ΣΧΟΛΙΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΤΗΤΟΣ ΤΩΝ ΠΝΙΓΜΩΝ ΣΤΑ SUBMISSION STYLES

ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΙΟ ΓΛΕΤΖΑΚΟ

Κατόπιν ερωτήσεως στην στήλη αναγνωστών, περί της επικινδυνότητος των πνιγμών δράττομαι της ευκαιρίας να ανεφερθώ συνοπτικά στο θέμα αυτό. Οι πνιγμοί, (chokes, strangles) εμπεριέχονται στην ύλη πολλών στυλ, όπως, Brazilian Jiu Jitsu, Grappling,
Submission wrestling, Judo, πάλη ( όχι τόσο στην σημερινή σπορ μορφή της) και ακόμα σε διάφορα (παραδοσιακά) στυλ όπως Karate,
διάφορα είδη κινέζικων πολεμικών τεχνών, όπως και σε όλα σχεδόν τα νέα στυλ αυτοάμυνας, πολιτικού ή στρατιωτικού τύπου. Με την μικρή
αυτή περιγραφή εννοώ, ότι δεν υπάρχει πολεμική τέχνη που να μην εμπεριέχει τους πνιγμούς, στην ύλη, της λόγω της αποτελεσματικότητάςτους.


Είναι σαφές βεβαίως ότι τα διάφορα, διάσημα σήμερα, στυλ Submission Grappling, Submission Wrestling και Submission Fighting
μονοπωλούν στην συνείδηση των ανθρώπων, την χρήση των πνιγμών, είτε με γυμνά μέλη του σώματος, είτε με τμήματα της φόρμας(gi).
Θεωρώντας έτσι την ερώτηση καλόπιστη, και όχι υποβολιμαία, θα ξεκινήσω λέγοντας ότι το πρώτο σημείο αναφοράς είναι το ότι τα παραπάνω
Submission styles, ως αθλητικώτατα, υπόκεινται στον ιδανικό επηρεασμό των αρίστων αθλητικών παραμέτρων, οι οποίες ανάγουν την
αθλητική ενασχόληση σε πραγματική επιστήμη. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω των αθλητικών νόμων, κανονισμών, προπονητικών και διδακτικών μεθοδων και
εννοείται, μέσω της συνεχούς έρευνας που κατοχυρώνει οτιδήποτε θετικό.
Για να γίνω κατατοπιστικώτερος, η προπονητική επιστήμη και τέχνη με την δεδομένη διάρθρωσή, της καλύπτει το θέμα της ασφαλείας των
αθλητών και των εν΄γένει ασχολουμένων με τα μαχητικά σπορ, με πολλαπλούς δοκίμους τρόπους.
Ορίζοντας δηλαδή την ένταση των προπονητικών ερεθισμάτων, καθώς και την πυκνότητα και συχνότητά τους. Πιο απλά, η προπόνησις
ποτέ δεν φτάνει στο σημείο της πλήρους εφαρμογής του πνιγμού. Αν και δεν θεωρούνται οι πνιγμοί επικίνδυνοι, η κουλτούρα των Submission Styles
έχει υιοθετήσει κάτι που ελάχιστα στυλ τολμούν να κάνουν πράξη, δηλαδή την αποφυγή όλων των δυσάρεστων τεχνικών(μόνο και μόνο επειδή βιώνονται
ως όχι ευχάριστα), ειδικά όταν εφαρμόζονται πλήρως.Με αυτό εννοώ ότι η προπόνηση, ενέχει ιδιαίτερα θετική ψυχολογική χροιά, με, πάντοτε,αρκετό ιδρώτα και κόπο.
Ούτε ο προπονητής ούτε οι συναθλητές, οι οποίοι ανήκουν σε πολύ κλειστό και φιλικό κύκλο(ειδικά στα στυλ αυτά) ωθούν ή ωθούνται, στο να "τελειώσουν" τον αντίπαλο. Ο σκοπός έγκειται πάντα στο να φέρουν,
τον αντίπαλο σε τέτοια θέση (position), ώστε ΕΑΝ εφαρμοστεί κανονικά ο πνιγμός (και όλες οι υπόλοιπες τεχνικές, φυσικά) να είναι
αδύνατη η άμυνα, η διαφυγή.
Το ίδιο φυσικά συμβαίναι σε όλα τα σοβαρά στυλ, αναλόγως της κατευθύνσεώς τους. Δεν νομίζω ότι ο πυγμάχος, ο Kick Boxer,
O karateka, επιδιωκουν να επιφέρουν knock out στον συναθλητή τους, διαλύοντας του σιγα σιγα το κεφάλι ή άλλα ευαίσθητα μέρη του
σώματος.
Η ποιότης επίσης του προπονητικού έργου και μεγέθους, δεν αφορά μόνο τον αγωνιστικό τομέα. Εμπεριέχει προπόνηση διαφόρων τύπων
και σταδίων εκτός του αγώνος, που και αυτός είναι συνήθως ήπιος, ή τουλάχιστον ήπιος στα κομβικά του σημεία. Δηλαδή δεν προχωρά
η τεχνική πέραν ενός ορίου,έτσι ώστε να μηδενίζεται ο τραυματισμός. Μόνο κατ΄αυτόν τον τρόπο μπορει να επαναλαμβάνεται συνεχώς η τεχνική, οποιαδήποτε
τεχνική, όχι μόνον χωρις κακώσεις αλλά και με πλήρη απουσία πόνου αλλά και ψυχικής δυσαρεσκείας.
Θέτω το θέμα, όπως αντιλαμβάνεστε, σε καθαρά προπονητικά πλαίσια και όχι αναφερόμενος σε μελέτες περί της επικινδυνότητος
ή μη των πνιγμών. Αυτό διότι οι πνιγμοί, προπονητικά είναι ανύπαρκτοι, αλλά και αγωνιστικά σπανιώτατοι. Αυτος είναι ο κυριώτερος λόγος
ο οποίος με απομακρύνει, από το εμπλακώ, χαρακτηρίζοντας επικίνδυνους ή όχι τους πνιγμούς. Δηλαδή, οι τεχνικές αυτές δεν
κατηγοριοποιούνται στις εύκολα εφαρμοζόμενες τεχνικές, και όσο ανεβαίνει το ποιοτικό επίπεδο και των δύο αντιπάλων (το συνηθέστερο
δηλαδή σήμερα) οι δύο πλευρές δεν κατεφέρνουν σχεδόν ποτέ να εφαρμόσουν πλήρεις πνιγμούς.
Οι κανονισμοί τώρα σε όλα τα μαχητικά σπορ, έχουν γινει υπερβολικά αυστηροί και πάντα ο διαιτητής επεμβαίνει ΠΡΙΝ την
πλήρη ολοκλήρωση της οποιασδήποτε τεχνικής (και όχι μόνο φυσικά των πνιγμων). Επειδή όμως στα Submission Styles είναι ιδιαίτερα
παρούσα αυτή η ευφιής τακτική της διαιτησίας, αυτά κατατάσσονται στα ιδιαιτέρως "ανθρωπιστικα" υπό την έννοια ότι η "τιμωρία"
(punishement) δεν γινεται δεκτή από τους αθλητές και τους θεατές του ευρυτέρου κύκλου των Submission Styles.
Η έννοια της υποταγής, δηλαδή η δυνατότης του αθλητού να δηλώσει την ήττα του ΚΑΤΑ την διάρκεια του αγώνα, ΠΡΙΝ τραυματιστεί
και μάλιστα μερικές φορές πριν καν πονέσει, μέσα σε κλίμα εντιμότητος και χωρίς να χλευαστεί από τους συναθλητές του, και από τους
θεατές, έρχεται σε σαφή αντίθεση με όλα τα στυλ επαφής, όπου κανείς δεν τολμά να σταματήσει αγώνα εν εξελείξει και κυρίως τους, επαγγελματικού επιπέδου,
αγώνες, ακόμα και κατά την ανταλλαγή πολλαπλών εξοντωτικών χτυπημάτων σε ευαίσθητα σημεία,παρα μόνον αφού γίνουν εμφανή τα σημεία τραυματισμού επάνω στον αγωνιζόμενο.
Η απουσία μελετών που να ΑΠΟΔΥΚΝΕΙΟΥΝ έστω και την παραμικρή επικινδυνότητα των πνιγμών, είναι η σαφέστερη απόδειξις
των παραπάνω. Οι ελάχιστες μελέτες περί πνιγμών, συνήθως συμπεριελαμβάνοντο μέσα σε γενικότερες άλλες μελέτες περί τραυματισμών στον αθλητισμό.
Οι"παρενέργειες" της πλήρους εφαρμογής ενός πνιγμού, δηλαδή ελαφριά ζαλάδα ελαχίστων δευτερολέπτων και ταχυκαρδία ελαφρού τύπου
ανήκουν στην κατηγορία των απλουστέρων συμπτωμάτων, τα οποία είναι εξαιρετικά βραχυχρόνια( εκλείπουν ταχύτατα) με μηδενικές παρενέργειες.
Τα ίδια συμβαίνουν σε μια απλή ανάβαση, λίγο τροχάδην ή ελαφρύ φόρτο προπονητικού έργου. Υπενθυμίζω τελειώνοντας ότι υπερβολικά περισσότερη
ζάλη, εξοντωτική ταχυκαρδία και άλλα συμπτώματα συμβαίνουν καθημερινώς απλώς και μόνο στην θέαση κάποιας ωραίας υπάρξεως ( για να αστειευτούμε και λίγο).