Η μάχη των Θερμοπυλών το 480 π.χ
Η κατάσταση στην Ελλάδα πριν από την δεύτερη εκστρατεία των Περσών, παρουσιάζεται αρκετά συγκεχυμένη. Η Πελοποννησιακή συμμαχία είναι ουσιαστικά η μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη σε χερσαίες δυνάμεις, με αιχμή του δόρατος της, τον Σπαρτιατικό στρατό, ο οποίος εκείνη την εποχή βρίσκεται στο απόγειο της στρατιωτικής του ωριμότητας. Στις ναυτικές δυνάμεις τώρα, οι Αθηναίοι παρουσιάζουν έναν ικανό και αξιόμαχο στόλο με καινούργια πλοία, και με άρτια πολεμική κατάρτιση των πληρωμάτων που τα απαρτίζουν. Αν θελήσουμε να κάνουμε μια γεωγραφική κατανομή των ελληνικών δυνάμεων, θα διαπιστώσουμε ότι η αντίσταση στην βόρεια αλλά και κεντρική Ελλάδα ενάντια στην περσική εισβολή, είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη, δεδομένου ότι πόλεις τις Μακεδονίας (της οποίας μεγάλο μέρος ήταν υποταγμένο από την πρώτη εκστρατεία των Περσών), της Θεσσαλίας, και της Βοιωτίας, δεν διέθεταν την κατάλληλη δυναμική για ένα τέτοιο εγχείρημα. Παράλληλα η καλοσχεδιασμένη προπαγάνδα του Ξέρξη, είχε καταφέρει να επηρεάσει αρνητικά την ψυχολογία όλων των Ελληνικών πόλεων, δημιουργώντας αισθήματα ανασφάλειας και φόβου σε όλους τους Έλληνες.
Ένας σημαντικός σύμμαχος στην περσική προπαγάνδα, μπορεί να χαρακτηριστεί επίσης και το μαντείο των Δελφών, του οποίου το ιερατείο διέβλεπε μια καθαρή περσική νίκη, μετά την οποία, όσοι είχαν βοηθήσει τον Μεγάλο Βασιλιά, θα απολάμβαναν και τα ανάλογα προνόμια. Έτσι στους χρησμούς που δίνονταν στις διάφορες ελληνικές πόλεις, οι οποίες έτρεχαν απεγνωσμένα να ζητήσουν την γνώμη των θεών, το ιερατείο έδινε χρησμούς οι οποίοι προέβλεπαν μεγάλα δεινά, καταρρακώνοντας έτσι τις τελευταίες ελπίδες σωτηρίας, και συνθλίβοντας ψυχολογικά την μια μετά την άλλη όλες τις εστίες αντίστασης, που μπορούσαν να αντιπαρατεθούν στον περσικό επεκτατισμό.
Ο Ηρόδοτος υπολογίζει τις περσικές δυνάμεις στο 1.700.000 άνδρες, όμως νεότεροι υπολογισμοί διαφόρων ιστορικών, δεν συμφωνούν με αυτό το πραγματικά μεγάλο αριθμό, θεωρώντας το περισσότερο, δημιούργημα της περσικής προπαγάνδας, παρά την πραγματικότητα. Πιο μετριοπαθείς υπολογισμοί ανεβάζουν την περσική στρατιά, σε περίπου 400.000 μαχίμους άνδρες, και 800 πολεμικά πλοία, χωρίς βέβαια να υπολογιστεί και ο αριθμός των πλοιαρίων συνοδείας, καθώς και το έμψυχο υλικό υποστήριξης που χρειαζόταν για την μετακίνηση μιας τέτοιας τεράστιας πολεμικής δύναμης.Το περσικό σχέδιο προέβλεπε ότι μετά την συγκέντρωση όλων των περσικών δυνάμεων στην Άβυδο, η μετάβαση προς τοΕλληνικό έδαφος θα γινόταν διαμέσου του Ελλήσποντου, πάνω από δυο πλωτές γέφυρες, οι οποίες κατασκευάστηκαν αποκλειστικά γι’ αυτό τον σκοπό, χρησιμοποιώντας πολεμικά πλοία, τα οποία οι Πέρσες έδεσαν μεταξύ τους με σχοινιά. Η πρώτη απόπειρα κατασκευής γεφυρών έγινε χρησιμοποιώντας λινάρι και πάπυρο, όμως μια μεγάλη τρικυμιά που ξέσπασε στην περιοχή, κατέστρεψε και τις δύο γέφυρες πριν αυτές προλάβουν να χρησιμοποιηθούν. Έτσι θεωρήθηκε ως μοναδική λύση η χρήση πολεμικών πλοίων για την υλοποίηση των δυο γεφυρών, που θα μπορούσαν να αντέξουν ακόμα και σε ενδεχομένως αντίξοες καιρικές συνθήκες. Προβλεπόταν επίσης η παράλληλη δράση χερσαίων και ναυτικών δυνάμεων, καθ’ όλη την διάρκεια της εισβολής και προέλασης του περσικού στρατού στον Ελληνικό χώρο. Αυτό οδήγησε τον Ξέρξη στην διάνοιξη διώρυγας στο στενότερο σημείο της χερσονήσου του Άθω, ώστε να διέλθουν από αυτή οι περσικές ναυτικές δυνάμεις, πετυχαίνοντας έτσι την παράλληλη πορεία στρατού και στόλου, και αποφεύγοντας πιθανές αντίξοες καιρικές συνθήκες, όμοιες με αυτές που είχαν καταστρέψει τον περσικό στόλο στο ίδιο σημείο, κατά την διάρκεια της εκστρατείας του Μαρδονίου εναντίον της Ελλάδας το 492 π.Χ.
Οι εργασίες κατασκευής της γέφυρας κράτησαν τρία χρόνια, και κατά πολλούς ήταν περισσότερο έργο της αλαζονείας του Ξέρξη, ο οποίος είχε την βεβαιότητα ότι θα επιτύχει τελικά την υποδούλωση των Ελληνικών εδαφών, και η διώρυγα θα έμενε εκεί ώστε να εξυπηρετεί και στο μέλλον αυτό το τμήμα του περσικού κράτους, παρά έργο αναγκαίο για την διέλευση του περσικού στόλου με μεγαλύτερη ασφάλεια.
Έτσι η τεράστια περσική στρατιά, περνώντας αρχικά τον Ελλήσποντο, και συνεχίζοντας την πορεία της κατά μήκος της Θράκης με παράλληλη πορεία στρατού και στόλου, αναγκάζεται να χωριστεί προσωρινά λίγο πριν την διώρυγα του Άθω, για να συναντηθεί λίγο αργότερα στην Θέρμη της Μακεδονίας.
Στο ελληνικό στρατόπεδο τώρα, οι μόνες ουσιαστικά μεγάλες εστίες αντίστασης, η Αθήνα και η Σπάρτη, αποφασίζουν να συγκαλέσουν το 481 π.Χ. Πανελλήνιο συνέδριο στον Ισθμό, μέσα σε ένα κλίμα φόβου, ανασφάλειας, αλλά και ιδιοτέλειας πάρα πολλών πόλεων, οι οποίες προσέβλεπαν σε μελλοντική αύξηση της δύναμης και επιρροής τους, αμέσως μετά την περσική κυριαρχία επί ελληνικού εδάφους. Ήδη το μεγαλύτερο μέρος των Θεσσαλικών και Βοιωτικών πόλεων είτε είχε μηδίσει είτε είχε πέσει στα χέρια των Περσών, χωρίς την προβολή οποιασδήποτε σοβαρής αντίστασης στον κατακτητή. Τραγική είναι και η στάση του Άργους, το οποίο κατάφερε να διατηρήσει ουδέτερη στάση προβάλλοντας παράλογες απαιτήσεις στο συνέδριο του Ισθμού, αλλά και της Κρήτης, της Κέρκυρας, και των ελληνικών πόλεων της Μεγάλης Ελλάδας, οι οποίες κυρίως από προσωπικά συμφέροντα παρέμειναν εκτός του Ελληνικού συνασπισμού.Το πανελλήνιο συνέδριο του Ισθμού, μέσα σε αυτό το ζοφερό περιβάλλον, αποφασίζει με σύμφωνη γνώμη όλων των ελληνικών πόλεων που μετέχουν στον συνασπισμό, αντίσταση μέχρις εσχάτων με τις δυνάμεις που διαθέτει. Ήταν ο μεγαλύτερος συνασπισμός ελληνικών πόλεων μετά τον Τρωικό πόλεμο, ενάντια σε έναν κοινό εχθρό, και έμελε αυτός ο συνασπισμός να γράψει τις ηρωικότερες σελίδες δόξας, στην μακραίωνη Ελληνική ιστορία.
Επίσης με την σύμφωνή γνώμη όλων των ελληνικών πόλεων, η αρχιστρατηγία των στρατιωτικών δυνάμεων του συνασπισμού, ανατίθεται στους Σπαρτιάτες. Αναγνωρίζεται έτσι ακόμα και από τους ίδιους τους Αθηναίους η υπεροχή της Πελλοπονησιακής συμμαχίας σε χερσαίες δυνάμεις, αλλά και το υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης και στρατηγικής του Σπαρτιατικού στρατού, ο οποίος δίκαια εκείνη την εποχή θεωρείται ο καλύτερος στρατιωτικός μηχανισμός στον Ελληνικό χώρο. Αρχιστράτηγος του Ελληνικού στρατού ορίζεται ο Βασιλιάς της Σπάρτης Λεωνίδας ενώ την ηγεσία του στόλου αναλαμβάνει ο Ευρυβιάδης.
Οι Έλληνες βλέποντας τις περσικές ορδές να κατευθύνονται ταχύτατα προς τον νότο, αρχικά προσπάθησαν να προβάλουν την πρώτη ουσιαστική αντίσταση απέναντι στον εχθρό, στην περιοχή των Τεμπών, δίνοντας με αυτό τον τρόπο και ένα μήνυμα αντίστασης προς τις πόλεις της Βορείου Ελλάδας, στέλνοντας εκεί 10.000 άνδρες.
Το σχέδιο όμως γρήγορα εγκαταλείπεται, δεδομένου ότι η μορφολογία του εδάφους, σε συνδυασμό με την αριθμητική υπεροχή των περσικών δυνάμεων, θα είχαν καταστροφικές συνέπειες για τις ελληνικές δυνάμεις, σε μια μεταξύ τους σύγκρουση.
Έτσι ο Ελληνικός συνασπισμός αποφασίζει να αμυνθεί στην περιοχή των στενών των Θερμοπυλών, το μοναδικό δηλαδή πέρασμα που συνέδεε την νότια με την κεντρική Ελλάδα. Ήταν φυσικά προφανές ότι ο Ξέρξης κατά την κάθοδό του προς τον νότο, θα περνούσε αναγκαστικά από τα στενά των Θερμοπυλών, δεδομένου ότι δεν υπήρχε άλλο πέρασμα, που να εξυπηρετεί ένα τόσο μεγάλο πλήθος ανθρώπων.
Από την άλλη, τα στενά των Θερμοπυλών ήταν η καλύτερη επιλογή αντίστασης για έναν μικρό αριθμητικά στρατό όπως ο Ελληνικός, ο οποίος αν είχε την δυνατότητα να εκμεταλλευτεί σωστά την μορφολογία του εδάφους, μπορούσε να προβάλει ουσιώδη αντίσταση χωρίς μεγάλες απώλειες. Εξάλλου η ύπαρξη μιας υπολογίσιμης δύναμης από 280 πλοία του ελληνικού στόλου, τα οποία ήταν παραταγμένα στο ακρωτήριο του Αρτεμισίου, μπορούσε να εξασφαλίσει ότι οι περσικές δυνάμεις δεν θα είχαν την δυνατότητα αποβατικών επιχειρήσεων κοντά στα στενά των Θερμοπυλών, ώστε να υπάρξει κυκλωτική κίνηση σε βάρος των ελληνικών δυνάμεων. Ο ελληνικός στρατός που συγκεντρώθηκε το 480 π.Χ. στα στενά των Θερμοπυλών υπό την ηγεσία του Σπαρτιάτη Βασιλιά Λεωνίδα, δεν αριθμούσε πάνω από 7.000 οπλίτες, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο. Από αυτούς η επίλεκτη δύναμη των Τριακοσίων, της Βασιλικής φρουράς δηλαδή που είχε στην διάθεσή του ο Λεωνίδας, ήταν η αιχμή του δόρατος των ελληνικών δυνάμεων, και οι καλύτεροι πολεμιστές του Σπαρτιατικού στρατού.
Επίσης με την σύμφωνή γνώμη όλων των ελληνικών πόλεων, η αρχιστρατηγία των στρατιωτικών δυνάμεων του συνασπισμού, ανατίθεται στους Σπαρτιάτες. Αναγνωρίζεται έτσι ακόμα και από τους ίδιους τους Αθηναίους η υπεροχή της Πελλοπονησιακής συμμαχίας σε χερσαίες δυνάμεις, αλλά και το υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης και στρατηγικής του Σπαρτιατικού στρατού, ο οποίος δίκαια εκείνη την εποχή θεωρείται ο καλύτερος στρατιωτικός μηχανισμός στον Ελληνικό χώρο. Αρχιστράτηγος του Ελληνικού στρατού ορίζεται ο Βασιλιάς της Σπάρτης Λεωνίδας ενώ την ηγεσία του στόλου αναλαμβάνει ο Ευρυβιάδης.
Οι Έλληνες βλέποντας τις περσικές ορδές να κατευθύνονται ταχύτατα προς τον νότο, αρχικά προσπάθησαν να προβάλουν την πρώτη ουσιαστική αντίσταση απέναντι στον εχθρό, στην περιοχή των Τεμπών, δίνοντας με αυτό τον τρόπο και ένα μήνυμα αντίστασης προς τις πόλεις της Βορείου Ελλάδας, στέλνοντας εκεί 10.000 άνδρες.
Το σχέδιο όμως γρήγορα εγκαταλείπεται, δεδομένου ότι η μορφολογία του εδάφους, σε συνδυασμό με την αριθμητική υπεροχή των περσικών δυνάμεων, θα είχαν καταστροφικές συνέπειες για τις ελληνικές δυνάμεις, σε μια μεταξύ τους σύγκρουση.
Έτσι ο Ελληνικός συνασπισμός αποφασίζει να αμυνθεί στην περιοχή των στενών των Θερμοπυλών, το μοναδικό δηλαδή πέρασμα που συνέδεε την νότια με την κεντρική Ελλάδα. Ήταν φυσικά προφανές ότι ο Ξέρξης κατά την κάθοδό του προς τον νότο, θα περνούσε αναγκαστικά από τα στενά των Θερμοπυλών, δεδομένου ότι δεν υπήρχε άλλο πέρασμα, που να εξυπηρετεί ένα τόσο μεγάλο πλήθος ανθρώπων.
Από την άλλη, τα στενά των Θερμοπυλών ήταν η καλύτερη επιλογή αντίστασης για έναν μικρό αριθμητικά στρατό όπως ο Ελληνικός, ο οποίος αν είχε την δυνατότητα να εκμεταλλευτεί σωστά την μορφολογία του εδάφους, μπορούσε να προβάλει ουσιώδη αντίσταση χωρίς μεγάλες απώλειες. Εξάλλου η ύπαρξη μιας υπολογίσιμης δύναμης από 280 πλοία του ελληνικού στόλου, τα οποία ήταν παραταγμένα στο ακρωτήριο του Αρτεμισίου, μπορούσε να εξασφαλίσει ότι οι περσικές δυνάμεις δεν θα είχαν την δυνατότητα αποβατικών επιχειρήσεων κοντά στα στενά των Θερμοπυλών, ώστε να υπάρξει κυκλωτική κίνηση σε βάρος των ελληνικών δυνάμεων. Ο ελληνικός στρατός που συγκεντρώθηκε το 480 π.Χ. στα στενά των Θερμοπυλών υπό την ηγεσία του Σπαρτιάτη Βασιλιά Λεωνίδα, δεν αριθμούσε πάνω από 7.000 οπλίτες, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο. Από αυτούς η επίλεκτη δύναμη των Τριακοσίων, της Βασιλικής φρουράς δηλαδή που είχε στην διάθεσή του ο Λεωνίδας, ήταν η αιχμή του δόρατος των ελληνικών δυνάμεων, και οι καλύτεροι πολεμιστές του Σπαρτιατικού στρατού.
Μόνο όταν ο περσικός στρατός στρατοπέδευσε μπροστά από τις Θερμοπύλες, οι ελληνικές δυνάμεις μπόρεσαν να δουν από κοντά την τεράστια αριθμητική του υπεροχή, γεγονός που δεν τους άφηνε πολλά περιθώρια για μια νικηφόρα έκβαση της μάχης. Η εγκατάλειψη όμως των στενών, σήμαινε και την εγκατάλειψη ολόκληρης της κεντρικής και νότιας Ελλάδας στο έλεος των βαρβάρων κατακτητών.
Ο Ξέρξης δεν επιτέθηκε αμέσως εναντίον των ελληνικών δυνάμεων, αλλά άφησε να περάσουν τέσσερις μέρες, ελπίζοντας ότι οι Έλληνες μπροστά στην θέα του υπεράριθμου στρατού του, θα οπισθοχωρούσαν αφήνοντας ελεύθερα τα στενά. Στο διάστημα αυτό παρατηρούσε τις κινήσεις των Ελλήνων, και ειδικότερα των Λακεδαιμονίων που βρίσκονταν παραταγμένοι ακριβώς μπροστά από την είσοδο των στενών, και του προξενούσαν απορία οι παράξενες συνήθειές τους, καθώς έβλεπε άνδρες να χτενίζονται και να γυμνάζονται, ακολουθώντας κανονικά το καθημερινό τους πρόγραμμα, χωρίς καθόλου να λογαριάζουν το γεγονός ότι βρίσκονταν σε μια πολεμική επιχείρηση. Απευθύνθηκε λοιπόν στον Δημάρατο για να του εξηγήσει τις παράξενες αυτές συνήθειες των Σπαρτιατών. Ο Δημάρατος, που ήταν εξόριστος βασιλιάς της Σπάρτης, και είχε καταφύγει στην Περσική αυλή, του εξήγησε ότι οι Σπαρτιάτες βρίσκονταν εκεί για να πολεμήσουν και αν χρειαστεί να πεθάνουν, αρκεί να εμποδίσουν τους Πέρσες να περάσουν από τα στενά. Του είπε ακόμα ότι περιποιούνται την κόμη τους όταν νιώθουν ότι κινδυνεύει η ζωή τους, και του εξήγησε ότι μπροστά του δεν έχει κάποιους απλούς οπλίτες, αλλά τους καλύτερους των Ελλήνων και τους πιο γενναίους.
Στα αυτιά του Ξέρξη όμως αυτά ακούγονταν πολύ παράξενα και πρωτόγνωρα, αφού δεν μπορούσε να καταλάβει πως μια τόσο μικρή δύναμη θα αποφάσιζε τελικά να αναμετρηθεί με την πολυάριθμη πολεμική του μηχανή. Τα λόγια του Δημάρατου όμως άρχισαν να τον προβληματίζουν μετά την πάροδο και της τέταρτης μέρας, και ενώ καμιά κίνηση για συνθηκολόγηση η υποχώρηση δεν φαινόταν από την Ελληνική πλευρά. Ο Ξέρξης τότε αποφάσισε να στείλει στον Λεωνίδα απεσταλμένους, με τους οποίους του ζητούσε την προσχώρηση του στο περσικό στρατόπεδο, παίρνοντας σαν αντάλλαγμα την ηγεμονία μιας χώρας μεγαλύτερης από την τότε Ελλάδα, ενός μεγάλου δηλαδή κομματιού της Περσικής αυτοκρατορίας.
Η απάντηση του Λεωνίδα σύμφωνα με τον Πλούταρχο ήταν: «Αν μπορούσες να καταλάβεις το τι είναι καλό στην ζωή, δεν θα επιθυμούσες ξένα πράγματα. Για μένα είναι καλύτερο να πεθάνω για την Ελλάδα, παρά να είμαι μονάρχης στους ομοφύλους μου. Όσο για την χώρα που υπόσχεσαι να μας δώσεις, και θα είναι μεγαλύτερη από την σημερινή Ελλάδα, πρέπει να ξέρεις ότι οι Έλληνες έμαθαν από τους πατέρες τους, να αποκτούν εδάφη με την ανδρεία, και όχι με την δειλία».
Ανάλογη ήταν και η δεύτερη απάντηση του Λεωνίδα πριν από την μεγάλη επίθεση όταν ο Ξέρξης του ζήτησε να παραδώσει τα όπλα. Το ιστορικό «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ» (Έλα να τα πάρεις), του βασιλιά Λεωνίδα προς τον αλαζόνα Πέρση βασιλιά, έμεινε στην ιστορία παραδειγματίζοντας και εμψυχώνοντας δεκάδες γενιές Ελλήνων.Η μεγάλη αλαζονεία όμως αλλά και η εμπιστοσύνη του Πέρση βασιλιά στις στρατιωτικές του δυνάμεις, η οποία βασιζόταν περισσότερο στην αριθμητική υπεροχή τους σε σχέση με τις Ελληνικές, δεν επέτρεψαν στον Ξέρξη ούτε στιγμή να σκεφτεί το μεγαλείο των απαντήσεων του Λεωνίδα, απέναντι στις αξιώσεις του.
Ο Ξέρξης δεν επιτέθηκε αμέσως εναντίον των ελληνικών δυνάμεων, αλλά άφησε να περάσουν τέσσερις μέρες, ελπίζοντας ότι οι Έλληνες μπροστά στην θέα του υπεράριθμου στρατού του, θα οπισθοχωρούσαν αφήνοντας ελεύθερα τα στενά. Στο διάστημα αυτό παρατηρούσε τις κινήσεις των Ελλήνων, και ειδικότερα των Λακεδαιμονίων που βρίσκονταν παραταγμένοι ακριβώς μπροστά από την είσοδο των στενών, και του προξενούσαν απορία οι παράξενες συνήθειές τους, καθώς έβλεπε άνδρες να χτενίζονται και να γυμνάζονται, ακολουθώντας κανονικά το καθημερινό τους πρόγραμμα, χωρίς καθόλου να λογαριάζουν το γεγονός ότι βρίσκονταν σε μια πολεμική επιχείρηση. Απευθύνθηκε λοιπόν στον Δημάρατο για να του εξηγήσει τις παράξενες αυτές συνήθειες των Σπαρτιατών. Ο Δημάρατος, που ήταν εξόριστος βασιλιάς της Σπάρτης, και είχε καταφύγει στην Περσική αυλή, του εξήγησε ότι οι Σπαρτιάτες βρίσκονταν εκεί για να πολεμήσουν και αν χρειαστεί να πεθάνουν, αρκεί να εμποδίσουν τους Πέρσες να περάσουν από τα στενά. Του είπε ακόμα ότι περιποιούνται την κόμη τους όταν νιώθουν ότι κινδυνεύει η ζωή τους, και του εξήγησε ότι μπροστά του δεν έχει κάποιους απλούς οπλίτες, αλλά τους καλύτερους των Ελλήνων και τους πιο γενναίους.
Στα αυτιά του Ξέρξη όμως αυτά ακούγονταν πολύ παράξενα και πρωτόγνωρα, αφού δεν μπορούσε να καταλάβει πως μια τόσο μικρή δύναμη θα αποφάσιζε τελικά να αναμετρηθεί με την πολυάριθμη πολεμική του μηχανή. Τα λόγια του Δημάρατου όμως άρχισαν να τον προβληματίζουν μετά την πάροδο και της τέταρτης μέρας, και ενώ καμιά κίνηση για συνθηκολόγηση η υποχώρηση δεν φαινόταν από την Ελληνική πλευρά. Ο Ξέρξης τότε αποφάσισε να στείλει στον Λεωνίδα απεσταλμένους, με τους οποίους του ζητούσε την προσχώρηση του στο περσικό στρατόπεδο, παίρνοντας σαν αντάλλαγμα την ηγεμονία μιας χώρας μεγαλύτερης από την τότε Ελλάδα, ενός μεγάλου δηλαδή κομματιού της Περσικής αυτοκρατορίας.
Η απάντηση του Λεωνίδα σύμφωνα με τον Πλούταρχο ήταν: «Αν μπορούσες να καταλάβεις το τι είναι καλό στην ζωή, δεν θα επιθυμούσες ξένα πράγματα. Για μένα είναι καλύτερο να πεθάνω για την Ελλάδα, παρά να είμαι μονάρχης στους ομοφύλους μου. Όσο για την χώρα που υπόσχεσαι να μας δώσεις, και θα είναι μεγαλύτερη από την σημερινή Ελλάδα, πρέπει να ξέρεις ότι οι Έλληνες έμαθαν από τους πατέρες τους, να αποκτούν εδάφη με την ανδρεία, και όχι με την δειλία».
Ανάλογη ήταν και η δεύτερη απάντηση του Λεωνίδα πριν από την μεγάλη επίθεση όταν ο Ξέρξης του ζήτησε να παραδώσει τα όπλα. Το ιστορικό «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ» (Έλα να τα πάρεις), του βασιλιά Λεωνίδα προς τον αλαζόνα Πέρση βασιλιά, έμεινε στην ιστορία παραδειγματίζοντας και εμψυχώνοντας δεκάδες γενιές Ελλήνων.Η μεγάλη αλαζονεία όμως αλλά και η εμπιστοσύνη του Πέρση βασιλιά στις στρατιωτικές του δυνάμεις, η οποία βασιζόταν περισσότερο στην αριθμητική υπεροχή τους σε σχέση με τις Ελληνικές, δεν επέτρεψαν στον Ξέρξη ούτε στιγμή να σκεφτεί το μεγαλείο των απαντήσεων του Λεωνίδα, απέναντι στις αξιώσεις του.
Η πρώτη επίθεση των Περσικών δυνάμεων εξαπολύεται την πέμπτη μέρα από την άφιξη τους στην Τραχίνα. Ένα πολυάριθμο πλήθος από Μήδους εξορμά εναντίον των Ελληνικών θέσεων. Είναι οι Μήδοι αυτοί που επέλεξε πρώτους ο Ξέρξης να επιτεθούν, προτιμώντας τους για την γενναιότητά τους, ανάμεσα σε όλες τις άλλες φυλές που τον ακολουθούσαν υποχρεωτικά με στρατιωτικά τμήματα, σε αυτή την εκστρατεία.
Η επίθεση των Μήδων είναι καταιγιστική, και η γενναιότητα τους στην μάχη αξιοθαύμαστη. Όμως η στρατιωτική υπεροχή των Ελλήνων δεν άργησε να φανεί, όταν οι ορδές των Μήδων άρχισαν να κατασφάζονται περικυκλωμένες μέσα στα στενά.
Τις μεγαλύτερες απώλειες οι Μήδοι τις έχουν από τους Σπαρτιάτες οι οποίοι βρίσκονται στην πρώτη γραμμή αμύνης, και των οποίων η γενναιότητα δικαιολογεί απόλυτα τον τίτλο του πιο άριστα εκπαιδευμένου στρατού της εποχής.
Οι ελληνικές δυνάμεις σχηματίζουν ένα αδιαπέραστο τείχος χρησιμοποιώντας τις ασπίδες τους για κάλυψη, όπως περιγράφει ο Διόδωρος, πράγμα που τους επιτρέπει να καταφέρνουν καταστροφικά χτυπήματα στον εχθρό, με μηδαμινές απώλειες. Μετά από αρκετές ώρες μάχης μέσα στα στενά οι Μήδοι αναγκάζονται να υποχωρήσουν με βαρύτατες απώλειες. Ο Ξέρξης παρακολουθώντας έκπληκτος την έκβαση της μάχης διατάζει το επίλεκτο σώμα των Αθανάτων, την αιχμή του δόρατος δηλαδή του Περσικού στρατού, να επιτεθούν εναντίον των Ελληνικών δυνάμεων. Η επίθεση των 10.000 Αθανάτων με αρχηγό τον Υρδάνη, είναι σφοδρή. Παρόλο όμως το υψηλό φρόνημα και την γενναιότητά τους δεν καταφέρνουν τίποτα περισσότερο από τους Μήδους. Ο κατώτερος πολεμικός τους εξοπλισμός που αποτελείται από κοντύτερα δόρατα σε σχέση με τα Ελληνικά, η εκπαίδευσή τους στην μάχη σε ανοικτό χώρο, αλλά και η υπεροχή των Ελληνικών δυνάμεων και ιδιαίτερα των Σπαρτιατών είναι οι κυριότεροι παράγοντες που οδηγούν και αυτό το τμήμα του Περσικού στρατού στην σφαγή. Λόγω της μεγαλύτερης υπεροχής των Αθανάτων μάλιστα σε σχέση με τους Μήδους, οι Σπαρτιάτες χρησιμοποιούν την προχωρημένη στρατηγική τους ώστε να παρασύρουν όλο και περισσότερους Πέρσες μέσα στα στενά, και στην συνέχεια να τους αφανίσουν. Για τον σκοπό αυτό χρησιμοποιούν την λεγόμενη αμυντικο – επιθετική τακτική, της οποίας το αποτέλεσμα εξαρτάται αποκλειστικά από την σωστή συνοχή της οπλιτικής φάλαγγας. Έτσι οι Σπαρτιάτες υπό τις διαταγές του Λεωνίδα επιτίθενται αρχικά στους Πέρσες ως την είσοδο των στενών. Στην συνέχεια υποχωρούν με τάξη, και χωρίς να χάσουν την πυκνή συνοχή της φάλαγγας, προς το εσωτερικό των στενών δίνοντας την εντύπωση στους Πέρσες ότι δεν αντέχουν την πίεση των αντιπάλων. Οι Πέρσες τότε ορμούν εναντίον τους για να τους καταδιώξουν προς το εσωτερικό των στενών, φωνάζοντας και χάνοντας ουσιαστικά την συνοχή τους. Οι στιγμές είναι κρίσιμες γιατί η διάσπαση της Σπαρτιατικής φάλαγγας κατά την διάρκεια της τακτικής υποχώρησης θα σήμαινε καταστροφή. Η άριστη όμως εκπαίδευση των Σπαρτιατών δεν επιτρέπει και δεν δικαιολογεί τέτοιου είδους λάθη. Η οπλιτική Σπαρτιατική φάλαγγα τακτικά υποχωρούμενη, αφού συμπαρασύρει στο εσωτερικό των στενών μεγάλο αριθμό Αθανάτων οι οποίοι τρέχουν αλαλάζοντας να την καταδιώξουν, με διαταγή του Λεωνίδα και κάνοντας μια ξαφνική κίνηση προς τα εμπρός, βρίσκεται ξαφνικά στην επίθεση. Η διατήρηση της συνοχής της μαζί με την άριστη εκπαίδευση των Σπαρτιατών, μετατρέπει ξαφνικά την φάλαγγα σε ένα αδιαπέραστο θανατηφόρο τείχος, το οποίο αρχίζει να κατασφάζει το άτακτο πλήθος των Αθανάτων οι οποίοι βρίσκονται ξαφνικά από επιτιθέμενοι, αμυνόμενοι. Οι απώλειες των Περσών είναι βαρύτατες.
