Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011

Πυγμαχία - Μύθοι & Πυγμαχία


Η πυγμαχία είναι ένα από τα αθλήματα που εδώ και αρκετά χρόνια ταλανίζεται από διάφορους μύθους. Σε αυτό το άρθρο το Ringtraining προσπαθεί την απομυθοποίηση κάποιων τέτοιων αντιλήψεων.
Μύθος:...
Μύθος: Η πυγμαχία όπως και τα άλλα αθλήματα επαφής είναι κατάλληλα μόνο για άτομα με μεγάλη σωματική δύναμη και υπέρμετρα σωματικά προσόντα.

Πραγματικότητα: Η σωματική ρώμη και η διάσπαση σίγουρα έχουν το δικό τους μερίδιο αλλά η εκπαίδευση και μεγιστοποίηση της απόδοσης δε βλέπεται μόνο σε αυτά. Η πολυπλοκότητα της κίνησης, της μεθοδολογίας, στρατηγικής , της τεχνικής επιδεξιότητας μαζί με συνολικά τις παραμέτρους της φυσικής κατάστασης καθιστά τα μαχητικά σπορ πολυδιάστατατα. Μπορεί κανείς να αντιπαραθέσει πολλά ποικίλα χαρίσματα (ταλέντα) έναντι στην ωμή δύναμη και τη σωματοδομή


.
Μύθος: Η πυγμαχία προάγει τη βία (σωματικά και ψυχικά) και την επιθετικότητα σε αντίθεση με τις πολεμικές τέχνες (όπως παρουσιάζονται καά το ανατολικό πρότυπο) όπου προάγουν την άμιλλα τη διασφάλιση (αμυντικά) της σωματικής ακεραιότητας καθ' ότι δεν τραυματίζεις αλλά και ούτε τραυματίζεται.

Πραγματικότητα: Υπάρχει κατ' αρχήν έντονα η σύγχυση με το αν πρέπει να συγκαταλέγεται η πυγμαχία στις πολεμικές τέχνες ή όχι. Η πυγμαχία είναι μια μορφή πολεμικής τέχνης όπως είναι το τζούντο, το καράτε, η πάλη κ.α. Δεν υπάρχει πολεμική τέχνη του αμύνεσθαι ή του επιτίθεσαι όπως στο ποδόσφαιρο ή στο μπάσκετ. Δεν υπάρχει μόνο άμυνα ή μόνο επίθεση. Κατά συνέπεια η πυγμαχία δεν προάγει τη βία και την επιθετικότητα σαν σήμα κατατεθέν ενώ οι άλλες τέχνες προάγουν τις αόρατες ανώτερες φιλοσοφίες περί πνευματισμού. Η επίθεση και η άμυνα είναι δυο στοιχεία απαραίτητα, αναπόσπαστα για την έκβαση της εκμάθηση οποιουδήποτε συστήματος, με τρόπο που δεν μπορείς μόνο να πνευματίζεις ή μόνο να τραυματίζεσαι.

Μύθος: Η πυγμαχία δεν κοινωνικοποιεί αλλά απομονώνει στην διαπαιδαγώδηση του παιδιού.

Πραγματικότητα: Ο αυτοέλεγχος, η ψυχραιμία, η αυτοπεποίθηση, οι γρήγορες αποφάσεις, η υπακοή σε εντολές και κανονισμούς είναι στοιχεία ανάπτυξης της προσωπικότητας του ατόμου μέσα από τις πολεμικές τέχνες γενικότερα. Αυτά τα στοιχεία αποτελούν υπόβαθρο την αίσθηση δικαιοσύνης, σεβασμού και κατανόησης των άλλων. Συνεπώς ένα άτομο ψυχικά υγειές με ακέραια δομημένο χαρακτήρα.

Μύθος: Η πυγμαχία είναι υπεύθυνη για μακροχρόνιες βλάβες στον εγκέφαλο που οδηγούν σε Πάρκινσον, Αλτσχάιμερ, και εγκεφαλικά επεισόδια.

Πραγματικότητα: Οι κρανοεγκεφαλικές κακώσεις και οι μακροχρόνιες βλάβες είναι μια πραγματικότητα όπου συμβαίνει σε οτιδήποτε περιλαμβάνει επαφή είτε λέγεται πολεμική τέχνη είτε ποδόσφαιρο, είτε μπάσκετ, είτε αμερικάνικο φούτμπολ, είτε αγώνες ταχύτητας. Εάν όμως δούμε την κατάσταση η πυγμαχία σε βαθμό σοβαρών τραυματισμών θα τη βρούμε μόλις στην 15η θέση πίσω από αθλήματα που δε θεωρούνται... βίαια. Αυτό που τραυματίζει δεν είναι το ίδιο το άθλημα αλλά η παραβίαση των αρχών και κανόνων. Ασθενείς όπως το Πάρκινσον, Αλτσχάιμερ ή τα εγκεφαλικά επεισόδια μέχρι στιγμής δεν έχει αποδειχθεί επιστημονικά - κλινικά ότι υπάρχει αιτιατή σχέση. Αν δούμε στατιστικά το ποσοστό των αυθλητών που πάσχουν από τις παραπάνω νόσους σε σχέση με το ποσοστό ίδιων ασθενών του υπόλοιπου πληθυσμού τότε σίγουρα θα δούμε ότι δεν υπάρχει συσχέτιση.
Μύθος: Η πυγμαχία συνήθως προσελκύει άτομα που έχουν έμφυτες τάσεις βίας και επιθετικότητας καθότι είναι διέξοδος για να εκφράζουν τον εαυτό τους.

Πραγματικότητα: Άτομα που τους χαρακτηρίζει βίαιη ή επιθετική συμπεριφορά συνήθως βρίσκουν τρόπους έκφρασης που συμβολίζουν με ένα παραβατικό περιβάλλον απειθαρχίας, δολιοφθοράς και εκδικητικότητας. Στον αθλητισμό η επιτυχία επιβραβεύεται μέσω της άμυλλας, της συνέργειας, της ομαδικότητας. Στην πυγμαχία το περιβάλλον είναι ακόμα πιο ιδιαίτερο καθότι η πειθαρχία, ο σεβασμός, η υπακοή στους κανονισμούς, το στοιχείο της σύγκρουσης (μάχης) όπου δημιουργεί ένα βαθμό κινδύνου, η επιθυμία για δικαιοσύνη μέσα στον αγώνα όποιο και να είναι το αποτέλεσμα, δημιουργεί ένα καθεστώς όπου βίαιες και παραβατικές συμπεριφορές (που στόχο έχουν την αδικία και τον αθέμιτο ανταγωνισμό) αργά ή γρήγορα απορρίπτονται.
Μύθος: Η πυγμαχία είνα άθλημα που απαιτεί, ασκητική ζωή και απομόνωση.

Πραγματικότητα: Η πυγμαχία είναι για όλους το ίδιο προσιτή, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του καθενός. Δε χρειάζεται να απομονώνει κανείς ούτε να κάνει ασκητική ζωή για να μάθει 2 βασικά πράγματα τεχνικής και τακτικής. Μπορεί κάλλιστα να εντάξει την πυγμαχία στο πρόγραμμα το καθημερινό μετά τη δουλειά του (αν το θέλει σαν χόμπι). Βελτιώνοντας ταυτόχρονα και τη φυσική του κατάσταση, με ποικίλα προγράμματα, αν θεωρήσει ότι (κρίνοντας από τους επαγγελματίες), οι απαιτήσεις είναι τέτοιες που χρειάζονται ιδιαίτερα σκληρές συνθήκες για να φτάσει κανείς σε κορυφάια επίπεδα, τότε στο βωμό του πρωταθλητισμού πιο άλλο άθλημα μπορεί να ξεφύγει από αυτή τη θεώρηση.

Μύθος: Ο μόνος τρόπος να μάθει κανείς πυγμαχία είναι να φάι πολύ ξύλο! 

Πραγματικότητα:Αυτός είναι και ο σημαντικότερος λόγος για τον οποίο οι περισσότεροι "στρίβουν δια του αρραβώνος". Είναι μια άκρως λανθασμένη αντίληψη και πεποίθηση που έχουν ορισμένοι βασιζόμενοι σε κάποιες παλιές πρακτικές και μεθόδους παλιών...δασκάλων όπου το κλειδί της επιτυχίας ήταν τα κότσια για την "μπουνιά κόντρα στο μαχαίρι". Η αλήθεια όμως, είναι τελείως διαφορετική. Η επιτυχία βρίσκεται στη σωστή πρακτική προπονητικής και εκμάθησης της τεχνικής με επιστημονικά δομημένα, που στόχο έχουν να διαφυλάξουν την ακεραιότητα και βελτιώσουν τη συνολική απόδοση. Με το να τρώει κανείς πολύ ξύλο για να μάθει το μόνο που θα καταφέρει είναι να καταρακώνεται ψυχολογικά σβήνοντας οποιαδήποτε ελπίδα για μάθηση τεχνικής επιδεξιότητας και τελικά να επισκεφτεί και το...νοσοκομείο.

Μύθος: Η πυγμαχία απευθύνεται σε άτομα χαμηλότερης νοητικής στάθμης. 

Πραγματικότητα: Η πυγμαχία όπως και όλες οι πολεμικές τέχνες χαρακτηρίζονται από ένα ανοικτό αβέβαιο περιβάλλον όπου οι συνθήκες έκβασης ενός αγώνα είναι απρόβλεπτες και άγνωστες. Η ικανότητα ενός πυγμάχου να ανταποκρίνεται επιτυχώς σε απρόβλεπτες καταστάσεις, είναι το σύνολο των τεχνικών επιδεξιοτήτων, της τακτικής και στρατηγικής σκέψης και πρόβλεψης καθώς και της άντλησης ψυχικών αποθεμάτων. Καλείται διαρκώς μέσα λίγο χώρο και χρόνο να παίρνει. Γρήγορες αποφάσεις και να τις εκτελεί. Με αυτή τη θεώρηση η πυγμαχία μάλλον δεν ταιριάζει σε χαζούς! Το πόσο ψηλά θα φτάσει ένας πυγμάχος εξαρτάται (συν όλα τα άλλα) από την ευφυία του.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου