Μια ζωή αφιερωμένη στο Τζούντο
Με αφορμή την επιστροφή του από την Ιαπωνία και την απόκτηση του 6ου νταν, δημοσιεύουμε ξανά τη συνέντευξη του Θανάση Καπαρο. Ενός ανθρώπου που αγαπάει και υπηρετεί το τζούντο με σεβασμό εδώ και πολλά χρονια.
Με τον Θανάση Καπαρό γνωρίστηκα λίγο πριν ξεκινήσω την έκδοση του «Μονοπατιού», μια και, εκτός του ότι για πάνω από τριάντα χρόνια πρωταγωνιστεί στον χώρο του Τζούντο, ως πρωταθλητής και μετέπειτα προπονητής των πρωταθλητών, διατηρεί το γνωστό κατάστημα ειδών πολεμικών τεχνών «Budoka’s» και, έτσι, είναι από τους πρώτους που δέχονται την επίσκεψη όλων των επίδοξων εκδοτών του χώρου μας. Άνθρωπος που με την πρώτη ματιά ξεχωρίζει για την πραότητα και τη φιλικότητά του, σε κάνει αμέσως να αισθανθείς άνετα απέναντί του. Πολλές φορές θα τον πετύχετε πίσω από το γραφείο του να παίζει το μπουζουκάκι του τραγουδώντας. Είναι πάντα έτοιμος να πιάσει τη συζήτηση για τα τεκταινόμενα του χώρου μας και τη χρησιμότητα όλων των πολεμικών τεχνών, έχοντας πάντα πολλές θετικές προτάσεις για την ενότητα, καθώς και έναν καλό λόγο για όλους.
Θανάση είσαι από τους παλαιότερους, γνωστότερους και πιο επιτυχημένους Έλληνες τζουντόκα. Πώς ξεκίνησε αυτή η μεγάλη πορεία σου;
Ξεκίνησα το Τζούντο το 1971, στον Πανελλήνιο, με τον κ. Μασάο Ίζιμα, ο οποίος έζησε 7 χρόνια στη χώρα μας, σε μια εποχή που σπάνιζαν οι δάσκαλοι του Τζούντο στην Ελλάδα. Εντυπωσιασμένος από τις ταινίες, έψαχνα για σχολή πολεμικών τεχνών και βρέθηκα να κάνω Τζούντο, χωρίς να ξέρω καν τη διαφορά με το Kαράτε και τις άλλες τέχνες. Κάναμε 6 μέρες τη βδομάδα προπόνηση με τον κ. Μασάο και προπονούμασταν, επίσης, και στα άλλα 2-3 dojo που υπήρχαν στην Αθήνα. Οι συνθήκες ήταν πολύ δύσκολες τότε, καθώς δεν υπήρχαν τα βασικά για την εξάσκηση. Για τατάμι χρησιμοποιούσαμε καραβόπανα, τα οποία και τεντώναμε πάνω από παλιά στρώματα, με αποτέλεσμα να έχουμε αρκετούς τραυματισμούς, ειδικά στα δάχτυλα.
Πότε ξεκίνησαν οι πρώτοι αγώνες;
Οι πρώτοι επίσημοι αγώνες, στους οποίους μάλιστα διακρίθηκα, έγιναν το ‘76. Βέβαια, το Τζούντο τότε ήταν πολύ διαφορετικό. Θεωρούσαμε υποτιμητικό το να χρησιμοποιούμε δύναμη και προσπαθούσαμε πάντα να αγωνιζόμαστε στηριζόμενοι αποκλειστικά στην τεχνική μας. Μάλιστα, αφήναμε τον αντίπαλο να μας πιάσει εύκολα, χωρίς να προβάλουμε ιδιαίτερη αντίσταση και μετά προσπαθούσαμε να δείξουμε όλη την τεχνική μας. Όταν το ’77 πήραμε μέρος, για πρώτη φορά, στους Βαλκανικούς αγώνες, με μεγάλη έκπληξη είδαμε ότι γινόταν πραγματική μάχη για το ποιος θα πιάσει πρώτος τον αντίπαλο και, μέχρι να συνέλθουμε από το σοκ, είχαμε χάσει σχεδόν όλοι. Στα εθνικά πρωταθλήματα που ξεκίνησαν τότε, υπήρξα πρωταθλητής Ελλάδος για πάρα πολλά χρόνια και από το 1977 μέχρι το 1985 ήμουν συνέχεια στην Εθνική ομάδα. Οι ευκαιρίες όμως που είχαμε τότε, ήταν πολύ λίγες. Φαντάσου ότι πήγα μόνον μια φορά στους Πανευρωπαϊκούς και αυτό στο τέλος της καριέρας μου, γιατί ο Σ.Ε.Γ.Α.Σ., στον οποίο υπάγονταν το Τζούντο πριν ιδρυθεί η επίσημη Ομοσπονδία, πρόσεχε περισσότερο τον στίβο και άλλα αθλήματα και λιγότερο το Τζούντο. Συμμετείχαμε μόνον σε 2 διεθνείς αγώνες τον χρόνο, ενώ, ως γνωστόν, ένας αθλητής, για να έχει μια καλή πορεία, θα πρέπει να παίρνει μέρος σε 7-8 διεθνείς αγώνες τον χρόνο. Στην Εθνική Ομάδα, τότε, συμμετείχαν πολλοί καλοί αθλητές, με πολύ υψηλή τεχνική κατάρτιση, όπως ο Χικίμογλου, ο Μαρτάκης, ο Σιώτης, ο Τσαγκαλίδης, ο Γεωργιάδης, ο Τορτοπίδης κ.α. Ήταν μεγάλοι αθλητές αλλά, όπως σου είπα, τότε δεν υπήρχαν ευκαιρίες. Σήμερα τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα κι αν οι παλιοί αθλητές αγωνίζονταν με τα σημερινά δεδομένα, θα είχαμε μεγάλες διακρίσεις.
Έχεις ασχοληθεί αποκλειστικά με το Τζούντο ή έκανες και κάποια άλλη τέχνη;
Θεώρησα ότι ήταν καλό να εμβαθύνω μόνον σε ένα πράγμα, γι’ αυτό και ασχολήθηκα αποκλειστικά με το Τζούντο. Μην ξεχνάς, επίσης, ότι έκανα πρωταθλητισμό για πάρα πολλά χρόνια, παράλληλα με το σχολείο, το ωδείο, τη δουλειά κλπ. Όταν κάνεις πρωταθλητισμό δεν έχεις τα περιθώρια να ασχοληθείς και με άλλα πράγματα. Όταν τελείωσα την αθλητική μου καριέρα, ανέλαβα πολλά καθήκοντα ως προπονητής και πάλι ο χρόνος μου ήταν ανύπαρκτος. Για ένα διάστημα, μάλιστα, ήμουν προπονητής σε δύο συλλόγους, οι οποίοι κατακτούσαν κάθε χρονιά πολλές πρώτες και δεύτερες θέσεις. Βεβαίως, μου αρέσουν αρκετές τέχνες, όπως το Aikido, το Kenpo Karate και το Tai Chi και θαυμάζω τους ανθρώπους οι οποίοι έχουν ανοιχτό μυαλό και κάνουν πολλά πράγματα. Έχω γνωρίσει αρκετούς ανθρώπους οι οποίοι προπονούνται σε διάφορες τέχνες. Στο μέλλον, ίσως μου δοθεί η ευκαιρία να ασκηθώ και σε κάτι καινούργιο.
Πέρα από τις ελληνικές επιτυχίες είχες κάποια διάκριση σε διεθνές επίπεδο;
Σε αρκετά τουρνουά είχα βγει πρώτος ή δεύτερος. Μάλιστα, σε ένα διεθνές τουρνουά που είχε γίνει στη Θεσσαλονίκη, οι Ιταλοί με ανακήρυξαν καλύτερο αθλητή της διοργάνωσης. Γενικά, νομίζω ότι δεν αξιοποίησα όλες μου τις ικανότητες, λόγω των δυσμενών συνθηκών που σου περιέγραψα πριν.
Κάποια στιγμή, λοιπόν, σταμάτησες και έγινες προπονητής.
Ξεκίνησα ως προπονητής το ’83 στον Πανελλήνιο, ενώ ήμουν ταυτόχρονα και αθλητής. Το ’85, στα 29 μου χρόνια, σταμάτησα την αθλητική μου σταδιοδρομία, γιατί λόγω των δυσκολιών που υπήρχαν αισθάνθηκα ότι δεν μπορούσα να διακριθώ στο εξωτερικό. Στο Βαλκανικό αλλά και στο Ευρωπαϊκό Τζούντο υπήρχαν αθλητές μεγαθήρια, Ολυμπιονίκες και παγκόσμιοι πρωταθλητές και, όπως καταλαβαίνεις, τα πράγματα ήταν εξαιρετικά δύσκολα. Στην Ελλάδα μπορούσα και έβγαινα πρωταθλητής με πολύ λίγη προπόνηση, αλλά στο εξωτερικό οι άνθρωποι ήταν άλλου επιπέδου, επαγγελματίες με χορηγούς, γιατρούς, φυσιοθεραπευτές, τη στιγμή που εμείς δεν ξέραμε ούτε βιταμίνες να πάρουμε. Το Τζούντο είναι Ολυμπιακό άθλημα από το 1964 και στην Ανατολική Ευρώπη οι άνθρωποι ασχολήθηκαν επαγγελματικά πολύ νωρίς με αυτό, με αποτέλεσμα να έχουν κάνει φοβερή δουλειά, ενώ εμείς μόνο κίνητρο είχαμε την τρέλα και την αγάπη μας για το άθλημα. Οι Έλληνες αθλητές που προανέφερα ήταν εξαιρετικοί αθλητές, με πολύ καλή τεχνική κατάρτιση. Ήμασταν από τους καλύτερους τεχνίτες στην Ευρώπη και θα μπορούσαμε να είχαμε διακριθεί άνετα, αλλά δεν υπήρχε εμπειρία, αγώνες, χρήματα και καμία στήριξη. Το ’85, λοιπόν, ήμουν προπονητής στον Πανελλήνιο και σε μια νέα, τότε, ομάδα, την Αργυρούπολη (Α.Ο.Ν.Α.). Στην Αργυρούπολη επαναλάβαμε την πολύ καλή δουλειά που γινόταν και στον Πανελλήνιο και έτσι βγήκαν πολλοί πρωταθλητές και στα παιδικά και στα εφηβικά τμήματα. Επί 15, περίπου, χρόνια έβγαινα πρώτος ως προπονητής, έχοντας πολλές επιτυχίες αθλητών στο ενεργητικό μου, είτε με τον Πανελλήνιο είτε με τον Α.Ο.Ν.Α. Ήμουν, επίσης, υπεύθυνος των Εθνικών ομάδων και προπονητής της Εθνικής γυναικών. Η μεγαλύτερη επιτυχία που είχε ποτέ αθλητής μου, η οποία ήταν και η μεγαλύτερη επιτυχία του ελληνικού Τζούντο, ήταν η 7η θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα, από τον Χάρη Παπαϊωάννου.
Ασχολήθηκες νομίζω και με τα διοικητικά;
Ναι. Λόγω διαφόρων κακώς κειμένων που είχα διαπιστώσει τότε, τα οποία καταδίκαζαν το άθλημα στον μαρασμό, αποφάσισα, γύρω στο 1993 – 1994, να εμπλακώ με τα διοικητικά, προσπαθώντας να βοηθήσω το άθλημα και από αυτή τη θέση. Διετέλεσα Γενικός Γραμματέας για περίπου δύο χρόνια. Όλα αυτά μέχρι το ‘97-’98 που μου συνέβη ένα σοβαρό τροχαίο με την οικογένειά μου και αναγκάστηκα να αποτραβηχτώ. Τελικά, αν και πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν σε διοικητικές θέσεις άνθρωποι οι οποίοι να αγαπούν πραγματικά το άθλημα, εμένα δεν μου ταίριαζε αυτή η θέση και πιστεύω πως πολλά από τα κακώς κείμενα συνεχίζουν και, όπως φαίνεται, πάντα θα συνεχίζουν να υπάρχουν.
Σήμερα τι κάνεις;
Σήμερα είμαι ο υπεύθυνος της προπονητικής ομάδας του Πανελληνίου. Έχω τέσσερις προπονητές υπό την εποπτεία μου, οι οποίοι αναλαμβάνουν μεγάλο μέρος της εκπαίδευσης, έτσι ώστε εγώ να έχω περισσότερο χρόνο για να ασχοληθώ με τη δουλειά μου, την οποία τόσα χρόνια είχα παραμελήσει. Δυστυχώς στις πολεμικές τέχνες, ακόμη και σήμερα, οι προπονητές δουλεύουν περισσότερο για την τρέλα και το μεράκι τους, παρά για τις οικονομικές απολαβές. Επίσης, έχω ξεκινήσει εδώ και 2-3 χρόνια τη διδασκαλία σε ταχύρυθμα σεμινάρια Τζούντο, για εκπαιδευτές άλλων πολεμικών τεχνών. Είμαι τεχνικός σύμβουλος στην Ομοσπονδία και τον λίγο ελεύθερο χρόνο που έχω τον διαθέτω για να βοηθήσω όσο περισσότερο μπορώ. Η διοίκηση της Ομοσπονδίας μου πρότεινε τη θέση του προπονητή της Εθνικής Ομάδας, θέση που δεν μπόρεσα να αποδεχτώ, γιατί όπως προείπα δεν μπορώ να ζήσω την οικογένειά μου μόνον από το Τζούντο. Αναγκάστηκα να κάνω τις επιλογές μου. Ίσως αργότερα να μπορέσω να βοηθήσω, μια και είναι πολύ μεγάλη τιμή να συμμετέχεις σε μια Ολυμπιάδα.
Τα σεμινάριά σου έχουν κάνει μεγάλη αίσθηση. Πες μου λίγα λόγια γι’ αυτά.
Όλη η ιστορία ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια, μετά από την παραίνεση κάποιων φίλων εκπαιδευτών σε άλλα στυλ, οι οποίοι επιθυμούσαν να εξασκηθούν και στο Τζούντο. Για δυο περίπου χρόνια, λοιπόν, σκέφτηκα πολύ εμβαθύνοντας στην ύλη του Kodokan και έφτιαξα ένα, κατά την άποψή μου, πάρα πολύ καλό πρόγραμμα, προσαρμοσμένο στις ανάγκες ανθρώπων οι οποίοι είναι έμπειροι σε άλλες μαχητικές τέχνες. Τα σεμινάρια αυτά έχουν 6μηνη διάρκεια και έχουν γίνει μέχρι σήμερα τέσσερα. Σε αυτά γίνεται πολύ καλή δουλειά, γιατί οι περισσότεροι συμμετέχοντες είναι ήδη προχωρημένοι σε άλλες τέχνες και πάνε πάρα πολύ καλά και στο Τζούντο. Οι ίδιοι μου έχουν εκμυστηρευτεί ότι τελικά αγάπησαν το Τζούντο μέσα από αυτά τα σεμινάρια και το έχουν εντάξει στις προπονήσεις τους, πράγμα το οποίο αποτελεί για μένα τη μεγαλύτερη επιβράβευση. Κάποτε ρώτησα τον δάσκαλό μου τον κ. Μασάο, όταν μας επισκέφθηκε μετά από 10 χρόνια απουσίας, τι είναι το πιο σημαντικό που έχει να προσφέρει ένας δάσκαλος στον μαθητή του. Μου είπε ότι το σημαντικότερο είναι να τον κάνει να αγαπήσει πραγματικά την τέχνη του.
Ξεκίνησα το Τζούντο το 1971, στον Πανελλήνιο, με τον κ. Μασάο Ίζιμα, ο οποίος έζησε 7 χρόνια στη χώρα μας, σε μια εποχή που σπάνιζαν οι δάσκαλοι του Τζούντο στην Ελλάδα. Εντυπωσιασμένος από τις ταινίες, έψαχνα για σχολή πολεμικών τεχνών και βρέθηκα να κάνω Τζούντο, χωρίς να ξέρω καν τη διαφορά με το Kαράτε και τις άλλες τέχνες. Κάναμε 6 μέρες τη βδομάδα προπόνηση με τον κ. Μασάο και προπονούμασταν, επίσης, και στα άλλα 2-3 dojo που υπήρχαν στην Αθήνα. Οι συνθήκες ήταν πολύ δύσκολες τότε, καθώς δεν υπήρχαν τα βασικά για την εξάσκηση. Για τατάμι χρησιμοποιούσαμε καραβόπανα, τα οποία και τεντώναμε πάνω από παλιά στρώματα, με αποτέλεσμα να έχουμε αρκετούς τραυματισμούς, ειδικά στα δάχτυλα.
Πότε ξεκίνησαν οι πρώτοι αγώνες;
Οι πρώτοι επίσημοι αγώνες, στους οποίους μάλιστα διακρίθηκα, έγιναν το ‘76. Βέβαια, το Τζούντο τότε ήταν πολύ διαφορετικό. Θεωρούσαμε υποτιμητικό το να χρησιμοποιούμε δύναμη και προσπαθούσαμε πάντα να αγωνιζόμαστε στηριζόμενοι αποκλειστικά στην τεχνική μας. Μάλιστα, αφήναμε τον αντίπαλο να μας πιάσει εύκολα, χωρίς να προβάλουμε ιδιαίτερη αντίσταση και μετά προσπαθούσαμε να δείξουμε όλη την τεχνική μας. Όταν το ’77 πήραμε μέρος, για πρώτη φορά, στους Βαλκανικούς αγώνες, με μεγάλη έκπληξη είδαμε ότι γινόταν πραγματική μάχη για το ποιος θα πιάσει πρώτος τον αντίπαλο και, μέχρι να συνέλθουμε από το σοκ, είχαμε χάσει σχεδόν όλοι. Στα εθνικά πρωταθλήματα που ξεκίνησαν τότε, υπήρξα πρωταθλητής Ελλάδος για πάρα πολλά χρόνια και από το 1977 μέχρι το 1985 ήμουν συνέχεια στην Εθνική ομάδα. Οι ευκαιρίες όμως που είχαμε τότε, ήταν πολύ λίγες. Φαντάσου ότι πήγα μόνον μια φορά στους Πανευρωπαϊκούς και αυτό στο τέλος της καριέρας μου, γιατί ο Σ.Ε.Γ.Α.Σ., στον οποίο υπάγονταν το Τζούντο πριν ιδρυθεί η επίσημη Ομοσπονδία, πρόσεχε περισσότερο τον στίβο και άλλα αθλήματα και λιγότερο το Τζούντο. Συμμετείχαμε μόνον σε 2 διεθνείς αγώνες τον χρόνο, ενώ, ως γνωστόν, ένας αθλητής, για να έχει μια καλή πορεία, θα πρέπει να παίρνει μέρος σε 7-8 διεθνείς αγώνες τον χρόνο. Στην Εθνική Ομάδα, τότε, συμμετείχαν πολλοί καλοί αθλητές, με πολύ υψηλή τεχνική κατάρτιση, όπως ο Χικίμογλου, ο Μαρτάκης, ο Σιώτης, ο Τσαγκαλίδης, ο Γεωργιάδης, ο Τορτοπίδης κ.α. Ήταν μεγάλοι αθλητές αλλά, όπως σου είπα, τότε δεν υπήρχαν ευκαιρίες. Σήμερα τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα κι αν οι παλιοί αθλητές αγωνίζονταν με τα σημερινά δεδομένα, θα είχαμε μεγάλες διακρίσεις.
Έχεις ασχοληθεί αποκλειστικά με το Τζούντο ή έκανες και κάποια άλλη τέχνη;
Θεώρησα ότι ήταν καλό να εμβαθύνω μόνον σε ένα πράγμα, γι’ αυτό και ασχολήθηκα αποκλειστικά με το Τζούντο. Μην ξεχνάς, επίσης, ότι έκανα πρωταθλητισμό για πάρα πολλά χρόνια, παράλληλα με το σχολείο, το ωδείο, τη δουλειά κλπ. Όταν κάνεις πρωταθλητισμό δεν έχεις τα περιθώρια να ασχοληθείς και με άλλα πράγματα. Όταν τελείωσα την αθλητική μου καριέρα, ανέλαβα πολλά καθήκοντα ως προπονητής και πάλι ο χρόνος μου ήταν ανύπαρκτος. Για ένα διάστημα, μάλιστα, ήμουν προπονητής σε δύο συλλόγους, οι οποίοι κατακτούσαν κάθε χρονιά πολλές πρώτες και δεύτερες θέσεις. Βεβαίως, μου αρέσουν αρκετές τέχνες, όπως το Aikido, το Kenpo Karate και το Tai Chi και θαυμάζω τους ανθρώπους οι οποίοι έχουν ανοιχτό μυαλό και κάνουν πολλά πράγματα. Έχω γνωρίσει αρκετούς ανθρώπους οι οποίοι προπονούνται σε διάφορες τέχνες. Στο μέλλον, ίσως μου δοθεί η ευκαιρία να ασκηθώ και σε κάτι καινούργιο.
Πέρα από τις ελληνικές επιτυχίες είχες κάποια διάκριση σε διεθνές επίπεδο;
Σε αρκετά τουρνουά είχα βγει πρώτος ή δεύτερος. Μάλιστα, σε ένα διεθνές τουρνουά που είχε γίνει στη Θεσσαλονίκη, οι Ιταλοί με ανακήρυξαν καλύτερο αθλητή της διοργάνωσης. Γενικά, νομίζω ότι δεν αξιοποίησα όλες μου τις ικανότητες, λόγω των δυσμενών συνθηκών που σου περιέγραψα πριν.
Κάποια στιγμή, λοιπόν, σταμάτησες και έγινες προπονητής.
Ξεκίνησα ως προπονητής το ’83 στον Πανελλήνιο, ενώ ήμουν ταυτόχρονα και αθλητής. Το ’85, στα 29 μου χρόνια, σταμάτησα την αθλητική μου σταδιοδρομία, γιατί λόγω των δυσκολιών που υπήρχαν αισθάνθηκα ότι δεν μπορούσα να διακριθώ στο εξωτερικό. Στο Βαλκανικό αλλά και στο Ευρωπαϊκό Τζούντο υπήρχαν αθλητές μεγαθήρια, Ολυμπιονίκες και παγκόσμιοι πρωταθλητές και, όπως καταλαβαίνεις, τα πράγματα ήταν εξαιρετικά δύσκολα. Στην Ελλάδα μπορούσα και έβγαινα πρωταθλητής με πολύ λίγη προπόνηση, αλλά στο εξωτερικό οι άνθρωποι ήταν άλλου επιπέδου, επαγγελματίες με χορηγούς, γιατρούς, φυσιοθεραπευτές, τη στιγμή που εμείς δεν ξέραμε ούτε βιταμίνες να πάρουμε. Το Τζούντο είναι Ολυμπιακό άθλημα από το 1964 και στην Ανατολική Ευρώπη οι άνθρωποι ασχολήθηκαν επαγγελματικά πολύ νωρίς με αυτό, με αποτέλεσμα να έχουν κάνει φοβερή δουλειά, ενώ εμείς μόνο κίνητρο είχαμε την τρέλα και την αγάπη μας για το άθλημα. Οι Έλληνες αθλητές που προανέφερα ήταν εξαιρετικοί αθλητές, με πολύ καλή τεχνική κατάρτιση. Ήμασταν από τους καλύτερους τεχνίτες στην Ευρώπη και θα μπορούσαμε να είχαμε διακριθεί άνετα, αλλά δεν υπήρχε εμπειρία, αγώνες, χρήματα και καμία στήριξη. Το ’85, λοιπόν, ήμουν προπονητής στον Πανελλήνιο και σε μια νέα, τότε, ομάδα, την Αργυρούπολη (Α.Ο.Ν.Α.). Στην Αργυρούπολη επαναλάβαμε την πολύ καλή δουλειά που γινόταν και στον Πανελλήνιο και έτσι βγήκαν πολλοί πρωταθλητές και στα παιδικά και στα εφηβικά τμήματα. Επί 15, περίπου, χρόνια έβγαινα πρώτος ως προπονητής, έχοντας πολλές επιτυχίες αθλητών στο ενεργητικό μου, είτε με τον Πανελλήνιο είτε με τον Α.Ο.Ν.Α. Ήμουν, επίσης, υπεύθυνος των Εθνικών ομάδων και προπονητής της Εθνικής γυναικών. Η μεγαλύτερη επιτυχία που είχε ποτέ αθλητής μου, η οποία ήταν και η μεγαλύτερη επιτυχία του ελληνικού Τζούντο, ήταν η 7η θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα, από τον Χάρη Παπαϊωάννου.
Ασχολήθηκες νομίζω και με τα διοικητικά;
Ναι. Λόγω διαφόρων κακώς κειμένων που είχα διαπιστώσει τότε, τα οποία καταδίκαζαν το άθλημα στον μαρασμό, αποφάσισα, γύρω στο 1993 – 1994, να εμπλακώ με τα διοικητικά, προσπαθώντας να βοηθήσω το άθλημα και από αυτή τη θέση. Διετέλεσα Γενικός Γραμματέας για περίπου δύο χρόνια. Όλα αυτά μέχρι το ‘97-’98 που μου συνέβη ένα σοβαρό τροχαίο με την οικογένειά μου και αναγκάστηκα να αποτραβηχτώ. Τελικά, αν και πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν σε διοικητικές θέσεις άνθρωποι οι οποίοι να αγαπούν πραγματικά το άθλημα, εμένα δεν μου ταίριαζε αυτή η θέση και πιστεύω πως πολλά από τα κακώς κείμενα συνεχίζουν και, όπως φαίνεται, πάντα θα συνεχίζουν να υπάρχουν.
Σήμερα τι κάνεις;
Σήμερα είμαι ο υπεύθυνος της προπονητικής ομάδας του Πανελληνίου. Έχω τέσσερις προπονητές υπό την εποπτεία μου, οι οποίοι αναλαμβάνουν μεγάλο μέρος της εκπαίδευσης, έτσι ώστε εγώ να έχω περισσότερο χρόνο για να ασχοληθώ με τη δουλειά μου, την οποία τόσα χρόνια είχα παραμελήσει. Δυστυχώς στις πολεμικές τέχνες, ακόμη και σήμερα, οι προπονητές δουλεύουν περισσότερο για την τρέλα και το μεράκι τους, παρά για τις οικονομικές απολαβές. Επίσης, έχω ξεκινήσει εδώ και 2-3 χρόνια τη διδασκαλία σε ταχύρυθμα σεμινάρια Τζούντο, για εκπαιδευτές άλλων πολεμικών τεχνών. Είμαι τεχνικός σύμβουλος στην Ομοσπονδία και τον λίγο ελεύθερο χρόνο που έχω τον διαθέτω για να βοηθήσω όσο περισσότερο μπορώ. Η διοίκηση της Ομοσπονδίας μου πρότεινε τη θέση του προπονητή της Εθνικής Ομάδας, θέση που δεν μπόρεσα να αποδεχτώ, γιατί όπως προείπα δεν μπορώ να ζήσω την οικογένειά μου μόνον από το Τζούντο. Αναγκάστηκα να κάνω τις επιλογές μου. Ίσως αργότερα να μπορέσω να βοηθήσω, μια και είναι πολύ μεγάλη τιμή να συμμετέχεις σε μια Ολυμπιάδα.
Τα σεμινάριά σου έχουν κάνει μεγάλη αίσθηση. Πες μου λίγα λόγια γι’ αυτά.
Όλη η ιστορία ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια, μετά από την παραίνεση κάποιων φίλων εκπαιδευτών σε άλλα στυλ, οι οποίοι επιθυμούσαν να εξασκηθούν και στο Τζούντο. Για δυο περίπου χρόνια, λοιπόν, σκέφτηκα πολύ εμβαθύνοντας στην ύλη του Kodokan και έφτιαξα ένα, κατά την άποψή μου, πάρα πολύ καλό πρόγραμμα, προσαρμοσμένο στις ανάγκες ανθρώπων οι οποίοι είναι έμπειροι σε άλλες μαχητικές τέχνες. Τα σεμινάρια αυτά έχουν 6μηνη διάρκεια και έχουν γίνει μέχρι σήμερα τέσσερα. Σε αυτά γίνεται πολύ καλή δουλειά, γιατί οι περισσότεροι συμμετέχοντες είναι ήδη προχωρημένοι σε άλλες τέχνες και πάνε πάρα πολύ καλά και στο Τζούντο. Οι ίδιοι μου έχουν εκμυστηρευτεί ότι τελικά αγάπησαν το Τζούντο μέσα από αυτά τα σεμινάρια και το έχουν εντάξει στις προπονήσεις τους, πράγμα το οποίο αποτελεί για μένα τη μεγαλύτερη επιβράβευση. Κάποτε ρώτησα τον δάσκαλό μου τον κ. Μασάο, όταν μας επισκέφθηκε μετά από 10 χρόνια απουσίας, τι είναι το πιο σημαντικό που έχει να προσφέρει ένας δάσκαλος στον μαθητή του. Μου είπε ότι το σημαντικότερο είναι να τον κάνει να αγαπήσει πραγματικά την τέχνη του.
 |
Οι υπόλοιποι εκπαιδευτές του Τζούντο πώς βλέπουν την κίνησή σου αυτή και το άνοιγμα που κάνεις σε εκπαιδευτές άλλων τεχνών;
Οι περισσότεροι το έχουν δει θετικά. Βέβαια, ίσως κάποιοι φίλοι και συνάδελφοι να μην βλέπουν με καλό μάτι την ένταξη καινούργιων ατόμων από άλλες πολεμικές τέχνες. Νομίζω ότι κάνουν λάθος και αυτό θα φανεί στην πορεία. Πιστεύω ότι δεν πρέπει να είμαστε κλειστοί. Η ανάπτυξη έρχεται μέσα από την εξάπλωση και είναι καλό να υπάρχει αρκετός και καινούργιος κόσμος, γιατί έτσι υπάρχουν περισσότερες επιλογές. Νομίζω ότι όσο μεγαλώνει η βάση, τόσο ψηλώνει η κορυφή. Όσο περισσότεροι έρθουν στο Τζούντο, τόσο το καλύτερο. Δεν χρειάζεται κάποιος να γίνει πρωταθλητής για να προσφέρει στο Τζούντο. Και μόνο η παρουσία του κάνει καλό στο άθλημα, απ’ όποια θέση κι αν δραστηριοποιείται, είτε ως διαιτητής, παράγοντας, διοικητικός, ακόμη και ως απλός ασκούμενος που κάνει το χόμπι του.
Στ’ αλήθεια είναι αξιέπαινη αυτή σου η προσπάθεια για την εξάπλωση του Τζούντο. Όμως, είναι κοινή διαπίστωση ότι το Τζούντο δεν έχει εξαπλωθεί στην Ελλάδα όσο θα έπρεπε, μέχρι σήμερα, παρ’ όλο που είναι Ολυμπιακό Άθλημα.
Δυστυχώς, τα πράγματα δεν ξεκίνησαν από την αρχή καλά, από την εποχή που υπαγόμασταν στον Σ.Ε.Γ.Α.Σ. αλλά και όταν γίναμε Ομοσπονδία. Στη διοίκηση θήτευσαν κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι ήθελαν να βοηθήσουν αλλά δεν είχαν άμεση επαφή με το άθλημα, κάποιοι άλλοι που ήταν αδιάφοροι και άνθρωποι που τους ένοιαζε μόνον η καρέκλα και είχαν σχεδόν καταργήσει τους αγώνες. Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια της προηγούμενης διοίκησης διοργάνωναν μόνον ένα τυπικό Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, αποκλειστικώς για να δικαιολογήσουν τη θέση τους και τις χρηματικές επιχορηγήσεις από τη Γ.Γ.Α. και να τα διαθέτουν μεταξύ τους, όπως αυτοί νόμιζαν.
Με την καινούργια διοίκηση έχει υπάρξει βελτίωση;
Μεγάλη και αυτό φαίνεται από τα πρωταθλήματα και τις συμμετοχές. Για παράδειγμα, στο πρωτάθλημα στον Βόλο είχαμε συμμετοχή 560 παιδιών, αριθμό ρεκόρ για τα Ελληνικά δεδομένα. Σήμερα, η Ομοσπονδία καλύπτει όλα τα έξοδα των αθλητών, μεταφορικά, διαμονή και διατροφή, στα Πανελλήνια πρωταθλήματα, κάτι που είναι μεγάλη ανακούφιση, ιδιαίτερα για τους φτωχούς συλλόγους. Οι αγώνες τελευταία έχουν ένα πολύ καλό επίπεδο, εφάμιλλο με του εξωτερικού. Ειδικά οι τελευταίοι αγώνες οι οποίοι έγιναν στο Λιτόχωρο, ήταν εκπληκτικοί από πλευράς διοργάνωσης, οι καλύτεροι μέχρι τώρα. Είχαμε μια πάρα πολύ καλή χρονιά, καθώς φέραμε πάρα πολλά μετάλλια από τους Βαλκανικούς αγώνες, στους οποίους βγήκαμε πρώτοι στους Νέους για πρώτη φορά, είχαμε την πρώτη θέση στο Πανευρωπαϊκό Εφήβων με τον Ηλιάδη κ.α. Γενικά, έχουν γίνει πολύ σημαντικά βήματα σε όλους τους τομείς. Φυσικά τα πράγματα δεν είναι ρόδινα, χρειάζονται αρκετές αλλαγές και βελτιώσεις σε πολλά θέματα, άλλα το βασικό είναι ότι προχωράμε θετικά.
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά, η οποία λέει ότι έχουν παραμεριστεί οι Έλληνες αθλητές, για χάρη των «ελληνοποιημένων» αθλητών από ανατολικές χώρες.
Αυτό είναι πράγματι ένα πρόβλημα. Τι μπορεί να κάνει, όμως, η Ομοσπονδία από τη στιγμή που κάποιος έχει ελληνική ταυτότητα; Είναι δυνατόν να του απαγορεύσει τη συμμετοχή; Αντί, όμως, να το βλέπουμε αρνητικά, μπορούμε να το δούμε ως ένα πολύ καλό κίνητρο, ώστε οι Έλληνες αθλητές να δουλέψουν περισσότερο και να γίνουν καλύτεροι από αυτούς που έρχονται από το εξωτερικό. Ήδη έχω εισηγηθεί στο προεδρείο της Ομοσπονδίας κάποιους τρόπους για να το καταφέρουμε αυτό, όπως για παράδειγμα να διοργανωθούν πολλά διεθνή τουρνουά στην Ελλάδα, σε συνεργασία με τους Δήμους. Όταν ήμουν παλιά Γενικός Γραμματέας, είχα παλέψει για να κρατήσουμε τα «Αλεξάνδρεια», που ήταν διεθνές τουρνουά ανδρών, καθώς και το γυναικείο τουρνουά της Ρόδου. Αν σκεφτείς ότι στα τουρνουά αυτά οι 5 - 10 καλύτεροι αθλητές μας, ανά κατηγορία, παίζουν με άλλους 10 καλούς από το εξωτερικό, είναι φυσικό να ανέβουν όλοι και έτσι να υπάρχουν κίνητρα και ενδιαφέρον από προπονητές και αθλητές, με μηδαμινό κόστος. Με τα ίδια χρήματα που θα πήγαινε μόνον ένας στο εξωτερικό, βοηθάμε 5-10 αθλητές να ανέβουν. Πιο παλιά υπήρχαν αξιόλογα ταλέντα, τα οποία τα στήριζε η Ομοσπονδία στέλνοντάς τα για αγώνες στο εξωτερικό. Μετά όμως τα πράγματα δυσκόλευαν, οι απαιτήσεις μεγάλωναν, δεν υπήρχαν κίνητρα για να συνεχίσει ο αθλητής, καθώς θα έπρεπε να κοιτάξει και το μέλλον του από επαγγελματικής απόψεως, με αποτέλεσμα όλα τα χρήματα που είχαν δαπανηθεί γι’ αυτόν να πήγαιναν χαμένα. Αν τα ίδια χρήματα είχαν δοθεί για να ανεβάσουμε 10 αθλητές στην Ελλάδα, θα ανέβαινε το επίπεδο και θα υπήρχε συνέχεια στην αθλητική σταδιοδρομία. Δίνω, επίσης, μεγάλη σημασία στα τουρνουά Παίδων – Εφήβων που πρέπει να διοργανώνονται. Επίσης, πιστεύω ότι πρέπει ο αθλητής να μπορεί να δουλεύει με τον προπονητή που εκείνος θεωρεί ότι του ταιριάζει. Βέβαια, στην Εθνική ομάδα είναι απαραίτητο να υπάρχει μια γενικότερη επίβλεψη από κάποιον, αλλά πρέπει να υπάρχει συνεργασία όλων, για να μπορέσουμε να πάμε καλά. Δεν πρέπει να υπάρχουν αντιζηλίες αλλά να κοιτάμε να είμαστε καλύτεροι. Με αυτό το πνεύμα πρέπει να βλέπουμε και το θέμα των αθλητών από τις ανατολικές χώρες. Ο Αλεξανίδης και ο Ηλιάδης είναι καταπληκτικοί αθλητές. Υπάρχουν, όμως, και άλλοι πολύ καλοί αθλητές, όπως ο Μίμος, που είναι παλιός μου μαθητής από τον Α.Ο.Ν.Α, ο Παυλής, ο Τσαπάρας, η Ιουλιέτα Μπουκουβάλα του Πανελληνίου, η οποία βγήκε πέμπτη στο Παγκόσμιο και στο Πανευρωπαϊκό Νεανίδων και πρώτη στους Βαλκανικούς και πολλά ακόμη ελπιδοφόρα ταλέντα. Με σωστή δουλειά σίγουρα μπορούν να βγουν κι άλλοι. Αν δουλέψουμε όλοι σωστά και σταματήσουν οι προπονητές να θέλουν να βγάλουν ο ένας το μάτι του άλλου, μεταφέροντας τις κόντρες τους στους αθλητές, αν συνεργαστούν μεταξύ τους, θα μπορέσουμε να ανεβάσουμε το Τζούντο και θα έχουμε όλοι καλύτερη τύχη. Για να επιστρέψω στους παραπονούμενους, πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό να πέσουν οι τόνοι μεταξύ των ανθρώπων του Τζούντο. Αυτοί που έχουν προβλήματα με τη σημερινή διοίκηση, είναι οι ίδιοι που έκαναν πολλά λάθη όταν ήταν εκείνοι υπεύθυνοι παλαιότερα. Δεν πρέπει να υπάρχουν διαμάχες. Πρέπει να υπάρξει μια κοινή λύση και να πορευθούμε όλοι αρμονικά. Η τωρινή διοίκηση έχει κάνει σημαντικά βήματα και ανοίγματα, ακόμη και σε εκείνους που διαφωνούν με την υπάρχουσα κατάσταση. Πριν κάποια χρόνια, όταν ο Χάρης Παπαϊωάννου, που είναι και ο μοναδικός Ολυμπιονίκης που έχουμε στο Τζούντο, είχε προβλήματα και τον πολεμούσαν, γιατί τότε όλοι αυτοί δεν έπαιρναν θέση;
Τι άλλο πιστεύεις ότι πρέπει να γίνει, κυρίως από τεχνικής απόψεως, για να ανέβει το Τζούντο;
Πιστεύω ότι είναι πολύ βασικό οι σχολές να πάψουν να ασχολούνται αποκλειστικά σχεδόν με τον πρωταθλητισμό και να δώσουν βάση στην τέχνη του Τζούντο και όχι μόνον στο Ολυμπιακό πρόγραμμα. Ποιος ξέρει, λόγου χάρη, ότι το Τζούντο έχει κτυπήματα ακόμη και λακτίσματα; Υπάρχουν τρία μεγάλα κομμάτια στο Τζούντο. Το ένα είναι οι τεχνικές ρίψεων, το άλλο οι τεχνικές εδάφους και το τρίτο κομμάτι είναι τα κτυπήματα (atemi waza). Επειδή, όμως, δεν είναι στο Ολυμπιακό πρόγραμμα έχουν σχεδόν εξαφανιστεί. Αυτά τα λέω από το 1987, που ήμουν μέλος στην πρώτη Τεχνική Επιτροπή. Καλό θα ήταν, επίσης, να γίνονταν αγώνες kata και στο Τζούντο, για κάποιους ανθρώπους οι οποίοι δεν θέλουν ή δεν μπορούν να κάνουν πρωταθλητισμό και να παλεύουν σε αγώνες. Επίσης, πρέπει οι αγώνες μέχρι την ηλικία των 10-12 ετών να επικεντρώνονται περισσότερο στην τεχνική και όχι όπως γίνονται σήμερα, που πολλοί δάσκαλοι, κυνηγώντας τα μετάλλια, βιάζονται να κατεβάσουν τα παιδιά σε αγώνες, πριν τους μάθουν την τεχνική, στηριζόμενοι στη φυσική τους δύναμη. Επειδή έχει επικρατήσει το κυνήγι των βαθμών στο Τζούντο, έχουμε παραμελήσει ένα μεγάλο κομμάτι της τέχνης κι αυτό είναι λάθος. Στο εξωτερικό τα πράγματα είναι διαφορετικά, καθώς υπάρχει η υποδομή για να εξασκείται η τέχνη ολοκληρωμένα. Πρέπει κι εδώ οι σχολές να γίνουν πολύπλευρες και να είναι σε θέση να προσφέρουν μαθήματα για όσους θέλουν να κάνουν πρωταθλητισμό, απλό αθλητισμό, ή ολόκληρη την τέχνη.