Η μάχη όμως κρατά μέχρι το βράδυ λόγω του μεγάλου πλήθους των Περσικών δυνάμεων που συνεχώς επιτίθενται εναντίον των Ελλήνων. Έτσι τις βραδινές ώρες οι Αθάνατοι έχοντας βαρύτατες απώλειες στο πεδίο της μάχης αποσύρουν τις δυνάμεις τους, υπό το μένος του Πέρση βασιλιά ο οποίος παρακολουθώντας την μάχη, αναπήδησε τρεις φορές από τον θρόνο του.
Η επίθεση των Μήδων είναι καταιγιστική, και η γενναιότητα τους στην μάχη αξιοθαύμαστη. Όμως η στρατιωτική υπεροχή των Ελλήνων δεν άργησε να φανεί, όταν οι ορδές των Μήδων άρχισαν να κατασφάζονται περικυκλωμένες μέσα στα στενά.
Τις μεγαλύτερες απώλειες οι Μήδοι τις έχουν από τους Σπαρτιάτες οι οποίοι βρίσκονται στην πρώτη γραμμή αμύνης, και των οποίων η γενναιότητα δικαιολογεί απόλυτα τον τίτλο του πιο άριστα εκπαιδευμένου στρατού της εποχής.
Οι ελληνικές δυνάμεις σχηματίζουν ένα αδιαπέραστο τείχος χρησιμοποιώντας τις ασπίδες τους για κάλυψη, όπως περιγράφει ο Διόδωρος, πράγμα που τους επιτρέπει να καταφέρνουν καταστροφικά χτυπήματα στον εχθρό, με μηδαμινές απώλειες. Μετά από αρκετές ώρες μάχης μέσα στα στενά οι Μήδοι αναγκάζονται να υποχωρήσουν με βαρύτατες απώλειες. Ο Ξέρξης παρακολουθώντας έκπληκτος την έκβαση της μάχης διατάζει το επίλεκτο σώμα των Αθανάτων, την αιχμή του δόρατος δηλαδή του Περσικού στρατού, να επιτεθούν εναντίον των Ελληνικών δυνάμεων. Η επίθεση των 10.000 Αθανάτων με αρχηγό τον Υρδάνη, είναι σφοδρή. Παρόλο όμως το υψηλό φρόνημα και την γενναιότητά τους δεν καταφέρνουν τίποτα περισσότερο από τους Μήδους. Ο κατώτερος πολεμικός τους εξοπλισμός που αποτελείται από κοντύτερα δόρατα σε σχέση με τα Ελληνικά, η εκπαίδευσή τους στην μάχη σε ανοικτό χώρο, αλλά και η υπεροχή των Ελληνικών δυνάμεων και ιδιαίτερα των Σπαρτιατών είναι οι κυριότεροι παράγοντες που οδηγούν και αυτό το τμήμα του Περσικού στρατού στην σφαγή. Λόγω της μεγαλύτερης υπεροχής των Αθανάτων μάλιστα σε σχέση με τους Μήδους, οι Σπαρτιάτες χρησιμοποιούν την προχωρημένη στρατηγική τους ώστε να παρασύρουν όλο και περισσότερους Πέρσες μέσα στα στενά, και στην συνέχεια να τους αφανίσουν. Για τον σκοπό αυτό χρησιμοποιούν την λεγόμενη αμυντικο – επιθετική τακτική, της οποίας το αποτέλεσμα εξαρτάται αποκλειστικά από την σωστή συνοχή της οπλιτικής φάλαγγας. Έτσι οι Σπαρτιάτες υπό τις διαταγές του Λεωνίδα επιτίθενται αρχικά στους Πέρσες ως την είσοδο των στενών. Στην συνέχεια υποχωρούν με τάξη, και χωρίς να χάσουν την πυκνή συνοχή της φάλαγγας, προς το εσωτερικό των στενών δίνοντας την εντύπωση στους Πέρσες ότι δεν αντέχουν την πίεση των αντιπάλων. Οι Πέρσες τότε ορμούν εναντίον τους για να τους καταδιώξουν προς το εσωτερικό των στενών, φωνάζοντας και χάνοντας ουσιαστικά την συνοχή τους. Οι στιγμές είναι κρίσιμες γιατί η διάσπαση της Σπαρτιατικής φάλαγγας κατά την διάρκεια της τακτικής υποχώρησης θα σήμαινε καταστροφή. Η άριστη όμως εκπαίδευση των Σπαρτιατών δεν επιτρέπει και δεν δικαιολογεί τέτοιου είδους λάθη. Η οπλιτική Σπαρτιατική φάλαγγα τακτικά υποχωρούμενη, αφού συμπαρασύρει στο εσωτερικό των στενών μεγάλο αριθμό Αθανάτων οι οποίοι τρέχουν αλαλάζοντας να την καταδιώξουν, με διαταγή του Λεωνίδα και κάνοντας μια ξαφνική κίνηση προς τα εμπρός, βρίσκεται ξαφνικά στην επίθεση. Η διατήρηση της συνοχής της μαζί με την άριστη εκπαίδευση των Σπαρτιατών, μετατρέπει ξαφνικά την φάλαγγα σε ένα αδιαπέραστο θανατηφόρο τείχος, το οποίο αρχίζει να κατασφάζει το άτακτο πλήθος των Αθανάτων οι οποίοι βρίσκονται ξαφνικά από επιτιθέμενοι, αμυνόμενοι. Οι απώλειες των Περσών είναι βαρύτατες.
Η μάχη όμως κρατά μέχρι το βράδυ λόγω του μεγάλου πλήθους των Περσικών δυνάμεων που συνεχώς επιτίθενται εναντίον των Ελλήνων. Έτσι τις βραδινές ώρες οι Αθάνατοι έχοντας βαρύτατες απώλειες στο πεδίο της μάχης αποσύρουν τις δυνάμεις τους, υπό το μένος του Πέρση βασιλιά ο οποίος παρακολουθώντας την μάχη, αναπήδησε τρεις φορές από τον θρόνο του.
Τα ξημερώματα της επόμενης μέρας οι Πέρσες εξαπολύουν νέα και πιο σφοδρή επίθεση εναντίον των Ελληνικών δυνάμεων, με νέα πιο ξεκούραστα τμήματα, με την ελπίδα ότι η προηγούμενη μέρα είχε κουράσει τους Έλληνες μαχητές, και δεν θα ήταν πια δυνατόν να αντιτάξουν παρόμοιου είδους άμυνα. Από την άλλη πλευρά οι Ελληνικές δυνάμεις παρατάσσονται σε γραμμές και κατά πόλεις, έτσι ώστε να είναι δυνατή η εναλλαγή των μαχόμενων δυνάμεων, και κατά περιόδους να μπορούν να ξεκουράζονται. Η επίθεση όμως των Περσών είναι τόσο σφοδρή, και ο αριθμός τους τόσο μεγάλος, που οι Έλληνες δεν έχουν την δυνατότητα να ξεκουραστούν ούτε λεπτό, και μαχόμενοι ηρωικά καταφέρνουν και πάλι να προξενήσουν τεράστιες απώλειες στους Βαρβάρους. Πολλοί Πέρσες βλέποντας την ορμητικότητα και την γενναιότητα των Ελλήνων προσπαθούν να οπισθοχωρήσουν, όμως οι διαταγές του Ξέρξη είναι σαφής: Τα νέα τμήματα που αναπληρώνουν αυτά που ήδη μάχονται, όταν παρατηρήσουν κινήσεις οπισθοχώρησης, από κάποιους οπλίτες, έχουν διαταγή να τους κατασφάζουν, έτσι ώστε να μην υπάρχει καμία δυνατότητα υποχώρησης από το πεδίο της μάχης χωρίς διαταγή του Ξέρξη. Έτσι η μάχη κρατούσε μέχρι αργά το απόγευμα με τον Ξέρξη να αρνείται να διατάξει υποχώρηση παρά τις μεγάλες απώλειες του Περσικού στρατού. Η άρνηση του Ξέρξη βέβαια να διατάξει υποχώρηση είχε να κάνει με το γεγονός ότι ένα τέτοιο συμβάν θα δήλωνε αδυναμία του Πέρση βασιλιά, όχι μόνο στους αντιπάλους του Έλληνες, οι οποίοι βρίσκονταν μέσα στα στενά, αλλά και στους πολλούς και διαφορετικούς λαούς που τον ακολουθούσαν με την βία σε αυτή την εκστρατεία, και από τους οποίους οι περισσότεροι ήταν κατακτημένοι. Ο μεγάλος βασιλιάς βρισκόταν σε έντονο προβληματισμό, αφού έβλεπε ότι ακόμα και οι πιο επίλεκτες από τις δυνάμεις του, δεν μπορούσαν να φέρουν ένα νικηφόρο αποτέλεσμα.
Την αμηχανία και τον προβληματισμούς του Ξέρξη όμως, ήρθε να καθησυχάσει ένας απρόσμενος επισκέπτης. Ήταν ένας κάτοικος της περιοχής, ο Εφιάλτης από την Αντίκυρα της Μαλίδας, ο οποίος αφού του εξήγησε ότι γνώριζε πολύ καλά εκείνη την περιοχή, του είπε πως υπάρχει μια στενή και δύσβατη διάβαση, η Ανοπαία ατραπός η οποία ξεκινάει από τον Ασωπό ποταμό και καταλήγει σε πολύ μικρή απόσταση από το τρίτο στενό των Θερμοπυλών, δηλαδή στα νώτα των Ελληνικών δυνάμεων. Την επίβλεψη αυτής της μυστικής διάβασης είχαν αναλάβει για όσο θα διαρκούσε η μάχη, περίπου 1.000 Φωκείς τους οποίους είχε στείλει εκεί ο Λεωνίδας. Ο Ξέρξης ενθουσιασμένος από τα λόγια του Εφιάλτη, διατάζει αμέσως μια ισχυρή περσική δύναμη 20.000 ανδρών υπό τον αρχηγό των Αθανάτων Υρδάνη, να διασχίσει με την βοήθεια του Εφιάλτη αυτό το μονοπάτι και να βρεθεί στα νώτα των Ελληνικών δυνάμεων. Οι Πέρσες ξεκινούν μόλις πέφτει το σκοτάδι και διασχίζοντας την Ανοπαία ατραπό φτάνουν περίπου το ξημέρωμα μπροστά στις δυνάμεις των Φωκεών. Παρόλο ότι οι Περσικές δυνάμεις βάδιζαν με προσοχή χωρίς να κάνουν θόρυβο, η περιοχή ήταν γεμάτη με ξερά κλαδιά με αποτέλεσμα οι σκοποί των Φωκεών να αντιληφθούν τις κινήσεις των Περσών. Οι Φωκείς όμως οι οποίοι δεν ανέμεναν επίθεση των Περσών μέσω της Ανοπαίας ατραπού, δεν ήταν σε απόλυτη ετοιμότητα. Παρόλα αυτά όμως μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα κατάφεραν να παρατάξουν τις δυνάμεις τους σε θέση άμυνας και ήταν αποφασισμένοι να πεθάνουν, αρκεί να εμποδίσουν τις Περσικές δυνάμεις να περάσουν από την διάβαση. Ο Υρδάνης ο οποίος περίμενε ότι το μονοπάτι θα φυλασσόταν φοβήθηκε μήπως εκεί βρίσκονται δυνάμεις των Λακεδαιμονίων, και αντιταχτούν με την ίδια γενναιότητα όπως και αυτή που επέδειξαν οι Σπαρτιάτες τις προηγούμενες μέρες στα στενά. Όμως ο Εφιάλτης του είπε ότι πρόκειται για δυνάμεις των Φωκεών και έτσι ο Υρδάνης αποφάσισε να τους αντιμετωπίσει κατευθείαν. Έτσι με ένα σύννεφο από βέλη, οι Πέρσες αναγκάζουν τους Φωκείς να υποχωρήσουν προς ένα ψηλότερο σημείο του όρους, αφήνοντας ουσιαστικά αφύλακτή την Ανοπαία ατραπό, η οποία αμέσως καταλαμβάνεται από τους Πέρσες, που αρχίζουν να πλησιάζουν ανενόχλητοι προς τα νώτα των Ελληνικών δυνάμεων.
Στο ελληνικό στρατόπεδο τώρα, ο μάντης Μεγιστίας – σύμφωνα με τους ιστορικούς – είναι ο πρώτος που αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα της κατάστασης, αφού, εξετάζοντας τα σπλάχνα των θυσιασμένων ζώων ανακοινώνει δυσοίωνες προβλέψεις για τους ηρωικούς υπερασπιστές των στενών. Αμέσως μετά η είδηση της κατάληψης της Ανοπαίας ατραπού από τους Πέρσες επιβεβαιώνεται και από τους ημεροσκόπους. Η είδηση αυτή προκάλεσε μεγάλη σύγχυση στο Ελληνικό στρατόπεδο, αφού όλοι πλέον καταλάβαιναν την κρισιμότητα της κατάστασης. Ο Λεωνίδας συγκαλεί τότε πολεμικό συμβούλιο στο οποίο λαμβάνουν μέρος οι αρχηγοί των δυνάμεων από όλες τις ελληνικές πόλεις που λαμβάνουν μέρος στην υπεράσπιση των στενών. Στο συμβούλιο διατυπώθηκαν διάφορες απόψεις, ωστόσο δυο ήταν οι επικρατέστερες. Η μια ήταν η άποψη του Λεωνίδα για αντίσταση μέχρις εσχάτων στα στενά, δεδομένου ότι η εγκατάλειψή τους θα άφηνε στο έλεος του εχθρού όλη την περιοχή μέχρι τον Ισθμό, και η άλλη ήταν η άποψη των περισσότερων άλλων ελληνικών πόλεων, που θεωρούσαν ότι η παραμονή στα στενά θα ήταν άσκοπη, αφού η έκβαση της μάχης ουσιαστικά είχε κριθεί μετά την κυκλωτική κίνηση των Περσικών δυνάμεων. Εξάλλου δυνάμεις από μερικές ελληνικές πόλεις είχαν αρχίσει ήδη να αποχωρούν από τα στενά πριν την λήξη του πολεμικού συμβουλίου. Ο Λεωνίδας, αν και αρχηγός του Ελληνικού αμυντικού συνασπισμού, δεν μπορούσε να επιβάλει την άποψή του σε όλες τις Ελληνικές πόλεις, και με δεδομένο το γεγονός ότι το ηθικό τους ήταν ήδη καταρρακωμένο, τους επέτρεψε να φύγουν. Έτσι στα στενά των Θερμοπυλών παρέμεινε η βασιλική σπαρτιατική φρουρά των Τριακοσίων, για τους οποίους βέβαια δεν τίθετο θέμα αποχώρησης από την μάχη, αφού τα Σπαρτιατικά ιδεώδη, η αγάπη προς την πατρίδα, αλλά και η γενναιότητα με την οποία αντιμετώπιζαν τον θάνατο, δεν επέτρεπαν τέτοιου είδους σκέψεις. Μαζί τους έμειναν να πολεμήσουν και οι Θεσπιείς με δύναμη 700 ανδρών με αρχηγό τον Δημόφιλο του Διαδρόμου καθώς και οι Θηβαίοι, για τους οποίους ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι ο Λεωνίδας τους κράτησε παρά την θέλησή τους, αντιμετωπίζοντας τους ως ομήρους (Ηροδότου Ιστορία, Βιβλίο Ζ, 222). Για το γεγονός βέβαια της παραμονής με την βία των Θηβαίων στο πεδίο της μάχης, ο Πλούταρχος έχει διαφορετική άποψη, μιας και θεωρούσε αυτή την κίνηση αρκετά παρακινδυνευμένη από την πλευρά του Λεωνίδα, αφού αν τους κρατούσε με την βία ουσιαστικά θα επέτρεπε την παρουσία μιας «φιλοεχθρικής» δύναμης στα σπλάχνα του ελληνικού στρατοπέδου, η οποία θα μπορούσε κάλλιστα να πάρει το μέρος των Περσών κατά την διάρκεια της μάχης, χτυπώντας από έσω τις υπόλοιπες ελληνικές δυνάμεις. Σύμφωνα πάντα με τον Ηρόδοτο, οι δυνάμεις των Ελληνικών πόλεων δεν έφυγαν αυτοβούλως αλλά κατόπιν διαταγής του Λεωνίδα, και έτσι δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι εγκατέλειψαν το πεδίο της μάχης ως λιποτάκτες. Ο ίδιος ιστορικός αναφέρει επίσης ότι η παραμονή του Λεωνίδα στο πεδίο της μάχης, βασιζόταν περισσότερο στην αγάπη του προς την Πατρίδα του, για την οποία οι χρησμοί είχαν προβλέψει ολοκληρωτική καταστροφή της πόλης, ή απώλεια του Βασιλιά της από το γένος του Ηρακλή. Ειδικότερα ο χρησμός του μαντείου των Δελφών όπως τον παραθέτει ο Ηρόδοτος έχει ως εξής:«Ακούστε τη μοίρα σας, κάτοικοι της πλατιάς έκτασης της Σπάρτης,
είτε η ένδοξη, τιμημένη πόλη σας θα λεηλατηθεί από τους γιους του Περσέα η, αν δεν γίνει αυτό,
ολόκληρη η γη του Λακεδαίμονα θα θρηνήσει
το θάνατο ενός βασιλιά του οίκου του Ηρακλή.
Η δύναμη των λιονταριών η των ταύρων δεν θα τον συγκρατήσει, αν έρθει εναντίον του,
γιατί έχει τη δύναμη του Δια.
Και λέγω ότι δεν θα σταματήσει,
ώσπου να καταστρέψει το ένα απ’ τα δυο.»
(Ηροδότου Ιστορία, Βιβλίο Ζ, 220)
Το ξημέρωμα λοιπόν της τρίτης μέρας, ο Ξέρξης αφού πρόσφερε θυσίες στους Θεούς ετοιμάστηκε για την καθοριστική μάχη που θα έκρινε και την τύχη των στενών. Η επίθεση άρχισε περίπου στις 10 το πρωί όπως υπολογίζεται από τους ιστορικούς, έτσι ώστε ταυτόχρονα με την έναρξή της, να έχει προλάβει η δύναμη του Υρδάνη να φτάσει στα στενά μέσω της Ανοπαίας ατραπού, και να περικυκλώσει τους ηρωικούς υπερασπιστές τους. Οι Ελληνικές δυνάμεις δεν παραμένουν στα στενότερα σημεία των στενών, αλλά επιλέγουν να αναμετρηθούν με τους Βαρβάρους σε σημείο πιο ανοικτό, και σε διάταξη συμπαγούς φάλαγγας, και όχι σε διαδοχικούς σχηματισμούς όπως τις προηγούμενες ημέρες. Η επιλογή του ανοικτού αυτού σημείου, στο οποίο ποτέ πριν οι Ελληνικές δυνάμεις δεν είχαν αναμετρηθεί, αλλά και η διάταξή τους σε συμπαγή οπλιτική φάλαγγα, δείχνει καθαρά ότι ξέροντας με σιγουριά την έκβαση της μάχης, ήταν αποφασισμένοι να πεθάνουν ηρωικά περνώντας όμως μαζί τους όσους περισσότερους βαρβάρους μπορούσαν.
Η επίθεση των Περσών ήταν σφοδρή. Ένα πολυάριθμο κύμα βαρβάρων ξεχύνεται μέσα στα στενά και ορμά εναντίον των ηρωικών υπερασπιστών τους. Πίσω από τον ανθρώπινο βαρβαρικό όχλο κατά διαταγή του Ξέρξη, οι επικεφαλείς των τμημάτων ακολουθούν κρατώντας μεγάλα μαστίγια, χτυπώντας με μανία τους οπλίτες, ωθώντας τους έτσι προς το εσωτερικό των στενών. Από την άλλη πλευρά οι Έλληνες δεν αρκούνται μόνο στην απόκρουση των επιθέσεων αλλά επιτίθενται και αυτοί με ορμή διατηρώντας την συνοχή της οπλιτικής φάλαγγας. Οι ορδές όμως των Περσών είναι αμέτρητες, και κάθε βάρβαρος που σκοτώνεται αναπληρώνεται αμέσως. Οι απώλειες για τους βαρβάρους είναι πολύ βαριές, όμως ο Ξέρξης δεν νοιάζεται και πολύ για την απώλεια τόσων πολλών ανθρώπινων ζωών προκειμένου να επιτύχει τον σκοπό του. Οι Έλληνες μαχητές πολεμούν με απαράμηλο θάρρος και γενναιότητα πέφτοντας ηρωικά ο ένας μετά τον άλλο, χωρίς όμως να εγκαταλείπουν τις θέσεις τους. Τα δόρατα των περισσότερων έχουν σπάσει και αναγκάζονται να πολεμούν τους βαρβάρους με τα ξίφη τους. Κάποια στιγμή πάνω στην σφοδρή μάχη πέφτει ηρωικά ο Λεωνίδας από αλλεπάλληλα εχθρικά χτυπήματα. Τότε μια άγρια και φονική μάχη ξεσπάει γύρω από το άψυχο σώμα του, καθώς οι Πέρσες προσπαθώντας να το αποσπάσουν αντιμετωπίζουν την πεισματώδη αντίσταση των Λακεδαιμονίων που βλέπουν τον Βασιλιά τους να κείτεται νεκρός στο πεδίο της μάχης. Τέσσερις φορές οι Λακεδαιμόνιοι καταφέρνουν να τρέψουν σε φυγή τους βαρβάρους πολεμώντας με απίστευτη γενναιότητα, και καταφέρνουν να σύρουν τελικά το άψυχο σώμα του Λεωνίδα προς το μέρος τους.
Την ίδια στιγμή όμως οι δυνάμεις του Υρδάνη πλησιάζουν προς το πεδίο της μάχης και έτσι όσοι ηρωικοί υπερασπιστές έχουν μείνει (εκτός από τους Θηβαίους) αναγκάζονται να υποχωρήσουν προς το στενότερο μέρος της διάβασης πάνω σε ένα μικρό λοφίσκο. Σε αυτό το σημείο οι Περσικές δυνάμεις τους περικυκλώνουν πλέον από όλα τα σημεία, αλλά ακόμα και τότε, βλέποντας τους ολιγάριθμους, πληγωμένους, και χωρίς τον πλήρη οπλισμό τους, δεν τολμούν να πλησιάσουν τους καλύτερους των Ελλήνων πολεμιστών. Ακόμα και οι επίλεκτες δυνάμεις των Αθανάτων του Υρδάνη, που μόλις έχουν μπει στο πεδίο της μάχης τρέμουν στην ιδέα της αναμέτρησης με τους ηρωικούς Σπαρτιάτες. Έτσι οι περσικές δυνάμεις έχοντας πλέον περικυκλώσει τους ηρωικούς υπερασπιστές των στενών από παντού, εξαπολύουν εναντίον τους μια βροχή από βέλη και ακόντια αποδεκατίζοντας τους χωρίς τον κίνδυνο απωλειών από μέρους τους. Οι Σπαρτιάτες πολεμιστές πέφτουν ηρωικά μέχρι ενός, «πεθαίνουν παραμένοντας αθάνατοι, αφού η αρετή δοξάζοντάς τους, θα τους ανεβάζει πάνω από του Άδη τα παλάτια» όπως τα λόγια του ποιητή Σιμωνίδη δοξάζουν την θυσία τους.
Μετά το πέρας της μάχης, οι Θηβαίοι παραδόθηκαν στον Ξέρξη δηλώνοντάς του ότι είχαν ακολουθήσει τους υπόλοιπους με την βία και χωρίς την θέληση τους. Ο Μεγάλος Βασιλιάς όμως επιφυλάσσει γι’ αυτούς την μοίρα που έχουν όλοι οι προδότες, και διατάζει να τους αφήσουν ελεύθερους, στιγματίζοντάς τους όμως με τα βασιλικά περσικά εμβλήματα, γεγονός που αποτελούσε μεγάλη ντροπή στον τότε Ελληνικό κόσμο. Στην συνέχεια ο Μεγάλος Βασιλιάς αναζήτησε στο πεδίο της μάχης το άψυχο σώμα του Λεωνίδα, και όταν το βρήκε, διέταξε να του κόψουν το κεφάλι και να το καρφώσουν σε έναν πάσσαλο, δείχνοντας έτσι τον θυμό του και το μίσος του, για τους ανθρώπους που είχαν αμφισβητήσει όσο κανένας άλλος την δύναμή του.
Από την αρχή της μάχης των Θερμοπυλών οι νεκροί θάβονταν στο σημείο που έπεσαν. Έτσι στα στενά μετά το πέρας της μάχης χαράχτηκαν τρία επιγράμματα:
Προς τιμήν των ανδρών που έπεσαν από όλες τις ελληνικές πόλεις χαράχτηκε το επίγραμμα:
«ΜΥΡΙΑΣΙΝ ΠΟΤΕ ΤΗΔΕ ΤΡΙΗΚΟΣΙΑΙΣ ΕΜΑΧΟΝΤΟ ΕΚ ΠΕΛΟΠΟΝΝΑΣΟΥ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΤΕΤΤΟΡΕΣ»
(Εδώ κάποτε πολεμούσαν με τριάντα μυριάδες, τέσσερις χιλιάδες Πελοποννήσιοι)
Προς τιμήν των Τριακοσίων Σπαρτιατών και του Βασιλιά Λεωνίδα που έπεσαν ηρωικά στο πεδίο της μάχης, ο επιγραμματοποιός Σιμωνίδης έγραψε:
«Ω ΞΕΙΝ, ΑΓΓΕΛΕΙΝ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΟΙΣ ΟΤΙ ΤΗΔΕ ΚΕΙΜΕΘΑ ΤΟΙΣ ΚΕΙΝΩΝ ΡΗΜΑΣΙ ΠΕΙΘΟΜΕΝΟΙ»
(Ξένε, να πεις στους Λακεδαιμόνιους ότι είμαστε εδώ θαμμένοι υπακούοντας στους νόμους τους)
Προς τιμήν του μάντη Μεγιστία που αρνήθηκε να εγκαταλείψει τον Βασιλιά της Σπάρτης και να φύγει όπως αυτός του είχε επιτρέψει, γράφτηκε το εξής επίγραμμα:
«ΜΝΗΜΑ ΤΟΔΕ ΚΛΕΙΝΟΙΟ ΜΕΓΙΣΤΙΑ, ΟΝ ΠΟΤΕ ΜΗΔΟΙ ΣΠΕΡΧΕΙΟΝ ΠΟΤΑΜΟΝ ΚΤΕΙΝΑΝ ΑΜΕΙΨΑΜΕΝΟΙ, ΜΑΝΤΙΟΣ, ΟΣ ΤΟΤΕ ΚΗΡΑΣ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΑΣ ΣΑΦΑ ΕΙΔΩΣ ΟΥΚ ΕΤΛΗ ΣΠΑΡΤΗΣ ΗΓΕΜΟΝΑΣ ΠΡΟΛΙΠΕΙΝ»
(Τούτο το μνημείο είναι του ξακουστού Μεγιστία που κάποτε οι Μήδοι, όταν πέρασαν τον Σπερχειό ποταμό, τον σκότωσαν, τον μάντη, που μ’ όλο που ήξερε καλά τον θάνατο που τον περίμενε, όμως δεν καταδέχτηκε να αφήσει τον Βασιλιά της Σπάρτης»
Οι ηρωικοί υπερασπιστές των Θερμοπυλών με την θυσία τους μπορεί να μην απέτρεψαν τελικά τις Περσικές ορδές να περάσουν από τις Θερμοπύλες, συνέβαλαν όμως αποφασιστικά στην τελική νίκη της Ελλάδας απέναντι στον Ασιατικό επεκτατισμό, και παραμένουν από τότε σύμβολο γενναιότητας, φιλοπατρίας και απαράμηλου ηρωισμού τόσο για τους Έλληνες όσο και για τους ξένους μελετητές
Προς τιμήν των ανδρών που έπεσαν από όλες τις ελληνικές πόλεις χαράχτηκε το επίγραμμα:
«ΜΥΡΙΑΣΙΝ ΠΟΤΕ ΤΗΔΕ ΤΡΙΗΚΟΣΙΑΙΣ ΕΜΑΧΟΝΤΟ ΕΚ ΠΕΛΟΠΟΝΝΑΣΟΥ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΤΕΤΤΟΡΕΣ»
(Εδώ κάποτε πολεμούσαν με τριάντα μυριάδες, τέσσερις χιλιάδες Πελοποννήσιοι)
Προς τιμήν των Τριακοσίων Σπαρτιατών και του Βασιλιά Λεωνίδα που έπεσαν ηρωικά στο πεδίο της μάχης, ο επιγραμματοποιός Σιμωνίδης έγραψε:
«Ω ΞΕΙΝ, ΑΓΓΕΛΕΙΝ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΟΙΣ ΟΤΙ ΤΗΔΕ ΚΕΙΜΕΘΑ ΤΟΙΣ ΚΕΙΝΩΝ ΡΗΜΑΣΙ ΠΕΙΘΟΜΕΝΟΙ»
(Ξένε, να πεις στους Λακεδαιμόνιους ότι είμαστε εδώ θαμμένοι υπακούοντας στους νόμους τους)
Προς τιμήν του μάντη Μεγιστία που αρνήθηκε να εγκαταλείψει τον Βασιλιά της Σπάρτης και να φύγει όπως αυτός του είχε επιτρέψει, γράφτηκε το εξής επίγραμμα:
«ΜΝΗΜΑ ΤΟΔΕ ΚΛΕΙΝΟΙΟ ΜΕΓΙΣΤΙΑ, ΟΝ ΠΟΤΕ ΜΗΔΟΙ ΣΠΕΡΧΕΙΟΝ ΠΟΤΑΜΟΝ ΚΤΕΙΝΑΝ ΑΜΕΙΨΑΜΕΝΟΙ, ΜΑΝΤΙΟΣ, ΟΣ ΤΟΤΕ ΚΗΡΑΣ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΑΣ ΣΑΦΑ ΕΙΔΩΣ ΟΥΚ ΕΤΛΗ ΣΠΑΡΤΗΣ ΗΓΕΜΟΝΑΣ ΠΡΟΛΙΠΕΙΝ»
(Τούτο το μνημείο είναι του ξακουστού Μεγιστία που κάποτε οι Μήδοι, όταν πέρασαν τον Σπερχειό ποταμό, τον σκότωσαν, τον μάντη, που μ’ όλο που ήξερε καλά τον θάνατο που τον περίμενε, όμως δεν καταδέχτηκε να αφήσει τον Βασιλιά της Σπάρτης»
Οι ηρωικοί υπερασπιστές των Θερμοπυλών με την θυσία τους μπορεί να μην απέτρεψαν τελικά τις Περσικές ορδές να περάσουν από τις Θερμοπύλες, συνέβαλαν όμως αποφασιστικά στην τελική νίκη της Ελλάδας απέναντι στον Ασιατικό επεκτατισμό, και παραμένουν από τότε σύμβολο γενναιότητας, φιλοπατρίας και απαράμηλου ηρωισμού τόσο για τους Έλληνες όσο και για τους ξένους μελετητές
Δείτε το σχετικό Ντοκιμαντέρ από το History channel
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου