Ευγενής δρόμος» ή «απαλή τέχνη»…αυτό σημαίνει η λέξη judo και πραγματικά είναι αυτό ακριβώς στη θεωρεία του. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι το τζούντο παραμένει ο μεγαλύτερος χορηγός για τα ορφανά σε ολόκληρο τον κόσμο. Στην πράξη όμως είναι ένα σπορ σκληρό και ιδιαίτερα απαιτητικό.
Πρόκειται για μια ακόμη ιαπωνική πολεμική τέχνη αλλά ταυτόχρονα και άθλημα μάχης που γεννήθηκε στα τέλη του 19ου αι. Πατέρας της τέχνης αυτής είναι ο Jigoro Kano. Ένα πρώην αδύναμο και μικροκαμωμένο παιδί που το πείραζαν οι μεγαλύτεροι και που το 1882 αποφάσισε ν’ αλλάξει την τύχη του. Αποφάσισε ν’ αφοσιωθεί στις πολεμικές τέχνες και γι αυτό στηρίχθηκε για την καινούρια του τέχνη, στις αρχές και τις τεχνικές της Jujutsu την οποία άρχισε να διδάσκεται στα 17 του χρονια.
Η φιλοσοφία του τζούντο είναι να χρησιμοποιεί ο ασκούμενος τη δύναμη του αντιπάλου εναντίον του. Γι αυτό και ο δημιουργός της στηρίχθηκε σε δύο λέξεις. Μέγιστη απόδοση. Βασιζόμενος σε αυτές ονόμασε την τέχνη που «γέννησε» "Kodokan Judo" και ήταν τέτοια η επιτυχία της που πολλές τέχνες στη συνέχεια αναπτύχθηκαν εξαιτίας της όπως το Sambo και το Brazilian Jiu Jitsu.
Η πορεία της ονομασίας όμως είναι μεγάλη. Αρχικά ήταν γνωστή ως Kano Jiu-Jitsu ή Kano Jiu-Do. Στη συνέχεια ονομάστηκε Kodokan Jiu-Do ή απλώς Jiu-Do ή Judo.
To τζούντο εστιάζει τη φιλοσοφία του σε τεχνικές ρίψεως (nage-waza) με το έδαφος ν’ αποτελεί μια σημαντική συνιστώσα αφού εκεί πρέπει να βρεθεί ο αντίπαλος ξαπωλμένος. Οι nage-waza χωρίζονται σε δυο ομάδες τεχνικών. Στις όθριες τεχνικές και στις τεχνικές θυσίας. Οι πρώτες με τη σειρά τους χωρίζονται σε τεχνικές χεριών, γοφών και ποδιών. Οι δεύτερες, δηλαδή οι τεχνικές θυσίας, χωρίζονται σε αυτές που ο ασκούμενος πέφτει πίσω και σε αυτές που πέφτει στο πλάι . Υπάρχουν όμως και οι τεχνικές εργασίας. Αυτές χωρίζονται σε επιθέσεις που έχουν στόχο τις αρθρώσεις και σε τεχνικές στραγγαλισμoύ .
Η εκπαίδευση στο τζούντο περιλαμβάνει και ένα είδος πυγμαχίας, γνωστό ως randori, που σημαίνει ελεύθερη πρακτική. Στην πρακτική αυτή οι judoka μπορούν να επιτεθούν ο ένας στον άλλο με οποιαδήποτε τεχνική ρίψης.
Σημαντικό ρόλο παίζουν και οι τεχνικές που περιλαμβάνουν μπουνιές και κλωτσιές. Αυτές όμως μαζί με τη χρήση μαχαιριού και σπαθιού διδάσκονται σε υψηλότερου επιπέδου judokas, απαγορεύονται όμως στους διαγωνισμούς για λόγους ασφαλείας. Επίσης για λόγους ασφαλείας κλειδώματα και τεχνικές θυσίες που μπορεί να είναι πολύ εντυπωσιακές επιτρέπονται ανάλογα με το επίπεδο και την ηλικία του ασκούμενου.
Το Jigoro Kano's Kodokan Judo (講道館) είναι το πιο διαδεδομένο στυλ του judo. Πρόκειται για ενα υπο-στύλ γνωστό και ως Kosen judo, που έχει το ίδιο φάσμα τεχνικών αλλά με μεγαλύτερο φάσμα επιτρεπόμενων τεχνικών εδάφους. Υπάρχουν όμως και πολλά άλλα στυλ όπως το Olympic Judo, το American Combat Judo, το Judo-do , το Kawaishi-ryū jujutsu, το Kosen Judo ,το Russian Judo, το Sambo και το Brazilian jiu jιtsu, αφού όπως προαναφέραμε οι δύο τελευταίες αποτελούν τέχνες που έχουν χτιστεί επάνω στο judo.
Το επίπεδο του κάθε judoka μαρτυρούν οι ζώνες. Χωρίζονται σε βαθμούς που διδονται σε μαθητές γνωστοί ως Kyu και σε βαθμούς που δίδονται στους δασκάλους, γνωστοί ως Dan. Στις δυτικές χώρες τα χρώματα για τους Kyu είναι λευκό, κίτρινο, πορτοκαλί, πράσινο, μπλε και καφέ.
Επίσης μπορεί να δει κανείς και την κόκκινη ζώνη που μαρτυρά ότι ένας μαθητής είναι εντελώς αρχάριος. Στην Ιαπωνία πάντως όλοι οι ενήλικές με βαθμούς Kyu φορούν λευκές ή καφέ ζώνες. Ενώ όσοι έχουν βαθμούς Dan φορούν μαύρη ζώνη. Από τα έξι μέχρι τα οκτώ dans μπορεί να φρούν εναλλακτικά κόκκινη ή λευκή ζώνη, ενώ όσοι έχουν εννέα dan και πάνω φορούν μια κόκκινη ζώνη. Το πρωτόκολλο μάλιστα προβλέπει όσοι έχουν δώδεκα dan να φορούν μια διπλή σε φάρδος λευκή ζώνη, όμως μέχρι στιγμή κανείς δεν έχει ξεπεράσει τα δέκα dan.
«Εφευρέτης» του συστήματος kyu και dan ήταν επίσης ο Jigoro Kano και μάλιστα το υιοθέτησαν στη συνέχεια κι άλλες τέχνες, όπως το καράτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου