ΙΣΤΟΡΙΑ: Από τις πιο δύσκολες πολεμικές τέχνες για να τοποθετηθεί χρονικά όντας η τέχνη των κατασκόπων και των ειδικών δυνάμεων της εποχής της φεουδαρχίας, υπάρχουν λίγες αξιόπιστες πηγές και τα γεγονότα συχνά μπλέκονται με τον μύθο. Η τέχνη έγινε γνωστή κυρίως στη δεκαετία του 1980 από την οργάνωση Μπούτζινκαν και τον δάσκαλο Μασαάκι Χατσούμι και τους Δυτικούς μαθητές του καθώς και από την κινηματογραφική βιομηχανία. Ωστόσο, οι αναφορές στην τέχνη της κάλυψης, απόκρυψης και παραλλαγής, της αθόρυβης κίνησης, των τεχνικών δολοφονίας και του χειρισμού αυτοσχέδιων όπλων υπάρχουν σε αρκετές κλασσικές ιαπωνικές σχολές που φτάνουν ως και τις αρχές του ιαπωνικού μεσαίωνα (12ος αιώνας). Οι σχολές αυτές αν και δεν το καυχιόνταν (ο πολεμιστής που δρούσε αθόρυβα στο σκοτάδι αντίφασκε με το ιδεώδες του σαμουράι), περιλάμβαναν κομμάτια από αυτό που σήμερα αποκαλούμε Νιντζούτσου στο πρόγραμμα σπουδών τους και τα διδάσκουν ακόμα και σήμερα.
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Όντας «μεικτή» τέχνη, το Νιντζούτσου καλύπτει άοπλες τεχνικές (χτυπήματα, λακτίσματα, εξαρθρώσεις, ρίψεις, ακινητοποιήσεις, πνιγμού), ένοπλες (ξίφη, ραβδιά διαφόρων μηκών, δόρατα, λογχοπελέκεις, αλυσίδες, λεπίδες που κρατιούνται ή πετιούνται κ.α.) αλλά και τακτικές μάχης. Το άοπλο κομμάτι θυμίζει τις συναφείς τέχνες (τα είδη που κατάγονται από το τζουτζούτσου) ενώ το ένοπλο τεχνικές από το Ιάιντο, το Κεντζούτσου, το Τζόντο κ.λπ. Συχνά η εξάσκηση γίνεται και στο ύπαιθρο καθώς στόχος του Νιντζούτσου είναι η εξοικείωση με πάσης φύσεως διαφορετικά τερέν συμπλοκής. Παράλληλα με το «εξωτερικό» κομμάτι –αυτά που αναφέραμε– υπάρχει και ένα έντονο «εσωτερικό», όπου οι ασκούμενοι μαθαίνουν να χρησιμοποιούν την αναπνοή και την κίνησή τους για την ανάπτυξη του Κι, της εσωτερικής δύναμης.
ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ (Ή ΟΧΙ): Παρακάμπτοντας το κινηματογραφικό μέρος, το Νιντζούτσου (ή Νίνπο, όπως αποκαλείται τα τελευταία χρόνια) θα φανεί ιδιαίτερα ενδιαφέρον σε όσους θέλουν να πάρουν μια εικόνα για το πώς εκπαιδεύονταν οι «κομάντο» πριν από 500 χρόνια αλλά και για όσους θέλουν να αποκτήσουν μια ευρύτερη εικόνα των πολεμικών τεχνών της Ιαπωνίας –το φάσμα της τέχνης είναι τεράστιο. Προσοχή θα πρέπει να δοθεί στο ότι οι τεχνικές του Νιντζούτσου δεν είναι φτιαγμένες για αγώνα αλλά για την πραγματικότητα, ήτοι οι ασκούμενοι διδάσκονται με έμφαση στον ρεαλισμό των τεχνικών.
ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ: Μαύρη φόρμα του Καράτε, παπούτσια τύπου τάμπι (με χώρισμα στο μεγάλο δάχτυλο). Με το πέρασμα του χρόνου κάποια από τα όπλα (μποκέν –ξύλινο ξίφος– ραβδιά κ.λπ.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου