Το αεροπλανικό κόλπο

Στη φωτογραφία: Χρήστος Θεοφίλου ή Τζιμ Λόντος

Κουτσοπόδι, Αργολίδας. Πρώτη Ιανουαρίου 1897. Η οικογένεια Θεοφίλου αποκτά άλλο ένα παιδί. Το δέκατο τρίτο και σίγουρα το πιο γούρικο. Τ΄ ονομάζουν Χρήστο και χαίρονται που η οικογένεια απέκτησε, άλλον ένα γιο, άλλο ένα ανδρικό χέρι που αργότερα θα βοηθήσει τον πατέρα στο χωράφι.

Η οικογένεια ενθουσιάζεται καθώς ο μικρός μεγαλώνει και δείχνει ένα εξαιρετικά δυνατό παιδί. Ένα απόγευμα η μητέρα του τα χάνει καθώς βλέπει το μικρό κρεμασμένο από ένα σχοινί... Πιστεύει ότι το παιδί της πεθαίνει. Χαμογελαστός ο μικρός κατεβαίνει από το σχοινί κι εξηγεί στη μανά του ότι κρεμάστηκε για να δυναμώσουν οι μυς του λαιμού του!

Συγκοπή κόντεψε να πάθει η μανά του που σταυροκοπήθηκε ζητώντας από το πανάγαθο να του βάλει μυαλό. Και η ευχή της έπιασε. Μερικά χρόνια αργότερα όλος ο κόσμος μιλούσε για τον ευφυή παλαιστή που κέρδιζε τους αντιπάλους με την ευστροφία του. Το κοινό λάτρευε αυτόν τον αθλητή που έκανε την επαγγελματική πάλη σώου με το περίφημο αεροπλανικό του κόλπο που καθήλωνε τους αντίπαλους του και τα βλέμματα των θεατών. Ωστόσο το όνομα του δεν ήταν πια Χρήστος Θεοφίλου αλλά Τζιμ Λόντος. Με αυτό το ψευδώνυμο έκανε παγκόσμια καριέρα κερδίζοντας φήμη και χρήματα.

Τα χρόνια της καταξίωσης

Ο Έλληνας παλαιστής παντού αποθεώνεται για το αεροπλανικό κόλπο, που είναι δική του επινόηση και, κυριολεκτικά άλλαξε την ιστορία της ελεύθερης πάλης. Το τέχνασμα του Λόντου έδειξε ότι, η πάλη μπορεί να γίνει ένα εντυπωσιακό θέαμα, που σημασία δεν θα 'χει η νίκη, αλλά το σώου των αθλητών. Ο Λόντος εξήγησε πως απογείωνε τους αντιπάλους του. Επειδή ήταν κοντός με δυνατά πόδια κι υπερβολική δύναμη, μπορούσε να σηκώσει πολύ πιο βαρείς αντιπάλους ψηλά και αφού τους έκανε μια περιστροφή τους πέταγε στο ταπί. Δεν εκβίαζε ποτέ το κόλπο. Περίμενε με υπομονή, μέχρι ο αντίπαλος να κουραστεί και να πάρει λάθος στάση. Τότε εκτελούσε την πολυαγαπημένη λαβή των φίλαθλων. Ο ίδιος εξηγούσε, ότι μόνο σε λίγους αντίπαλους δεν τολμούσε να κάνει το κόλπο. Κυρίως σε όσους είχαν υψηλή τεχνική κατάρτιση και κοντά αλλά δυνατά πόδια.

Ο πατριώτης

Το 1956 ο κυπριακός αγώνας είναι σε πλήρη εξέλιξη. Οι κύπριοι επαναστατούν. Προσπαθούν να διώξουν τους άγγλους αποικιοκράτες από το νησί και απαιτούν την ένωση με τη μητέρα Ελλάδα. Αμούστακοι μαθητές του γυμνάσιου παίρνουν τα όπλα εναντίον των Βρετανών. Είναι η πρώτη επανάσταση που βασίζεται σε ανήλικους. Οι βρετανοί αντιδρούν βιαία. Κρεμάνε τους αγωνιστές Μιχάλη Καραολή και Ανδρέα Δημητρίου που γίνονται ήρωες και σύμβολα του απελευθερωτικού αγώνα. Σε λίγες μέρες κρεμάνε άλλους τέσσερις αγωνιστές, που αφήνουν την τελευταία τους πνοή απαγγέλλοντας στίχους του Παλαμά και τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο.

Στην Αθήνα γίνονται δυναμικά συλλαλητήρια που πνίγονται στο αίμα αθώων πολιτών. 4 νεκροί, 165 τραυματίες από σφαίρες και 100 από χτυπήματα, είναι ο απολογισμός της διαδήλωσης που έγινε στο σύνταγμα σε βάρος του άγγλου διοικητή της Κύπρου. Του αδίστακτου Χάρτιγκ. Ο Τζιμ Λοντος παρακολουθεί τις εξελίξεις και συγκινείται από τα παλικάρια που βαδίζουν στο θάνατο γράφοντας ποιήματα τραγουδώντας για τη λευτεριά. Θέλει και αυτός να προσφέρει, όπως τόσοι άλλοι πατριώτες. Σε συνεργασία με την πανελλήνια επιτροπή αυτοδιάθεσης Κύπρου διοργανώνεται ένας αγώνας στο καλλιμάρμαρο. Τα έσοδα θα προσφέρονταν για την ενίσχυση του κυπριακού αγώνα. Εκείνη την περίοδο ο Λόντος μπορούσε να βγάλει ακόμη και εκατό χιλιάδες δολάρια από ένα αγώνα. Στην Ελλάδα ο μισθός του δάσκαλου ήταν 70 δρχ. το μήνα. Αντίπαλος του Λόντου ήταν ο εντυπωσιακός Ιρλανδός παλαιστής Ράιτ. Ο Λόντος είναι πια σχεδόν εξήντα χρονών. Ο αντίπαλος έχει τα μισά του χρόνια. Ο Έλληνας αθλητής αγωνίστηκε στο κατάμεστο καλλιμάρμαρο. Αποθεώθηκε από το κοινό, που φώναζε συνέχεια τα όνομα του. "Αεροπλανικό, αεροπλανικό", φώναζαν με επιμονή περίπου εξήντα χιλιάδες θεατές, αλλά ο Ράιτ ήταν τεράστιος και δυνατός. Ήξερε το κόλπο και πώς να το αντιμετωπίσει.

Έτσι ο Λόντος αν και επιχείρησε δύο φορές τη διάσημη λαβή δεν την πέτυχε. Ο αντίπαλος του ζύγιζε περίπου 120 κιλά. Τα πράγματα δεν ήταν και τόσο απλά, όσο νόμιζε ο κόσμος. Μέγας δάσκαλος της τεχνικής όμως, κατάφερε να αιφνιδιάσει τον Ιρλανδό. Όταν ο αντίπαλος του κουράστηκε, με μία δεξιοτεχνική κίνηση τον πέταξε έξω από το ρινγκ. Ο κόσμος ενθουσιάστηκε και χειροκρότησε με μανία τον έλληνα παλαιστή. Ώσπου να επιστρέψει ο Ράιτστο ρινγκ, ο διαιτητής θεώρησε τον Λόντο νικητή. Σήκωσε το χέρι του κι ο αγώνας ολοκληρώθηκε με το δέοντα τρόπο. Ο κόσμος μπήκε στο γήπεδο σήκωσε τον Λόντο στα χέρια και τον περιέφερε. Μικροί και μεγάλοι έκλαιγαν από τη συγκίνηση. Ο Λόντος ήταν ένας ζωντανός θρύλος κι ήταν δίπλα τους. Ο Ιρλανδός όμως ήταν κι αυτός, φτιαγμένος από σπάνιο καλούπι. Είδε τον κόσμο, άκουσε τις ιαχές, απόλαυσε τη μαγεία του παναθηναϊκού σταδίου. Όταν όμως συνειδητοποίησε, ότι τα έσοδα προορίζονταν για τον αγώνα των κύπριων για ελευθερία, αρνήθηκε να πληρωθεί. Παραχώρησε την αμοιβή του στους κύπριους αγωνιστές. Ήταν ιρλανδός και γνώριζε από πρώτο χέρι, ως που μπορούσε να φθάσει η θηριωδία των Άγγλων...

Απόσπασμα από το βιβλίο "Ιστορίες από τη μηχανή του χρόνου" το οποίο περιέχει 15 ιστορίες από την δεκαετία του 50 μέχρι του 80.

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα "Μηχανή του χρόνου".