«Down goes Tyson»

11 Φεβρουαρίου 1990. Η μέρα που συνέβη μία από τις πιο σοκαριστικές εκπλήξεις στην ιστορία του σύγχρονου αθλητισμού. Η μέρα που θα θυμούνται όλοι όσοι ασχολούνται με τα ρινγκ. Η μέρα που ο «πιο κακός άνθρωπος στον πλανήτη έπεσε».

21 χρόνια πριν, το μεγαλύτερο φόβητρο εκείνης της εποχής, ο Μάικ Τάισον, ξάπλωσε –για πρώτη φορά στην καριέρα του- στο ρινγκ, από τον «αγαθό γίγαντα» Τζέιμς «Μπάστερ» Ντάγκλας και το ThePlayer θυμάται το πως φτάσαμε σε αυτό το γεγονός, αλλά και τις συνέπειές του.

Το παιδί-θαύμα

Στα τέλη της δεκαετίας του ’80, ο Μάικ Τάισον ήταν το μεγαλύτερο όνομα της επαγγελματικής πυγμαχίας. Ένα... αγρίμι, με το οποίο οι περισσότεροι πυγμάχοι φοβόντουσαν να μπουν στον ρινγκ. Άλλωστε, στις 22 Νοεμβρίου του 1986 και σε ηλικία μόλις 20 ετών και 4 μηνών, ο «Iron Mike» έγινε ο νεότερος πρωταθλητής βαρέων βαρών, παίρνοντας την ζώνη (WBC) από τα χέρια του Τρέβορ Μπέρμπικ.

«Το μποξ δεν χρειάζεται να ανησυχεί για το μέλλον του γιατί βρήκε έναν παγκόσμιο πρωταθλητή αντάξιο των Ντέμπσι, Τούνεϊ, Λούις, Μαρτσιάνο και Άλι», έγραφε τότε στην «Daily Telegraph» ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της αθλητικής δημοσιογραφίας, ο Ντόναλντ Σόντερς. Την επόμενη χρονιά θα έπαιρνε και τις άλλες δύο ζώνες (WBA, IBF) και θα γινόταν ο πρώτος πυγμάχος στην ιστορία που θα είχε στην κατοχή του την ίδια στιγμή, τους τρεις μεγάλους τίτλους του αθλήματος.





Ο... λάθος δρόμος προς το Τόκιο

Όσο μεγάλωνε, όμως, ο «μύθος» του Τάισον, μεγάλωνε και το εγώ του. Τα προσωπικά του προβλήματα και το διαζύγιο με την Ρόμπιν Γκίβενς, τον οδηγούσαν σε λάθος αποφάσεις. Αλλαγή ατζέντη το 1988, με τον εκκεντρικό Ντον Κινγκ να παίρνει τη θέση του Μπιλ Κέιτον και απόλυση του επί πολλών χρόνων προπονητή του, Κέβιν Ρούνεϊ, στον οποίο πολλοί αποδίδουν την εξέλιξη του Τάισον, έπειτα από τον θάνατο του μέντορά του, Κας Ντ’ Αμάτο. Χωρίς να το έχει καταλάβει ούτε ο ίδιος, οδηγούταν με μαθηματική ακρίβεια στο χαρακίρι...





Ο τόπος, βέβαια, προσφερόταν για να το κάνει. Τόκιο, Ιαπωνίας. 11 Φεβρουαρίου 1990. Την ίδια ημέρα που πολλά χιλιόμετρα πιο μακριά, ένα από τα ινδάλματά του, ο Νέλσον Μαντέλα, αποφυλακιζόταν από τις φυλακές «Βίκτορ Βέρστερ» του Κέιπ Τάουν, ο Τάισον έμπαινε στο ρινγκ για έναν αγώνα-ρουτίνα, όπως είχε χαρακτηριστεί από πολλούς. Έναν αγώνα που τελικά θα αποδείκνυε ότι ο Τάισον δεν ήταν «αόρατος», όπως είχε χαρακτηριστεί...

Ο αγώνας...

Απέναντί του, ο Τζέιμς «Μπάστερ» Ντάγκλας. Ο 30χρονος, τότε, Αμερικάνος μποξέρ, δινόταν ως 42 προς 1 αουτσάιντερ (!) και θα στεκόταν απέναντι στον Παγκόσμιο Πρωταθλητή, για να δώσει τον αγώνα της ζωής, θέλοντας να τον αφιερώσει στην μητέρα του, την οποία είχε «χάσει» 23 μέρες νωρίτερα.

Το γεγονός αυτό τον έκανε να ξεπεράσει ότι δεν είχαν καταφέρει όλοι οι προηγούμενοι αντίπαλοι του Τάισον. Τον φόβο για τον «Iron Mike». Αυτό και τα μακρύτερα –σε σχέση με του Τάισον- χεριά του, ήταν τα μοναδικά «όπλα» του. Ήταν, όμως, αρκετά.

Από τους πρώτους γύρους, ο Ντάγκλας κρατούσε σε απόσταση τον Παγκόσμιο Πρωταθλητή και με κάποια γρήγορα ντιρέκτ του δημιουργούσε προβλήματα. Όσο περνούσαν οι γύροι, ο Τάισον έπαιρνε τα πάνω του, όμως, η... ζημιά είχε αρχίσει να γίνεται. Το αριστερό του μάτι είχε πρηστεί από τις συνεχόμενες γροθιές του Ντάγκλας, μέχρι που έκλεισε τελείως, καθώς οι προπονητές στην γωνία του «Iron Mike» δεν είχαν μαζί τους «κόφτη» για να το ανοίξουν.

Παρ’ όλα αυτά, στον 8ο γύρο ο Τάισον εξαπέλυσε την αντεπίθεσή του και με ένα δεξί άπερκατ ξάπλωσε τον Ντάγκλας στον ρινγκ. Ο διεκδικητής, όμως, σηκώθηκε στο «9» του μετρήματος από τον διαιτητή και το καμπανάκι λίγο αργότερα τον έσωσε.
Στον 9ο γύρο ο Ντάγκλας άρχισε και πάλι να... σφυροκοπάει τον Τάισον και στον 10ο έκανε αυτό που κανείς δεν περίμενε. Αριστερό ντιρέκτ, δεξί άπερκατ, αριστερό-δεξί-αριστερό κροσέ και... «Down goes Tyson». 
Ο Μάικ Τάισον έπεφτε για πρώτη φορά στο ρινγκ. Η εικόνα του να προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του με την προστατευτική μασέλα να κρέμεται έξω από το στόμα του τα έλεγε όλα... «Το γεγονός αυτό κάνει την ιστορία της Σταχτοπούτας να μοιάζει ένα λυπητερό παραμύθι», φώναζαν οι σπίκερ της αναμέτρησης, θέλοντας να περιγράψουν την επικράτηση του Ντάγκλας. Λίγους μήνες αργότερα και συγκεκριμένα τον Οκτώβριο του 1990, ο Ντάγκλας θα έχανε τον τίτλο από τον Εβάντερ Χόλιφιλντ, ο οποίος στο Τόκιο, βρισκόταν δίπλα στην αρένα και παρακολουθούσε την... πτώση του Τάισον.
Η αρχή του τέλους...

Όσον αφορά τον «Iron Mike»; Από την 11 Φεβρουαρίου του 1990 κι έπειτα, τα πράγματα μόνο χειρότερα θα γίνονταν γι’ αυτόν. «Ο Μάικ Τάισον θα είναι καλά. Θα το δείτε», δήλωνε ο ίδιος λίγους μήνες αργότερα. Τον Μάρτιο του 1992, όμως, καταδικάστηκε σε φυλάκιση για τον βιασμό ενός μοντέλου.

Τρία χρόνια αργότερα, βγαίνοντας με αναστολή, επέστρεψε στα ρινγκ όντας μια... καρικατούρα αυτού που κάποτε ήταν ο πιο «άγριος Παγκόσμιος Πρωταθλητής». Συνεχή ξεσπάσματα μέσα κι έξω από τα ρινγκ. Χαρακτηριστικότερο όλων; Το δάγκωμα στο αυτί του Εβάντερ Χόλιφιλντ, την ώρα του αγώνα τους στις 28 Ιουνίου του 1997.

Το ρινγκ ήταν το «καταφύγιό» του. Και στον αγώνα με τον Ντάγκλας, ο Τάισον έχασε την εικόνα του... θηρίου που όλοι φοβόντουσαν και κανείς δεν μπορούσε να αγγίξει. Και όταν έπρεπε να αντιμετωπίσει την σκληρή πραγματικότητα, φάνηκε ότι ήταν κάτι πολύ δύσκολο γι’ αυτόν.

Όπως λέει και το ρητό: «Σημασία δεν έχει το πόσες φορές θα πέσεις, αλλά το πόσες από αυτές θα σηκωθείς». Και ο Τάισον δεν σηκώθηκε ποτέ ξανά...