος μου, ο Κάρλος Γκρέϊσι, δοκίμασε για πρώτη φορά την τέχνη αυτή. Ο Κάρλος, ο μεγαλύτερος, δίδαξε τα αδέλφια του το παραδοσιακό ιαπωνικό Ζίου-Ζίτσου το οποίο έμαθε. Η άσχημη υγεία του Χέλιο του προκαλούσε συχνά σπασμούς και λιποθυμίες και τον είχε κρατήσει μακριά από τα στρώματα. Όμως, δεν τον εμπόδισε να παρακολουθεί τα μαθήματα κάθε μέρα και, τελικά, να μάθει την ύλη. Μια μέρα, ο Κάρλος έλειπε και ο Χέλιο, τότε 16 χρονών, προσφέρθηκε να ανέβει στο στρώμα και να κάνει το μάθημα. Ο μαθητής έμεινε ευχαριστημένος και, όταν ήρθε ο Κάρλος και ζήτησε συγνώμη για την αργοπορία του, ο μαθητής είπε «Δεν υπάρχει πρόβλημα, όμως θα ήθελα πλέον να κάνω μάθημα με τον Χέλιο». Εκείνη την ημέρα, άλλαξε για πάντα η ιστορία του Ζίου-Ζίτσου. Λόγω του μικρού του σουλουπιού και του βάρους του, ο Χέλιο δεν μπορούσε να κάνει κάποιες από τις τεχνικές να πετύχουν. Οπότε, άρχισε λίγο-λίγο να τις παραλλάζει ώστε να ταιριάζουν με τις ανάγκες του, εφευρίσκοντας τρόπους να χρησιμοποιεί περισσότερο τους μοχλούς και λιγότερο τη δύναμή του. Καθώς ασχολιόταν όλο και περισσότερο, ο Χέλιο ανέπτυξε καινούργιους τρόπους να ελέγχει τους μεγαλόσωμους αντιπάλους του και να τους φέρνει σε υποταγή. Όσο εντυπωσιακό και αν ακούγεται, ακόμα και σήμερα, ακόμα μελετάει Ζίου-Ζίτσου.

      

Τείνοντας χείρα (Η υπόκλιση) δεν είναι αναγκαία. Οι Ανατολίτες υποκλίνονται επειδή είναι πολιτιστική τους συνήθεια. Εγώ δεν διδάσκω ανατολικό πολιτισμό. Διδάσκω Γκρέϊσι Ζίου-Ζίτσου και μια απλή χειραψία αρκεί. Ρόριον Γκρέϊσι

Ποια είναι η διαφορά μεταξύ του Γκρέϊσι Ζίου-Ζίτσου και του Βραζιλιάνικου Ζίου-Ζίτσου (BJJ);

Όταν έφτασα στην Αμερική, στα τέλη της δεκαετίας του ‘70, άρχισα να διδάσκω στο γκαράζ μου και αποφάσισα να ονομάσω αυτό που δίδασκα «Γκρέϊσι Ζίου-Ζίτσου», για να το διαχωρίσω από το Ιαπωνικό Ζίου-Ζίτσου, το οποίο κάποιοι είχαν ακουστά. Έλεγα πάντοτε την ίδια ιστορία: «Ο θείος Κάρλος ήταν ο πρώτος Γκρέϊσι που έμαθε Ζίου-Ζίτσου και ο Χέλιο ήταν εκείνος που το τελειοποίησε». Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, δημιούργησα το UFC, το οποίο ήταν το κομβικό σημείο για την καθιέρωση του Γκρέϊσι Ζίου-Ζίτσου στην κορυφή. Αυτό έφερε μεγάλη δημοσιότητα και αξία στο όνομα Γκρέϊσι. Μερικά από τα ξαδέλφια μου πίστεψαν ότι αν έπειθαν τον κόσμο ότι ο θείος Κάρλος, ο πατέρας τους, ήταν εκείνος που τελειοποίησε το σύστημα, οι ίδιοι θα γίνονταν οι «θεματοφύλακες». Και κατ’ αυτόν τον τρόπο θα μπορούσαν να βγάλουν εύκολα και γρήγορα λεφτά, πουλώντας άδειες διδασκαλίας του Γκρέϊσι Ζίου-Ζίτσου σε όλον τον κόσμο. Όμως, εγώ είχα κατοχυρώσει την ονομασία «Γκρέϊσι Ζίου-Ζίτσου», οπότε έτσι ξεκίνησε η ονομασία Βραζιλιάνικο Ζίου-Ζίτσου -ήταν η δεύτερη επιλογή. Δεν είναι διαφορετικά στυλ και δεν διδάσκεσαι διαφορετικές τεχνικές. Οι εξαρθρώσεις, οι πνιγμοί και τα κλειδιά είναι ακριβώς τα ίδια. Μόνο πρόσφατα αποφάνθηκε η Υπηρεσία Πνευματικών Δικαιωμάτων των Η.Π.Α. ότι, χάρη στην ιδιαίτερα επιτυχή καμπάνια που έκανα όλα αυτά τα χρόνια, η ονομασία Γκρέϊσι Ζίου-Ζίτσου έχει γίνει πλέον όρος. Δεν μπορεί να κατοχυρωθεί και είναι πλέον ένα στυλ πολεμικής τέχνης, όπως το Τζούντο ή το Καράτε. Τώρα οι συγγενείς μου και οι συνεργάτες τους έχουν ένα δίλημμα: να συνεχίσουν να αποκαλούν το στυλ τους «Βραζιλιάνικο Ζίου-Ζίτσου» επειδή το χρησιμοποιούν τόσο καιρό ή να αρχίσουν να το αποκαλούν «Γκρέϊσι Ζίου-Ζίτσου», αφού αυτό είναι που έχουν μάθει και αυτό είναι το πραγματικό του όνομα; Ο καιρός θα δείξει.

Ωστόσο, ορισμένοι από την οικογένεια επιμένουν ότι ήταν ο Κάρλος -και όχι ο Χέλιο- αυτός που ήταν υπεύθυνος για το σύστημα της οικογενείας σου. 

Τον θείο μου τον Κάρλος τον αγαπούσα και τον θαύμαζα. Ήταν ο άνθρωπος που μανατζάρισε την καριέρα του Χέλιο και ήταν ο πνευματικός ηγέτης της οικογένειας, αφήνοντάς μας την ανεκτίμητη κληρονομιά του έργου του και τη γνώση του στον τομέα της διατροφής. Όμως, ας είμαστε λογικοί. Ο θείος Κάρλος δεν ξύπνησε ένα πρωί και είπε, «Πρόκειται για κάνα-δύο χρόνια να τελειοποιήσω ένα νέο στυλ πάλης και στη συνέχεια να περάσω τα επόμενα 70 χρόνια της ζωής μου τελειοποιώντας τη Δίαιτα Γκρέϊσι». Ας σοβαρευτούμε! Η τιμή για την τελειοποίηση του παραδοσιακού ιαπωνικού συστήματος, το οποίο γέννησε αυτό που είναι γνωστό σήμερα ως Γκρέϊσι ή Βραζιλιάνικο Ζίου-Ζίτσου, ανήκει στον έναν και μοναδικό Χέλιο Γκρέϊσι. Τα αποκόμματα των εφημερίδων, οι φωτογραφίες και τα άλλα ανεκτίμητα κειμήλια που εκτίθενται στο Μουσείο του Γκρέϊσι Ζίου-Ζίτσου, στο Τόρανς της Καλιφόρνια, μπορούν να σε ταξιδέψουν στον χρόνο και να σε βάλουν δίπλα στο ρινγκ, σε μερικούς από τους θρυλικούς του αγώνες -αυτό θα σου λύσει όλες σου τις απορίες. Επιπλέον, επίτρεψέ μου να σου υπενθυμίσω ότι όλοι εκείνοι που σήμερα επιμένουν εσφαλμένα ότι ο Κάρλος ήταν εκείνος που τελειοποίησε το στυλ, δεν είχαν καν γεννηθεί τότε. Είναι προφανές ότι η ζήλια έχει επηρεάσει την κρίση τους. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, δες σήμερα τον Χέλιο Γκρέϊσι, ο οποίος δεν έκανε στη ζωή του τίποτα άλλο πέρα από το Ζίου-Ζίτσου. Έχει φτάσει τα 90 και είναι πάντα έτοιμος να ανέβει στο στρώμα και να δείξει σε οποιονδήποτε έναν πιο απλό και πιο αποτελεσματικό τρόπο να εφαρμόσει μια τεχνική. Μη γελιόμαστε... ο Χέλιο Γκρέϊσι είναι η προσωποποίηση του Ζίου-Ζίτσου.

Ο πατέρας σου προκάλεσε τον διάσημο πυγμάχο Τζο Λούις, έτσι δεν είναι; 

Ναι, όμως ο Τζό Λούις αρνήθηκε! Εκείνη την εποχή έκανε περιοδεία στη Βραζιλία και ο πατέρας μου ανακοίνωσε μια πρόκληση για έναν αγώνα πυγμαχίας εναντίον Ζίου-Ζίτσου. Ο Λούις θα πάλευε χωρίς γάντια, δένοντας μόνο τα χέρια του ώστε να προστατέψει τις αρθρώσεις. Είναι γεγονός ότι μια καλή γροθιά από τον Τζο Λούις θα έβγαζε τον πατέρα μου νοκ-άουτ, όμως ήταν σίγουρος ότι θα κατάφερνε να πιαστούν στα χέρια. Αν γινόταν αυτό, ο αγώνας θα έγερνε αποφασιστικά υπέρ του πατέρα μου. Όπως και να ‘χει, ο μάνατζερ του Τζο Λούις, ο Μάρσαλ Μάιλς, έστειλε μια επιστολή αρνούμενος την προσφορά. Ο πατέρας μου προκάλεσε επίσης τον Πρίμο Καρνέρα και τον Έζαρντ Τσάρλς -είναι όλα στο Μουσείο Γκρέϊσι.

Αρκετά χρόνια αργότερα, προκάλεσες κι εσύ τον Μάικ Τάισον, σωστά;

Ναι. Ήθελα να δείξω ότι το να είναι κάποιος παγκόσμιος πρωταθλητής πυγμαχίας, δεν τον κάνει και τον καλύτερο μαχητή. Ο κόσμος είχε αυτή την ψευδαίσθηση μέχρι που ξεκίνησε το UFC. Όλοι ξέρουν ότι σε έναν αγώνα χωρίς όρια, η μόνη ελπίδα που έχει ο πυγμάχος είναι η μία γροθιά. Δεν έχει περιθώρια να μην πετύχει ή να πιαστεί στα χέρια. Με δεδομένο ότι το 95 τοις εκατό των συμπλοκών καταλήγουν στο έδαφος, οι πυγμάχοι που είναι μόνον πυγμάχοι καλά θα κάνουν να μείνουν μακριά από τα ρινγκ των αγώνων χωρίς όρια. 

Άλλαξες δραματικά το τοπίο των πολεμικών τεχνών, όταν ξεκίνησες το Ultimate Fighting Championship. Γιατί το ξεκίνησες;

Μεγάλωσα με τη βεβαιότητα ότι οι περισσότερες πραγματικές συμπλοκές καταλήγουν στο έδαφος. Η γνώση του Ζίου-Ζίτσου μου επέτρεψε να προστατέψω αποτελεσματικά τον εαυτό μου από πολύ πιο μεγαλόσωμους και πιο δυνατούς αντιπάλους. Το συναίσθημα αυτό είναι μοναδικό. Έχω δει επίσης χιλιάδες ανθρώπους να αποκτούν αυτοπεποίθηση και να βελτιώνουν την εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους, χάρη στην υπέροχη αυτή τέχνη. Από τότε που πήγα στην Αμερική, πριν από 25 χρόνια, βασικός μου στόχος ήταν να εξηγήσω στον κόσμο τη σημασία της πάλης στο έδαφος. Ήθελα όλοι να μάθουν την τέχνη αυτή που έδωσε τόσα πολλά σ’ εμένα, σε όλη την οικογένεια Γκρέϊσι και σε χιλιάδες μαθητές στην πατρίδα μου, τη Βραζιλία. Είδα το UFC σαν μια ευκαιρία να δείξω στον κόσμο τις αλήθειες και τα ψέματα που υπάρχουν στη θεωρία των πολεμικών τεχνών. Πριν το UFC, η πυγμαχία βασίλευε. Με τη μία νίκη μετά την άλλη, το Ζίου-Ζίτσου, ως τέχνη πάλης, κυριάρχησε στα άρθρα όλων των περιοδικών πολεμικών τεχνών στον κόσμο. Πιο σημαντικό είναι ότι το κάνουν πια όλοι -όπως ήλπιζα.

Γιατί είσαι εναντίον των χρονικών περιορισμών;

Όταν βάζεις ένα χρονικό όριο, στην ουσία δίνεις στον αγωνιζόμενο ένα ψυχολογικό «δίχτυ ασφαλείας». Του λες «Όσο άσχημα και να πάνε τα πράγματα, αν μπορέσεις να αντέξεις για Χ λεπτά, θα τα καταφέρεις». Αυτό το «φως στην άκρη του τούνελ», αλλάζει εντελώς την αντίληψη του αγωνιζόμενου τόσο από πλευράς φυσιολογίας, όσο και από πλευράς ψυχολογίας και τροποποιεί τη στρατηγική του, ώστε να λειτουργήσει μέσα στα πλαίσια του χρονικού αυτού ορίου. Με την ασφάλεια της κατάληξης να μετράει μέσα στο κεφάλι του, μειώνεται κατά πολύ το άγχος του αγωνιζόμενου.

Οπότε πιστεύεις ότι έτσι αλλάζει η προσέγγισή του στον αγώνα;

Σαφέστατα. Πάρε δύο ανθρώπους και πήγαινέ τους σε δύο παρόμοιες απομονωμένες τοποθεσίες. Πες στον πρώτο, «Ξέρω ότι θα δυσκολευτείς, όμως αν αντέξεις 24 ώρες, θα έρθω να σε πάρω. Αν το παίξεις σίγουρα, αν δεν ξοδέψεις πολλή ενέργεια, αν δεν ρισκάρεις, θα τα καταφέρεις». ΟΚ, δεν πρόκειται για τις ονειρεμένες διακοπές, όμως πιστεύω ότι οι περισσότεροι από εμάς -στηριζόμενοι στη βεβαιότητα ότι θα μας σώσουν- θα τα καταφέρναμε και θα αντέχαμε. Καλά ως εδώ.

Στον δεύτερο όμως, λες «Είσαι μόνος σου. Δεν θα έρθει κανείς να σε σώσει -ποτέ! Η μόνη σου ελπίδα είναι οι ικανότητές σου και η ευφυΐα σου. Επιβιώνεις ή πεθαίνεις -από εσένα εξαρτάται. Δεν μπορείς να το παίξεις στα σίγουρα». Ο άνθρωπος αυτός θα λειτουργήσει εντελώς διαφορετικά από τον πρώτο και αυτό προσπάθησα να αποδείξω με το UFC. Να διώξω όλες τις ευκολίες, τους κριτές, τις βαθμολογίες και τα παιχνίδια. Δύο μπαίνουν, ένας βγαίνει. Ας δούμε τι δουλεύει και τι όχι. Τόσο απλά.

Στην Ακαδημία σου ενθαρρύνεις τα ιδιαίτερα. Γιατί; 

Η αποτελεσματικότητα του συστήματός μας στηρίζεται στην απλότητα και είναι πολύ καλύτερα να το μάθει κανείς ένας με έναν, ώστε να μπορούμε να μάθουμε στον μαθητή ακριβώς αυτό που θέλουμε, αντί να βάζουμε μια ολόκληρη τάξη να μιμείται τον δάσκαλο και να ελπίζουμε ότι όλοι θα τα καταφέρουν. Θέλουμε οι μαθητές να ασκούνται μαζί μας, ώστε να εξασφαλίσουμε ότι θα αναπτύξουν τα κατάλληλα ανακλαστικά. Δεν θέλουμε να απομνημονεύουν κινήσεις αλλά να εκπαιδευτεί το υποσυνείδητό τους να αντιδρά -το υποσυνείδητο είναι πολύ πιο γρήγορο από το συνειδητό. Είναι σαν να οδηγείς και να σου πεταχτεί ένα παιδί -τα ανακλαστικά σου κάνουν το πόδι σου να πατήσει το φρένο. Αν το σκεφτόσουν με το συνειδητό, θα γινόταν τραγωδία.

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά που έχει ένας καλός δάσκαλος;

Πρέπει να ξέρει πολύ καλά το αντικείμενο. Πρέπει να ενδιαφέρεται πραγματικά να βοηθήσει τον μαθητή να βελτιωθεί. Πρέπει να αγαπάει τη διδασκαλία. Στην Ακαδημία Γκρέϊσι, έχουμε σαν έμβλημα ότι δεν υπάρχουν καλοί και κακοί μαθητές -όλοι οι μαθητές είναι το ίδιο. Υπάρχουν όμως καλοί και κακοί δάσκαλοι -όλοι οι δάσκαλοι δεν είναι το ίδιο. Εμείς έχουμε μόνον πολύ καλούς δασκάλους. Και όλοι μαθαίνουν.

Αν γίνει σωστά, η αποκάλυψη της γνώσης προς ένα άλλο άτομο είναι μια εμπειρία με πολύ βάθος, μια σχεδόν συμβιωτική σχέση. Ένας ειλικρινής δάσκαλος, ένας δάσκαλος που νοιάζεται, δεν στέκεται στην άκρη και κοιτάζει τον μαθητή του να παλεύει καθώς βαδίζει στον δρόμο. Ο δάσκαλος αυτός περπατάει δίπλα στον μαθητή του, στον ίδιο δρόμο και μοιράζονται τις δυσκολίες και τις προκλήσεις. Ο γνήσιος δάσκαλος είναι εκεί για να βοηθήσει τον μαθητή να αναγνωρίσει τα εμπόδια και να συζητήσει τις πιθανές λύσεις. Δεν κάθεται αναπαυτικά στο βάθρο του. Οι πραγματικοί δάσκαλοι είναι λίγοι.

      

Νεκροθάφτες  Φυσικά, πιστεύω ότι είναι σημαντικό να έχει κανείς μια δυνατή βάση στο Ζίου-Ζίτσου (όταν αναμειγνύει στυλ) επειδή οι περισσότερες συμπλοκές καταλήγουν στο έδαφος. Δεν είναι κακό να μάθει κανείς και άλλους τρόπους μάχης, ώστε να εφαρμόζει καλύτερα την κύρια τέχνη του. Αυτό που έχω δει μερικές φορές, είναι άνθρωποι που έχουν εξασκηθεί στο Ζίου-Ζίτσου επί 20 χρόνια και στη συνέχεια, ξεκινούν κάποιο σύστημα πυγμαχίας, ασκούνται σε αυτό για 1-2 χρόνια και, όταν παλεύουν, παρακάμπτουν τα 20 χρόνια του Ζίου-Ζίτσου και βασίζονται μόνο στις γροθιές και τα λακτίσματα -απέναντι σε έναν αντίπαλο που ασκείται σε αυτά επί 15 χρόνια. Αυτό δεν είναι έξυπνο και οι άνθρωποι αυτοί σκάβουν οι ίδιοι τον λάκκο τους.  Ρόριον Γκρέϊσι

Όλα τα μέλη της οικογένειας Γκρέϊσι διδάσκουν την τέχνη με τον ίδιο τρόπο και μεθοδολογία που διαμόρφωσε ο Χέλιο Γκρέϊσι;

Αν και όλοι μάθαμε από την ίδια πηγή, δεν ακολουθούν όλα τα μέλη της οικογένειας Γκρέϊσι τις οδηγίες του πατέρα μου. Η μέθοδος διδασκαλίας του εστιάζει στην αυτοάμυνα, η οποία περιλαμβάνει και τις πολύ λίγο γνωστές, αλλά εξαιρετικά δύσκολες όρθιες τεχνικές του Ζίου-Ζίτσου. Είναι δύσκολη τέχνη, καθώς περιλαμβάνει πολλές πτώσεις, πνιγμούς, στρεβλώσεις των μελών προς κάθε απίθανη κατεύθυνση και όλα αυτά αμέτρητες φορές. Είναι μια τέχνη δύσκολη και από τη μεριά του δασκάλου. Αν το κίνητρό σου είναι τα λεφτά, δεν θα την αντέξεις, όσα και να βγάζεις. Πρέπει να την κάνεις από αγάπη. Είναι πολύ πιο εύκολο να βάζεις τους μαθητές να κυλιούνται ο ένας με τον άλλον και να τους πιέζεις να κατεβαίνουν σε αγώνες. Γίνεται κι αυτό, όμως στην Ακαδημία Γκρέϊσι, βασικός μας στόχος είναι να αυξήσουμε την αποτελεσματικότητα των μαθητών στην αυτοάμυνα. Αυτό σημαίνει ότι ο δάσκαλος θα δέχεται όλες τις τεχνικές, ώστε να μπορεί να εξηγήσει στον μαθητή αν έκανε καλά την κάθε κίνηση. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πολλοί ικανοποιούνται με την αθλητική διάσταση, όμως ξέρω ότι πρόθεση του πατέρα μου δεν ήταν να δημιουργήσει ένα άθλημα αλλά μια μέθοδο αυτοάμυνας. Γι’ αυτό και κάνουμε τα πράγματα κατ’ αυτόν τον τρόπο.

Είσαι εκείνος που τα ξεκίνησε όλα, δημιουργώντας το UFC. Τι σκέφτεσαι για το μέλλον των Αγώνων Χωρίς Όρια και τι πιστεύεις ότι πρέπει να γίνει για να βελτιωθεί το άθλημα; 

Δεν πιστεύω ότι θα ξαναγίνει αυτό που ήταν πριν. Η αντίληψή μου τότε που έφτιαξα το UFC ήταν να συγκρίνω στυλ. Σήμερα όλοι κάνουν το ίδιο -πυγμαχία, λακτίσματα και κάποιο είδος Ζίου-Ζίτσου. Τώρα πια, σημαντικό δεν είναι το στυλ αλλά ο αθλητής. Σε σχέση με τους αγώνες, οι κανονισμοί που ισχύουν τους έχουν κάνει πολύ αποστειρωμένους. Προσωπικά θα έβγαζα τα γάντια και τους χρονικούς περιορισμούς.

Τι βλέπεις για το μέλλον σε σχέση με το Ζίου-Ζίτσου και την οικογένεια Γκρέϊσι;

Δεν υπάρχει λόγος, γιατί το Ζίου-Ζίτσου να μην μπορεί να γίνει Ολυμπιακό αγώνισμα. Αν είναι να γίνει κάτι τέτοιο, θα πρέπει να γίνει μια ολοκληρωμένη επιθεώρηση σε όλη την παγκόσμια κοινότητα του Ζίου-Ζίτσου και αυτή θα πρέπει να ξεκινήσει από τους κανονισμούς που χρησιμοποιούνται αυτή τη στιγμή στα τουρνουά Ζίου-Ζίτσου. Οι κανονισμοί αυτοί δεν αναδεικνύουν τα καλύτερα χαρακτηριστικά του αθλήματος. Είναι υποκειμενικοί, δυσνόητοι και ενθαρρύνουν τις καθυστερήσεις. Η οικογένεια Γκρέϊσι ξεκίνησε την επανάσταση του Ζίου-Ζίτσου και, μέσω των συνεργατών και των μαθητών της, συνεχίζει να επηρεάζει σημαντικά το πώς αναπτύσσεται το άθλημα. Η Διεθνής Ομοσπονδία Γκρέϊσι Ζίου-Ζίτσου δημιουργήθηκε με τις ευλογίες του πατέρα μου, ώστε να διοργανώνει αγώνες με ένα καινούργιο σύστημα κανονισμών, που θα φέρουν την επανάσταση στην άσκηση στο Ζίου-Ζίτσου. Όσο για τους μελλοντικούς αγωνιζόμενους, υπάρχει μια νέα γενιά Γκρέϊσι πιο δυνατή και πιο ψηλή, οπότε τα καλύτερα έπονται.

Το παρόν δημοσιεύθηκε στο τεύχος 54 του περιοδικού «Μονοπάτι για τις Πολεμικές Τέχνες»