Στον σύλλογο που είσαι υπεύθυνος, τα εφαρμόζεις αυτά που μου λες τώρα;
Και βέβαια. Το πιο δυνατό τμήμα του Πανελληνίου είναι οι ενήλικες, οι οποίοι αθλούνται για χόμπι. Το παιδικό τμήμα είναι πολύ καλό και αριθμεί 60-70 παιδάκια. Πάντα δίνω μεγάλο βάρος στο να κάνω τα παιδάκια να αγαπήσουν πρώτα από όλα την τέχνη, διδάσκοντάς τους σωστές βάσεις και δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην τεχνική ικανότητα, χωρίς να τα πιέζω για το κυνήγι των μεταλλίων.
Μια και ανέφερες τα παιδιά, έχω διαπιστώσει τελευταία μια άνθιση του Τζούντο στα παιδιά.
Αυτό είναι αλήθεια και με χαροποιεί ιδιαίτερα. Επειδή το Τζούντο είναι μελετημένο ώστε να είναι πραγματικά ακίνδυνο για τον συνασκούμενο, μπορεί κανείς να παίζει με το 100% της δύναμής του, χωρίς τον φόβο του τραυματισμού. Όταν τα παιδιά έρθουν στο Τζούντο, μπορούν να ξεφύγουν από την καθημερινότητα και να δοθούν 100% στην προπόνηση, αδέσμευτα και μακριά από τον έλεγχο που αναγκάζεται να έχει στη ζωή του ο Δυτικός άνθρωπος και ειδικά τα παιδιά. Αυτό τα βοηθάει να ηρεμούν και να απελευθερώνονται από τα άγχη και τα προβλήματά τους.
Μου δίνεις την εντύπωση ότι δεν υποστηρίζεις τον πρωταθλητισμό πια.
Πιστεύω ότι τις περισσότερες φορές ο πρωταθλητισμός έχει άμεση σχέση με τον «αρνητικό» εγωισμό και αρκετές φορές αναπτύσσει την υπεροψία, ενώ ο αθλητισμός είναι πιο ωφέλιμος για τη σημερινή κοινωνία. Αν και προέρχομαι από τον χώρο του πρωταθλητισμού, νομίζω ότι πρέπει όλοι οι δάσκαλοι να δώσουμε το βάρος στον αθλητισμό και λιγότερο στον πρωταθλητισμό. Ο αθλητισμός είναι πολύ πιο σοβαρό πράγμα και, δυστυχώς, δεν του έχουμε δώσει την προσοχή που του αξίζει. Είναι πολύ σημαντικότερο να μπορέσει ένας δάσκαλος να κάνει τα μικρά παιδιά να αγαπήσουν το άθλημα, από το να βγάλει 5 -10 πρωταθλητές. Ειδικά σήμερα που τα πράγματα έχουν πάρει λάθος δρόμο και σχεδόν όλοι οι πρωταθλητές διακρίνονται όχι χάρη στις τεχνικές και τη δεξιοτεχνία τους αλλά με τη χρήση φαρμάκων. Στο Τζούντο βεβαίως, επειδή το άθλημα στηρίζεται πολύ στην τεχνική, αυτό δεν συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό. Όμως στα πολύ υψηλά επίπεδα σίγουρα γίνονται τέτοια πράγματα.
Οι περισσότεροι το έχουν δει θετικά. Βέβαια, ίσως κάποιοι φίλοι και συνάδελφοι να μην βλέπουν με καλό μάτι την ένταξη καινούργιων ατόμων από άλλες πολεμικές τέχνες. Νομίζω ότι κάνουν λάθος και αυτό θα φανεί στην πορεία. Πιστεύω ότι δεν πρέπει να είμαστε κλειστοί. Η ανάπτυξη έρχεται μέσα από την εξάπλωση και είναι καλό να υπάρχει αρκετός και καινούργιος κόσμος, γιατί έτσι υπάρχουν περισσότερες επιλογές. Νομίζω ότι όσο μεγαλώνει η βάση, τόσο ψηλώνει η κορυφή. Όσο περισσότεροι έρθουν στο Τζούντο, τόσο το καλύτερο. Δεν χρειάζεται κάποιος να γίνει πρωταθλητής για να προσφέρει στο Τζούντο. Και μόνο η παρουσία του κάνει καλό στο άθλημα, απ’ όποια θέση κι αν δραστηριοποιείται, είτε ως διαιτητής, παράγοντας, διοικητικός, ακόμη και ως απλός ασκούμενος που κάνει το χόμπι του.
Στ’ αλήθεια είναι αξιέπαινη αυτή σου η προσπάθεια για την εξάπλωση του Τζούντο. Όμως, είναι κοινή διαπίστωση ότι το Τζούντο δεν έχει εξαπλωθεί στην Ελλάδα όσο θα έπρεπε, μέχρι σήμερα, παρ’ όλο που είναι Ολυμπιακό Άθλημα.
Δυστυχώς, τα πράγματα δεν ξεκίνησαν από την αρχή καλά, από την εποχή που υπαγόμασταν στον Σ.Ε.Γ.Α.Σ. αλλά και όταν γίναμε Ομοσπονδία. Στη διοίκηση θήτευσαν κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι ήθελαν να βοηθήσουν αλλά δεν είχαν άμεση επαφή με το άθλημα, κάποιοι άλλοι που ήταν αδιάφοροι και άνθρωποι που τους ένοιαζε μόνον η καρέκλα και είχαν σχεδόν καταργήσει τους αγώνες. Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια της προηγούμενης διοίκησης διοργάνωναν μόνον ένα τυπικό Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, αποκλειστικώς για να δικαιολογήσουν τη θέση τους και τις χρηματικές επιχορηγήσεις από τη Γ.Γ.Α. και να τα διαθέτουν μεταξύ τους, όπως αυτοί νόμιζαν.
Με την καινούργια διοίκηση έχει υπάρξει βελτίωση;
Μεγάλη και αυτό φαίνεται από τα πρωταθλήματα και τις συμμετοχές. Για παράδειγμα, στο πρωτάθλημα στον Βόλο είχαμε συμμετοχή 560 παιδιών, αριθμό ρεκόρ για τα Ελληνικά δεδομένα. Σήμερα, η Ομοσπονδία καλύπτει όλα τα έξοδα των αθλητών, μεταφορικά, διαμονή και διατροφή, στα Πανελλήνια πρωταθλήματα, κάτι που είναι μεγάλη ανακούφιση, ιδιαίτερα για τους φτωχούς συλλόγους. Οι αγώνες τελευταία έχουν ένα πολύ καλό επίπεδο, εφάμιλλο με του εξωτερικού. Ειδικά οι τελευταίοι αγώνες οι οποίοι έγιναν στο Λιτόχωρο, ήταν εκπληκτικοί από πλευράς διοργάνωσης, οι καλύτεροι μέχρι τώρα. Είχαμε μια πάρα πολύ καλή χρονιά, καθώς φέραμε πάρα πολλά μετάλλια από τους Βαλκανικούς αγώνες, στους οποίους βγήκαμε πρώτοι στους Νέους για πρώτη φορά, είχαμε την πρώτη θέση στο Πανευρωπαϊκό Εφήβων με τον Ηλιάδη κ.α. Γενικά, έχουν γίνει πολύ σημαντικά βήματα σε όλους τους τομείς. Φυσικά τα πράγματα δεν είναι ρόδινα, χρειάζονται αρκετές αλλαγές και βελτιώσεις σε πολλά θέματα, άλλα το βασικό είναι ότι προχωράμε θετικά.
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά, η οποία λέει ότι έχουν παραμεριστεί οι Έλληνες αθλητές, για χάρη των «ελληνοποιημένων» αθλητών από ανατολικές χώρες.
Αυτό είναι πράγματι ένα πρόβλημα. Τι μπορεί να κάνει, όμως, η Ομοσπονδία από τη στιγμή που κάποιος έχει ελληνική ταυτότητα; Είναι δυνατόν να του απαγορεύσει τη συμμετοχή; Αντί, όμως, να το βλέπουμε αρνητικά, μπορούμε να το δούμε ως ένα πολύ καλό κίνητρο, ώστε οι Έλληνες αθλητές να δουλέψουν περισσότερο και να γίνουν καλύτεροι από αυτούς που έρχονται από το εξωτερικό. Ήδη έχω εισηγηθεί στο προεδρείο της Ομοσπονδίας κάποιους τρόπους για να το καταφέρουμε αυτό, όπως για παράδειγμα να διοργανωθούν πολλά διεθνή τουρνουά στην Ελλάδα, σε συνεργασία με τους Δήμους. Όταν ήμουν παλιά Γενικός Γραμματέας, είχα παλέψει για να κρατήσουμε τα «Αλεξάνδρεια», που ήταν διεθνές τουρνουά ανδρών, καθώς και το γυναικείο τουρνουά της Ρόδου. Αν σκεφτείς ότι στα τουρνουά αυτά οι 5 - 10 καλύτεροι αθλητές μας, ανά κατηγορία, παίζουν με άλλους 10 καλούς από το εξωτερικό, είναι φυσικό να ανέβουν όλοι και έτσι να υπάρχουν κίνητρα και ενδιαφέρον από προπονητές και αθλητές, με μηδαμινό κόστος. Με τα ίδια χρήματα που θα πήγαινε μόνον ένας στο εξωτερικό, βοηθάμε 5-10 αθλητές να ανέβουν. Πιο παλιά υπήρχαν αξιόλογα ταλέντα, τα οποία τα στήριζε η Ομοσπονδία στέλνοντάς τα για αγώνες στο εξωτερικό. Μετά όμως τα πράγματα δυσκόλευαν, οι απαιτήσεις μεγάλωναν, δεν υπήρχαν κίνητρα για να συνεχίσει ο αθλητής, καθώς θα έπρεπε να κοιτάξει και το μέλλον του από επαγγελματικής απόψεως, με αποτέλεσμα όλα τα χρήματα που είχαν δαπανηθεί γι’ αυτόν να πήγαιναν χαμένα. Αν τα ίδια χρήματα είχαν δοθεί για να ανεβάσουμε 10 αθλητές στην Ελλάδα, θα ανέβαινε το επίπεδο και θα υπήρχε συνέχεια στην αθλητική σταδιοδρομία. Δίνω, επίσης, μεγάλη σημασία στα τουρνουά Παίδων – Εφήβων που πρέπει να διοργανώνονται. Επίσης, πιστεύω ότι πρέπει ο αθλητής να μπορεί να δουλεύει με τον προπονητή που εκείνος θεωρεί ότι του ταιριάζει. Βέβαια, στην Εθνική ομάδα είναι απαραίτητο να υπάρχει μια γενικότερη επίβλεψη από κάποιον, αλλά πρέπει να υπάρχει συνεργασία όλων, για να μπορέσουμε να πάμε καλά. Δεν πρέπει να υπάρχουν αντιζηλίες αλλά να κοιτάμε να είμαστε καλύτεροι. Με αυτό το πνεύμα πρέπει να βλέπουμε και το θέμα των αθλητών από τις ανατολικές χώρες. Ο Αλεξανίδης και ο Ηλιάδης είναι καταπληκτικοί αθλητές. Υπάρχουν, όμως, και άλλοι πολύ καλοί αθλητές, όπως ο Μίμος, που είναι παλιός μου μαθητής από τον Α.Ο.Ν.Α, ο Παυλής, ο Τσαπάρας, η Ιουλιέτα Μπουκουβάλα του Πανελληνίου, η οποία βγήκε πέμπτη στο Παγκόσμιο και στο Πανευρωπαϊκό Νεανίδων και πρώτη στους Βαλκανικούς και πολλά ακόμη ελπιδοφόρα ταλέντα. Με σωστή δουλειά σίγουρα μπορούν να βγουν κι άλλοι. Αν δουλέψουμε όλοι σωστά και σταματήσουν οι προπονητές να θέλουν να βγάλουν ο ένας το μάτι του άλλου, μεταφέροντας τις κόντρες τους στους αθλητές, αν συνεργαστούν μεταξύ τους, θα μπορέσουμε να ανεβάσουμε το Τζούντο και θα έχουμε όλοι καλύτερη τύχη. Για να επιστρέψω στους παραπονούμενους, πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό να πέσουν οι τόνοι μεταξύ των ανθρώπων του Τζούντο. Αυτοί που έχουν προβλήματα με τη σημερινή διοίκηση, είναι οι ίδιοι που έκαναν πολλά λάθη όταν ήταν εκείνοι υπεύθυνοι παλαιότερα. Δεν πρέπει να υπάρχουν διαμάχες. Πρέπει να υπάρξει μια κοινή λύση και να πορευθούμε όλοι αρμονικά. Η τωρινή διοίκηση έχει κάνει σημαντικά βήματα και ανοίγματα, ακόμη και σε εκείνους που διαφωνούν με την υπάρχουσα κατάσταση. Πριν κάποια χρόνια, όταν ο Χάρης Παπαϊωάννου, που είναι και ο μοναδικός Ολυμπιονίκης που έχουμε στο Τζούντο, είχε προβλήματα και τον πολεμούσαν, γιατί τότε όλοι αυτοί δεν έπαιρναν θέση;
Τι άλλο πιστεύεις ότι πρέπει να γίνει, κυρίως από τεχνικής απόψεως, για να ανέβει το Τζούντο;
Πιστεύω ότι είναι πολύ βασικό οι σχολές να πάψουν να ασχολούνται αποκλειστικά σχεδόν με τον πρωταθλητισμό και να δώσουν βάση στην τέχνη του Τζούντο και όχι μόνον στο Ολυμπιακό πρόγραμμα. Ποιος ξέρει, λόγου χάρη, ότι το Τζούντο έχει κτυπήματα ακόμη και λακτίσματα; Υπάρχουν τρία μεγάλα κομμάτια στο Τζούντο. Το ένα είναι οι τεχνικές ρίψεων, το άλλο οι τεχνικές εδάφους και το τρίτο κομμάτι είναι τα κτυπήματα (atemi waza). Επειδή, όμως, δεν είναι στο Ολυμπιακό πρόγραμμα έχουν σχεδόν εξαφανιστεί. Αυτά τα λέω από το 1987, που ήμουν μέλος στην πρώτη Τεχνική Επιτροπή. Καλό θα ήταν, επίσης, να γίνονταν αγώνες kata και στο Τζούντο, για κάποιους ανθρώπους οι οποίοι δεν θέλουν ή δεν μπορούν να κάνουν πρωταθλητισμό και να παλεύουν σε αγώνες. Επίσης, πρέπει οι αγώνες μέχρι την ηλικία των 10-12 ετών να επικεντρώνονται περισσότερο στην τεχνική και όχι όπως γίνονται σήμερα, που πολλοί δάσκαλοι, κυνηγώντας τα μετάλλια, βιάζονται να κατεβάσουν τα παιδιά σε αγώνες, πριν τους μάθουν την τεχνική, στηριζόμενοι στη φυσική τους δύναμη. Επειδή έχει επικρατήσει το κυνήγι των βαθμών στο Τζούντο, έχουμε παραμελήσει ένα μεγάλο κομμάτι της τέχνης κι αυτό είναι λάθος. Στο εξωτερικό τα πράγματα είναι διαφορετικά, καθώς υπάρχει η υποδομή για να εξασκείται η τέχνη ολοκληρωμένα. Πρέπει κι εδώ οι σχολές να γίνουν πολύπλευρες και να είναι σε θέση να προσφέρουν μαθήματα για όσους θέλουν να κάνουν πρωταθλητισμό, απλό αθλητισμό, ή ολόκληρη την τέχνη.
Στον σύλλογο που είσαι υπεύθυνος, τα εφαρμόζεις αυτά που μου λες τώρα;
Και βέβαια. Το πιο δυνατό τμήμα του Πανελληνίου είναι οι ενήλικες, οι οποίοι αθλούνται για χόμπι. Το παιδικό τμήμα είναι πολύ καλό και αριθμεί 60-70 παιδάκια. Πάντα δίνω μεγάλο βάρος στο να κάνω τα παιδάκια να αγαπήσουν πρώτα από όλα την τέχνη, διδάσκοντάς τους σωστές βάσεις και δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην τεχνική ικανότητα, χωρίς να τα πιέζω για το κυνήγι των μεταλλίων.
Μια και ανέφερες τα παιδιά, έχω διαπιστώσει τελευταία μια άνθιση του Τζούντο στα παιδιά.
Αυτό είναι αλήθεια και με χαροποιεί ιδιαίτερα. Επειδή το Τζούντο είναι μελετημένο ώστε να είναι πραγματικά ακίνδυνο για τον συνασκούμενο, μπορεί κανείς να παίζει με το 100% της δύναμής του, χωρίς τον φόβο του τραυματισμού. Όταν τα παιδιά έρθουν στο Τζούντο, μπορούν να ξεφύγουν από την καθημερινότητα και να δοθούν 100% στην προπόνηση, αδέσμευτα και μακριά από τον έλεγχο που αναγκάζεται να έχει στη ζωή του ο Δυτικός άνθρωπος και ειδικά τα παιδιά. Αυτό τα βοηθάει να ηρεμούν και να απελευθερώνονται από τα άγχη και τα προβλήματά τους.
Μου δίνεις την εντύπωση ότι δεν υποστηρίζεις τον πρωταθλητισμό πια.
Πιστεύω ότι τις περισσότερες φορές ο πρωταθλητισμός έχει άμεση σχέση με τον «αρνητικό» εγωισμό και αρκετές φορές αναπτύσσει την υπεροψία, ενώ ο αθλητισμός είναι πιο ωφέλιμος για τη σημερινή κοινωνία. Αν και προέρχομαι από τον χώρο του πρωταθλητισμού, νομίζω ότι πρέπει όλοι οι δάσκαλοι να δώσουμε το βάρος στον αθλητισμό και λιγότερο στον πρωταθλητισμό. Ο αθλητισμός είναι πολύ πιο σοβαρό πράγμα και, δυστυχώς, δεν του έχουμε δώσει την προσοχή που του αξίζει. Είναι πολύ σημαντικότερο να μπορέσει ένας δάσκαλος να κάνει τα μικρά παιδιά να αγαπήσουν το άθλημα, από το να βγάλει 5 -10 πρωταθλητές. Ειδικά σήμερα που τα πράγματα έχουν πάρει λάθος δρόμο και σχεδόν όλοι οι πρωταθλητές διακρίνονται όχι χάρη στις τεχνικές και τη δεξιοτεχνία τους αλλά με τη χρήση φαρμάκων. Στο Τζούντο βεβαίως, επειδή το άθλημα στηρίζεται πολύ στην τεχνική, αυτό δεν συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό. Όμως στα πολύ υψηλά επίπεδα σίγουρα γίνονται τέτοια πράγματα.
 |
Πώς βλέπεις την πρόοδο των πολεμικών τεχνών γενικότερα στην Ελλάδα;
Όλες οι μαχητικές τέχνες έχουν πολλά να δώσουν, όταν βοηθάει ο ένας τον άλλον. Οι τέχνες αυτές, από άποψης συμμετοχής, είναι μέσα στην πρώτη πεντάδα των αθλημάτων στη χώρα μας και αυτό θα πρέπει να το λάβουν όλοι υπ’ όψιν τους. Όταν ήμουν στη διοίκηση, είχα κάνει την πρόταση να εντάξουμε στην Ομοσπονδία και άλλες τέχνες, όπως το Ju Jitsu, το Aikido κλπ. Στην Ευρώπη οι περισσότερες ομοσπονδίες είναι μαζί. Θα πρέπει κι εδώ να υπάρξει μια συνομοσπονδία, με αυτοτέλεια βέβαια της κάθε τέχνης στον τεχνικό τομέα, αλλά με συνεργασία στο διοικητικό επίπεδο. Είμαστε μια μεγάλη δύναμη και δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα. Στη γιορτή που έκανες στον «Μπάμπη», είδα ότι οι περισσότεροι δάσκαλοι είδαν θετικά αυτή μου την προσπάθεια και, μάλιστα, με συγκίνησε η στάση ανθρώπων που μας πλησίασαν με μεγάλη αγάπη και ενδιαφέρον, για να πραγματοποιήσουμε την ιδέα της συνομοσπονδίας. Τέλος, θέλω να τονίσω ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια θετική τάση να παντρεύονται τα στυλ και να προπονούνται όλοι και σε άλλους τομείς, ανεβάζοντας έτσι τον πήχη και καλυτερεύοντας τις τέχνες μας.
Αναδημοσίευση από το 28ο τεύχος του περιοδικού «Μονοπάτι για τις Πολεμικές Τέχνες».
Όλες οι μαχητικές τέχνες έχουν πολλά να δώσουν, όταν βοηθάει ο ένας τον άλλον. Οι τέχνες αυτές, από άποψης συμμετοχής, είναι μέσα στην πρώτη πεντάδα των αθλημάτων στη χώρα μας και αυτό θα πρέπει να το λάβουν όλοι υπ’ όψιν τους. Όταν ήμουν στη διοίκηση, είχα κάνει την πρόταση να εντάξουμε στην Ομοσπονδία και άλλες τέχνες, όπως το Ju Jitsu, το Aikido κλπ. Στην Ευρώπη οι περισσότερες ομοσπονδίες είναι μαζί. Θα πρέπει κι εδώ να υπάρξει μια συνομοσπονδία, με αυτοτέλεια βέβαια της κάθε τέχνης στον τεχνικό τομέα, αλλά με συνεργασία στο διοικητικό επίπεδο. Είμαστε μια μεγάλη δύναμη και δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα. Στη γιορτή που έκανες στον «Μπάμπη», είδα ότι οι περισσότεροι δάσκαλοι είδαν θετικά αυτή μου την προσπάθεια και, μάλιστα, με συγκίνησε η στάση ανθρώπων που μας πλησίασαν με μεγάλη αγάπη και ενδιαφέρον, για να πραγματοποιήσουμε την ιδέα της συνομοσπονδίας. Τέλος, θέλω να τονίσω ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια θετική τάση να παντρεύονται τα στυλ και να προπονούνται όλοι και σε άλλους τομείς, ανεβάζοντας έτσι τον πήχη και καλυτερεύοντας τις τέχνες μας.
Αναδημοσίευση από το 28ο τεύχος του περιοδικού «Μονοπάτι για τις Πολεμικές Τέχνες».
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση, αρκεί να αναφέρεται η πηγή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου