Από μικρό παιδί ασχολήθηκα εντατικά με τον αθλητισμό, ιδιαίτερα με τον στίβο και το ποδόσφαιρο, και στα 16 μου ήμουν πρωταθλητής Εφήβων Γερμανίας στα 100 μ. Εκείνη την εποχή γνώρισα τις πολεμικές τέχνες για τις οποίες ένιωσα από την αρχή μεγάλη έλξη και αγάπη. Ξεκίνησα να κάνω Κικ Μπόξινγκ χωρίς όμως αρχικά να έχω σταθερότητα στην προπόνησή μου. Ωστόσο, με τα χρόνια ασχολούμουν όλο και πιο σοβαρά, μέχρι που οι πολεμικές τέχνες έγιναν αναπόσπαστο μέρος της ζωής μου. Στην πορεία, πρόσθεσα στην προπόνησή μου το Βραζιλιάνικο Ζίου Ζίτσου και τα ΜΜΑ.
Ποιο είναι το πρόγραμμα της προπόνησής σου;
Έχω πλέον ένα συγκεκριμένο και καθημερινό πρόγραμμα προπόνησης. Συνήθως τη Δευτέρα κάνω Βραζιλιάνικο Ζίου Ζίτσου, την Τρίτη θα βάλω γάντια και την Τετάρτη θα κάνω προπόνηση με γκι ή χωρίς. Την Πέμπτη κάποιες φορές παίζω ποδόσφαιρο, αλλιώς θα δουλέψω χέρια στο Κικ Μπόξινγκ και την Παρασκευή θα κάνω και πάλι Βραζιλιάνικο Ζίου Ζίτσου ή ΜΜΑ.
Ποιοι είναι οι δάσκαλοί σου;
Στο Κικ Μπόξινγκ έχω κάνει προπόνηση με διάφορους εκπαιδευτές αλλά δάσκαλό μου θεωρώ τον Κώστα τον Τζώτζο, με τον οποίο ασκούμαι και σήμερα. Στο Βραζιλιάνικο Ζίου Ζίτσου και τα ΜΜΑ δάσκαλοί μου φυσικά είναι ο Χρήστος Μαρκέζ και ο Άρης Χατζηιακώβου.
Με τα παραδοσιακά στυλ ασχολήθηκες ποτέ;
Εκτός από λίγο Καράτε που έκανα μικρός, το οποίο εκείνη την εποχή δεν με συγκίνησε, δεν έχω ασχοληθεί με τα παραδοσιακά στυλ καθόλου. Βλέπεις, τότε ήμουν λίγο άγριο παιδί (γελάει) και το Καράτε δεν μου φαινόταν σαν κάτι πρακτικό το οποίο να μπορώ να χρησιμοποιήσω. Το Κικ Μπόξινγκ μου φαινόταν πολύ πιο άμεσο, λειτουργικό και χρήσιμο. Φυσικά, τώρα καταλαβαίνω ότι και το Καράτε ή τα άλλα παραδοσιακά στυλ αν τα γνωρίζεις καλά μπορούν να είναι λειτουργικά αλλά το Κικ Μπόξινγκ αισθάνθηκα ότι μου ταιριάζει πολύ περισσότερο. Αν τώρα αναφερθούμε σε ζητήματα πέρα από το καθαρά τεχνικό μέρος, σήμερα πλέον βρίσκω μια γοητεία στα παραδοσιακά στυλ γιατί έχουν και άλλες διαστάσεις εκτός από τη μάχη. Διακρίνονται από μία ιδιαίτερη και πολύ γοητευτική φιλοσοφία και προάγουν έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Δίνουν στον άνθρωπο μία στέρεη βάση για τη ζωή του, βοηθούν στη διάπλαση του χαρακτήρα, αναπτύσσουν τον σεβασμό κλπ. Όσο περνούν τα χρόνια και ωριμάζω, ανακαλύπτω καινούργιες διαστάσεις σε πράγματα που γνώριζα από παλιά.
Με ποιον τρόπο πιστεύεις ότι τελικά κάποιος πρέπει να επιλέγει το στυλ με το οποίο θα ασχοληθεί;
Αναλόγως με αυτό που θέλει και χρειάζεται σε κάθε φάση της ζωής σου, θα πρέπει να κάνει και τη σωστή επιλογή. Αν, παραδείγματος χάριν, του λείπει η πειθαρχία, χρειάζεται τα παραδοσιακά στυλ για να την αναπτύξει. Αν όμως του λείπει η άμεση σωματική επαφή, τότε γνώμη μου είναι ότι θα πρέπει να προσανατολιστεί στα πιο δυναμικά σπορ πλήρους επαφής. Τι ψάχνεις να βρεις; Αυτό είναι το αρχικό ερώτημα, πριν διαλέξεις πολεμική τέχνη ή οτιδήποτε άλλο επιθυμείς να κάνεις. Αν θέλεις να κάνεις εκδρομές στα βουνά δεν θα πάρεις φεράρι. Η φεράρι μπορεί να είναι τέλειο αυτοκίνητο αλλά δεν θα σε πάει ποτέ στο βουνό, είναι για την πίστα. Αν θέλεις να τα κάνεις όλα, τότε πρέπει να πάρεις 3-4 διαφορετικά αυτοκίνητα (γελάει).
Απ’ ό,τι καταλαβαίνω, λοιπόν, ο βασικότερος λόγος που επέλεξες το Κικ Μπόξινγκ και το Βραζιλιάνικο Ζϊου Ζίτσου είναι η αποτελεσματικότητα.
Από το Κικ Μπόξινγκ πώς στράφηκες στο Βραζιλιάνικο Ζίου Ζίτσου;
Πριν από πολλά χρόνια με κάποια ευκαιρία, συναντήθηκα και πάλεψα με τον Άρη. Ήμουν, τότε πολύ πιο νέος από ό,τι τώρα, πολύ δυνατός και με καλά χτυπήματα.... Παρ’ όλα αυτά, ο Άρης με έβαζε κάτω για πλάκα. Έπαθα σοκ τότε. Σκεφτόμουν ότι δεν μπορεί να με νικάει και μάλιστα με τόση άνεση και υπεροχή ο Άρης, δεν γίνεται... Δεν μπορούσε να το δεχτεί ο εγωισμός μου κι όμως γινόταν (γελάει)! Εκείνη την εποχή, έτυχε να είμαι φίλος και με τον Ρίγκαν Ματσάντο, μεγάλο αθλητή και δάσκαλο του Βραζιλιάνικου Ζίου Ζίτσου. Όταν κάποια φορά συναντηθήκαμε στο Λος Άντζελες μπήκαμε μαζί στο ρινγκ και δεν πρόλαβα ούτε καν να καταλάβω τι μου συμβαίνει. Αυτές οι δύο εμπειρίες με έκαναν να αποφασίσω να ασχοληθώ κι εγώ με το στυλ αυτό. Στη συνέχεια, είχα την τύχη να γνωρίσω και τον Ρίκσον Γκρέισι, ο οποίος με γοήτευσε σαν άνθρωπος, σαν τεχνίτης και σαν μαχητής.
Τι άλλο βρίσκεις στο Βραζιλιάνικο Ζίου Ζίτσου εκτός από την αμεσότητα και την αποτελεσματικότητα;
Μου αρέσει πολύ η νοοτροπία του στην προπόνηση. Κάνουμε πάρα πολύ στρέτσινγκ και γι’ αυτόν τον λόγο αισθάνεσαι πιο καλά σωματικά μετά από μία προπόνηση. Επίσης, μου αρέσει που δεν υπάρχουν ιδιαίτερες τυπικότητες. Όλοι έχουν μεγάλο σεβασμό προς τους δασκάλους αλλά αυτός πηγάζει από τις ικανότητές τους και όχι από κάποια τυπική υποχρέωση. Το βασικότερο όλων όμως είναι η ευφυΐα που χρειάζεται να έχεις και να καλλιεργήσεις προκειμένου να ανταποκριθείς στις απαιτήσεις της πάλης σώμα με σώμα. Το να πάρεις μία λαβή από κάποιον με τον οποίο παλεύεις δεν είναι το πιο απλό πράγμα, ούτε έχει να κάνει τόσο με τη δύναμη. Πρέπει να κινηθείς έξυπνα, να ρισκάρεις, να δώσεις κάτι προκειμένου να τον ξεγελάσεις, είναι ακριβώς σαν το σκάκι. Ενώ δηλαδή είναι ένα πολύ δυναμικό και απαιτητικό σωματικά άθλημα, για να γίνεις πραγματικά καλός απαιτείται πολύ μεγάλη αντίληψη, τακτική, στρατηγική κλπ. Το ίδιο βεβαίως συμβαίνει και με το Κικ Μπόξινγκ. Κάποιος άσχετος παρατηρητής βλέπει απλώς δύο ανθρώπους να χτυπιούνται, ενώ δεν είναι έτσι. Θέλει γνώσεις, θέλει να κρατήσεις δυνάμεις, να δεις πού το παιχνίδι του αντιπάλου σου είναι αδύναμο για να το πας εκεί, πού είναι δυνατός για να το αποφύγεις κοκ.
Πολλοί άνθρωποι λένε ότι τα δυναμικά μαχητικά αθλήματα είναι για πιτσιρικάδες, αφού απαιτούν πολύ υψηλή φυσική κατάσταση και δύναμη, ενώ μπορούν να οδηγήσουν πολύ εύκολα κάποιον σε τραυματισμούς. Τι γνώμη έχεις γι’ αυτό το θέμα;
Θα σου απαντήσω με μία ιδέα που γενικότερα έχω στη ζωή. Ο χρόνος είναι μία ανθρώπινη εφεύρεση που μας εγκλωβίζει χωρίς κανέναν λόγο. Για μένα είσαι όσο αισθάνεσαι. Μπορεί, παραδείγματος χάριν, να είσαι 18 χρονών και να σου κοπεί η ανάσα μόλις ξεκινήσεις να τρέχεις. Όποια ηλικία κι αν έχει κάποιος, υπάρχουν περιθώρια να βελτιωθεί από αυτό που είναι. Η φυσική κατάσταση, η υγεία, η ψυχολογία, η δύναμη, η ψυχοσύνθεση, όλα βελτιώνονται, αρκεί να τους δώσεις την απαιτούμενη άσκηση και προσοχή. Αρκεί φυσικά να γνωρίζεις τις δυνάμεις και τα όριά σου. Δεν πρέπει να προσπαθείς κάθε μέρα να φτάνεις στα άκρα, γιατί θα τραυματιστείς και θα καείς. Αν είσαι μεγαλύτερης ηλικίας δεν χρειάζεται να ανταγωνίζεσαι τους πιτσιρικάδες σε φυσική κατάσταση. Μπορείς όμως να αντισταθμίσεις τη διαφορά στη φυσική κατάσταση με την εμπειρία.
Μα δεν είναι η ίδια η λογική και η φύση αυτών των στυλ να είσαι πάντα στα άκρα;
Δεν είναι ακριβώς έτσι. Αντιθέτως μάλιστα. Αυτός που θα μπει σε έναν αγώνα και θα είναι στα κόκκινα θα χάσει. Μόνο όποιος μπορεί να ηρεμήσει μέσα του και να δει τον αγώνα με καθαρό μυαλό και μάτι θα βγει από το ρινγκ νικητής. Άμα συζητήσεις με μεγάλους πρωταθλητές, όλοι αυτό θα σου πουν. Ο στόχος είναι πάντα να είσαι χαλαρός και ήρεμος, ειδικά την ώρα της μάχης. Είτε στον στίβο, είτε στο ποδόσφαιρο, είτε στις πολεμικές τέχνες όλοι σου λένε χαλάρωσε!
Υπάρχει σε όσα κάνεις μεθοδολογία και ασκησιολόγιο για να χαλαρώσεις, ή απλώς είναι μία ευχή και μία προτροπή που δίνεται αλλά κανείς δεν γνωρίζει τους τρόπους να την υλοποιήσει;
Νομίζω ότι ο καλύτερος τρόπος για να χαλαρώσεις είναι να κατέχεις όσο περισσότερο και βαθύτερα γίνεται το αντικείμενό σου. Όταν κάτι σου είναι καινούργιο, τότε ασυναίσθητα στηρίζεσαι σε αυτό που σε κάνει να αισθάνεσαι ασφαλής, δηλαδή τη δύναμή σου. Όταν όμως αρχίζεις να γνωρίζεις και να αποκτάς τεχνική και γνώσεις, τότε μπορείς πλέον να στηρίζεσαι σε αυτά και, άρα, να χαλαρώνεις όλο και περισσότερο και να κάνεις οικονομία δυνάμεων. Η κατάσταση αυτή επιτυγχάνεται όταν κάποιος έχει πολλές λύσεις για τα προβλήματα που του παρουσιάζονται. Παραδείγματος χάριν, όταν γνωρίζεις μόνο έναν πνιγμό, τότε κυνηγάς να τον πετύχεις με το ζόρι από οποιαδήποτε θέση κι αν βρίσκεσαι κι έτσι εξαντλείσαι. Όταν όμως το οπλοστάσιό σου είναι μεγάλο, τότε δεν σε νοιάζει. Αν σου ξεφύγει ένα χέρι, τότε πας αμέσως στο άλλο. Αν δεν σου βγει ένας πνιγμός ή μία λαβή, τότε αυτομάτως περνάς στον επόμενο χωρίς ανησυχία. Με αυτόν τον τρόπο δεν κολλάς σε μία τεχνική και δεν κουράζεσαι ποτέ. Με τα χρόνια, ο κάθε αθλητής αποκτάει όλο και περισσότερες λύσεις, γίνεται πιο εγκεφαλικός και στηρίζεται όλο και λιγότερο στη δύναμή του. Όταν έχεις πολλούς τρόπους επίθεσης και άμυνας τότε είσαι άνετος. Έχοντας πολλές λύσεις ηρεμείς.
Πιστεύεις πολύ στο λεγόμενο cross training, από ό,τι καταλαβαίνω, έτσι;
Δεν το συζητάω, εννοείται! Με την προπόνηση σε διαφορετικά στυλ όχι μόνο εμπλουτίζεις το οπλοστάσιό σου με χίλια δυο πράγματα αλλά και μαθαίνεις έστω τα βασικά από άλλα στυλ, με αποτέλεσμα να μπορείς να αντιληφθείς τι πάει κάθε φορά ο αντίπαλος να σου κάνει. Αν έχεις κάνει λίγο Τζούντο, παραδείγματος χάριν, τότε εκτός από τα όσα θα μάθεις και θα εντάξεις στις τεχνικές σου, μπορείς από την κίνηση του Τζουντόκα να δεις πού το πάει και να αμυνθείς αναλόγως. Αλλιώς, είσαι χαμένος. Γενικά, θεωρώ πολύ χρήσιμο να ασκείσαι σε πολλά διαφορετικά πράγματα, και δεν μιλάω μόνο για τις πολεμικές τέχνες, τα οποία όλα μαζί σε ολοκληρώνουν σαν μαχητή αλλά και σαν άνθρωπο. Αν, παραδείγματος χάριν, ασχοληθείς με τη Γιόγκα, αποκτάς πολύ μεγάλη ευλυγισία αλλά και μαθαίνεις να ελέγχεις την αναπνοή και τον νου σου, πράγματα πολύ χρήσιμα σε οτιδήποτε άλλο κι αν κάνεις. Τελικά, πιστεύω ότι πρέπει να είναι κάποιος ικανός να παίρνει από κάθε στυλ ό,τι του είναι χρήσιμο και να τα συνδυάζει ώστε να γίνεται όλο και καλύτερος.
Με αυτόν τον τρόπο όμως δεν μπορείς να αριστεύσεις σε τίποτε, δεν σε ενοχλεί αυτό;
Είναι βέβαιο ότι δεν μπορείς να γίνεις κορυφή σε τέσσερα πέντε διαφορετικά αθλήματα αλλά τουλάχιστον θα έχεις μια ιδέα για το πώς σκέφτονται και κινούνται οι άνθρωποι που εξασκούνται σε αυτά και αυτό είναι πολύ ωφέλιμο για έναν μαχητή. Σαφώς η βαθιά εξειδίκευση είναι κάτι πολύ ωραίο αλλά δεν ταιριάζει στον χαρακτήρα μου. Μου αρέσει να έχω ένα ευρύ φάσμα γνώσεων σε πολλούς και διαφορετικούς τομείς. Αυτό φυσικά έχει το τίμημα να μην μπορώ να είμαι βαθύς γνώστης σε έναν συγκεκριμένο τομέα, αλλά ως άνθρωπος προτιμώ την ποικιλία.
Το θέμα της αυτοάμυνας στον δρόμο σε απασχολεί;
Θεωρώ ότι η καλύτερη αυτοάμυνα είναι να μην τσακώνεσαι και να μην μπλέκεις με καυγάδες και συμπλοκές. Είναι κρίμα να τραυματιστείς αλλά και να τραυματίσεις κάποιον. Φυσικά, το να γνωρίζεις κάποια, έστω και λίγα, πράγματα από πολεμικές τέχνες, εκτός από το ότι σου τονώνει την αυτοπεποίθηση σε εφοδιάζει και με ένα οπλοστάσιο το οποίο σε κάνει να υπερτερείς έναντι του οποιουδήποτε άσχετου στον δρόμο, ο οποίος απλώς θέλει να κάνει έναν τσαμπουκά. Ωστόσο, δεν έχει σημασία αν πιστεύεις πως κάποιος είναι του χεριού σου. Ποτέ δεν ξέρεις ποιος είναι απέναντί σου και τι τρέλα κουβαλάει. Σε κάθε περίπτωση είναι άλλο πράγμα η προπόνηση και άλλο η πραγματικότητα. Γι’ αυτό, είναι πάντα καλύτερα να αποφεύγεις.
Αν, παρ’ όλα αυτά, τελικά δεν καταφέρεις να αποφύγεις μια συμπλοκή, τι γίνεται; Πιστεύεις ότι καλύπτεσαι με αυτά που κάνεις; Δεν θα ήθελες να γνωρίζεις κάτι το οποίο να είναι πιο πολύ προσανατολισμένο στην αυτοάμυνα;
Πιο αποτελεσματικό στην αυτοάμυνα από τα ΜΜΑ, δεν υπάρχει! Είναι αποδεδειγμένο πέραν πάσης αμφιβολίας ότι δουλεύουν. Η νοοτροπία είναι να πας τον άλλον κάτω όσο πιο γρήγορα γίνεται και να τελειώνει το θέμα πριν καν αρχίσει, αν αυτό είναι δυνατόν. Γι’ αυτό, πιστεύω ότι στον δρόμο τις περισσότερες φορές νικάει αυτός που θα δώσει το πρώτο χτύπημα. Δεν υπάρχει χρόνος για καθυστέρηση και «γνωριμία» με τον άλλον. Αν νιώσεις ότι απειλείσαι, πρέπει να δράσεις ακαριαία.
Από την εικόνα σου προς τα έξω φαίνεται ότι είσαι extreme τύπος. Είναι αλήθεια αυτό;
Ναι, είναι αλήθεια. Παθιάζομαι όταν η αδρεναλίνη πλημμυρίζει το σώμα μου. Με τρελαίνει να προσπαθώ δύσκολα, ακόμη και επικίνδυνα πράγματα και να τα καταφέρνω. Δύσκολα θα βρεις κάτι που να μην έχω κάνει. Καταδύσεις, ελεύθερη πτώση, ιστιοπλοΐα, τζετ σκι, αγώνες με αυτοκίνητα, μηχανές, super bike, σκοποβολή, παρά πέντε, ό,τι μπορείς να φανταστείς.
Γιατί άνθρωποι σαν κι εσένα αναζητούν τόσο παθιασμένα την αδρεναλίνη;
Να σου πω την αλήθεια αναρωτήθηκα κι εγώ και το έψαξα. Αυτό λέγεται adrenaline junkies (γελάει). Όταν κάνουμε κάτι επικίνδυνο, μας πλημμυρίζει η αδρεναλίνη, η καρδιά μας χτυπάει τρελά, η αναπνοή μας γίνεται πιο έντονη... Αυτή είναι μία πολύ έντονη αίσθηση την οποία πολλοί άνθρωποι αναζητούν παθιασμένα αλλά δυστυχώς είναι κάτι στο οποίο εθίζεσαι γρήγορα και αναζητάς όλο και πιο πολύ. Όλοι μας όταν κάνουμε κάτι δύσκολο κι επικίνδυνο για πρώτη φορά νιώθουμε μεγάλη έξαψη αλλά όταν το επαναλάβουμε 4-5 φορές, τότε παύει πλέον να μας κάνει εντύπωση. Για να νιώσουμε λοιπόν ξανά την αρχική ένταση και το αίμα μας να κυλάει πιο δυνατά, θέλουμε να το κάνουμε ακόμη πιο δύσκολο και επικίνδυνο.
Και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης πού πάει; Δεν φοβάσαι;
Φυσικά και φοβάμαι! Όλοι νιώθουν φόβο, εκτός από τους τρελούς. Ωστόσο, κάποιοι αντί να παγώνουν από τον φόβο και να μένουν πίσω επιλέγουν να τον αντιμετωπίζουν και να τον ξεπερνούν. Τελικά, αυτό πιστεύω ότι είναι η ουσία και ο λόγος όλων αυτών των ακραίων καταστάσεων και επιλογών. Το πώς να ξεπερνάς και να αντιμετωπίζεις τους κάθε λογής φόβους σου. Θέλεις συνεχώς να κάνεις όλο και πιο μεγάλα και πιο επικίνδυνα επιτεύγματα. Το θέμα είναι λοιπόν τι θα κάνω τον φόβο μου. Θα τον αφήσω να με φρενάρει ή θα τον χρησιμοποιήσω ώστε να προοδεύσω;
Θυμάμαι ένα επεισόδιο στην εκπομπή σου με έναν ταύρο, που μόνο που το είδα πάγωσε το αίμα μου.
(Γελάει) Όταν είδα από κοντά τον ταύρο μανιασμένο, πάγωσε και το δικό μου αίμα! Αμέσως είπα από μέσα μου ότι δεν υπάρχει περίπτωση να ανέβω εκεί πάνω. Με το που το σκέφτηκα, όμως, αμέσως κάτι έκανε φώναξε μέσα μου: «Τι; Θα κάνεις πίσω; Με τίποτε». Δεν μπορούσα να δεχτώ με κανέναν τρόπο ότι θα κάνω πίσω μπροστά στον φόβο μου. Κοιτούσα λοιπόν τον ταύρο, με κοιτούσε κι αυτός και έπρεπε να κάνω το κλικ στο μυαλό μου για να μπορέσω να πάρω την απόφαση. Τελικά ανέβηκα και όλα πήγαν μια χαρά.
Κάπου πρέπει να υπάρχει ένα όριο στον κίνδυνο, όμως, έτσι δεν είναι; Πού βρίσκεται αυτό το όριο;
Εξαρτάται από τον άνθρωπο. Κάθε ένας έχει διαφορετικό όριο. Αναλόγως το επίπεδο του καθενός, τις γνώσεις του ή την εμπειρία του, πρέπει να φροντίζει να ξεπερνάει τα δικά του, προσωπικά όρια. Εδώ κάποιοι παίζουν ποδόσφαιρο, οι λεγόμενοι ποδοσφαιριστές του σαββατοκύριακου, και πεθαίνουν στο γήπεδο. Ξέρεις πόσοι έχουν πεθάνει μόνο φέτος από αυτό; Είναι ακραίο να παίξεις ποδόσφαιρο; Για κάποιους φαίνεται ότι είναι! Δεν είναι δυνατόν όλη την εβδομάδα να κάθεσαι σε μία καρέκλα και το σαββατοκύριακο να θέλεις να αλωνίζεις πάνω κάτω όλο το γήπεδο. Θα πάθεις ζημιά. Ο καθένας λοιπόν έχει τα δικά του όρια. Αυτά πρέπει να ξεπερνάει και να επεκτείνει συνεχώς.
Στη ζωή σου πόσο σε έχουν βοηθήσει όλα αυτά που κάνεις;
Πάρα πολύ. Είναι πολύ σημαντικό για όλους αλλά ιδιαίτερα για εμάς τους ηθοποιούς, να έχουμε ένα ευρύ φάσμα εμπειριών από τις οποίες να αντλούμε διάφορα στοιχεία. Όταν, παραδείγματος χάριν, πρέπει να υποδυθείς έναν ρόλο, χρειάζεται είτε να έχεις κάποιου είδους αληθινή εμπειρία πάνω σε αυτόν είτε να μπορείς να μπαίνεις εύκολα σε καινούργιους και διαφορετικούς ρόλους και καταστάσεις. Από τη φύση μου μού αρέσει να βιώνω συνεχώς καινούργια πράγματα και αυτό με βοηθάει πάρα πολύ στη δουλειά μου. Πρώτα απ’ όλα μου δίνει μια πολύ καλή ψυχολογία. Γενικά, για να επιστρέψουμε στις πολεμικές τέχνες, με οποιοδήποτε στυλ και αν ασχοληθεί κανείς θα ανέβει η ψυχολογία του και αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό σε οτιδήποτε κι αν κάνει κανείς. Αν μπεις μέσα σε έναν αγώνα και πεις «τον έχω», τότε 90% θα νικήσεις. Εκτός φυσικά και αν δεν έχεις καμία επίγνωση της πραγματικότητας και των δυνατοτήτων του εαυτού σου και του αντιπάλου σου, οπότε το πράγμα πάει αλλού.
Θα πρότεινες σε έναν απλό άνθρωπο να κάνει πολεμικές τέχνες και γιατί;
Για πάρα πολλούς λόγους. Είναι αναμφισβήτητο ότι η γυμναστική είναι απαραίτητη στον άνθρωπο και σε αυτό συμφωνούν πλέον οι πάντες. Όταν όμως πηγαίνεις να γυμναστείς κάπου πιστεύω ότι καλό θα είναι παράλληλα να έχεις και άλλα, επιπρόσθετα οφέλη εκτός από την καθαρή γυμναστική. Στις πολεμικές τέχνες μαθαίνεις χίλια δυο πράγματα, δεν γυμνάζεσαι απλώς. Μαθαίνεις για την κίνηση και τη λειτουργία του σώματος, να συντονίζεις τα μέλη του κορμιού μεταξύ τους και όλα μαζί με τον νου, να πειθαρχείς, να ελέγχεις τον θυμό σου, να σέβεσαι και άλλα πολλά. Επίσης, αποκτάς καλύτερη ψυχολογία και έρχεσαι σε επαφή με άλλους πολιτισμούς και τρόπους σκέψης και ζωής, ενώ ταυτόχρονα μαθαίνεις να αμύνεσαι σε ό,τι κι αν σου συμβεί και αυτό κάποια στιγμή μπορεί να σου σώσει τη ζωή. Ένας άλλος σημαντικός λόγος είναι πως οι άνθρωποι είναι πιεσμένοι από παντού και χρειάζεται να ξεδίνουν. Με την άσκηση στις πολεμικές τέχνες φεύγουν τα νεύρα, το άγχος, το στρες και αισθανόμαστε πολύ καλύτερα. Ειδικά με το Μπραζίλιαν, λόγω της έντονης εξάσκησης στις διατάσεις, ανοίγεις, ηρεμείς, χαλαρώνεις και γίνεσαι άλλος άνθρωπος. Αυτός είναι ο λόγος που οι άνθρωποι που κάνουν πολεμικές τέχνες συνήθως είναι ήρεμοι και δεν τσακώνονται στον δρόμο.
Οι άνθρωποι των τεχνών και των γραμμάτων, ωστόσο, θεωρούν υποδεέστερη ενασχόληση τις πολεμικές τέχνες και πιστεύουν ότι δεν είναι γι’ αυτούς. Τι θα τους έλεγες;
Πράγματι, είναι αλήθεια ότι υπάρχει μια τέτοια πεποίθηση σε αυτούς τους κύκλους αλλά πιστεύω ότι με τα χρόνια αυτό αλλάζει. Στο εξωτερικό ήδη τα πράγματα είναι διαφορετικά και μπορείς να βρεις πολλούς μεγάλους και φτασμένους καλλιτέχνες ή επιστήμονες να κάνουν πολεμικές τέχνες. Θα τους έλεγα, λοιπόν, να έρθουν να δοκιμάσουν και να το νιώσουν στο σώμα τους και μετά να βγάλουν άποψη. Μιλώντας για τους ηθοποιούς περισσότερο, αφού σε αυτούς ανήκω κι εγώ, οι πολεμικές τέχνες εκτός από το ότι φτιάχνουν την ψυχολογία όπως λέγαμε πριν, κάτι απολύτως απαραίτητο για τον ηθοποιό, μας μαθαίνουν πώς λειτουργεί και κινείται το σώμα μας και μάλιστα κάτω από συνθήκες έντονου στρες και δυσκολιών. Στις πολεμικές τέχνες το σώμα λύνεται και σιγά-σιγά φτάνεις στο σημείο να το νιώθεις πιο δικό σου, να έχεις τον απόλυτο έλεγχο πάνω του, ενώ μαθαίνεις να κινείσαι αυθόρμητα και με μεγαλύτερη ροή. Το σώμα είναι το σημαντικότερο εργαλείο στη δουλειά του ηθοποιού. Αν δεν το γνωρίσουμε σε βάθος και δεν μάθουμε να το κινούμε σωστά, πώς θα είμαστε καλοί στη δουλειά μας; Όλα αυτά κάνουν τον ηθοποιό και γενικότερα τον άνθρωπο πολύ καλύτερο και αποτελεσματικότερο σε οτιδήποτε κι αν κάνει στη ζωή του. Στην Αμερική όπου σπούδασα ηθοποιία μας παρότρυναν να κάνουμε πολεμικές τέχνες. Γενικότερα, μας έλεγαν να ασχολούμαστε με όσα περισσότερα πράγματα μπορούμε. Να τριβόμαστε με όλα τα διαφορετικά είδη ανθρώπων. Με αυτόν τον τρόπο αναπτύσσουμε το οπλοστάσιό μας ως ηθοποιοί, ακριβώς όπως γίνεται στις πολεμικές τέχνες όταν κάνουμε προπόνηση με πολλούς και διαφορετικούς τύπους ανθρώπων.
Μιας και πιάσαμε τα θέματα της δουλειάς σου, μπορείς να μου λύσεις μία απορία; Γιατί στην Ελλάδα ποτέ δεν γύρισε κανείς μία ταινία ή μία σειρά πολεμικών τεχνών;
Αυτό είναι μία μεγάλη ιστορία. Πρώτα απ’ όλα πρέπει να βρεθούν ηθοποιοί οι οποίοι να μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των ρόλων αξιοπρεπώς, ώστε οι σκηνές μάχης να φαίνονται ρεαλιστικές. Χρειάζεται να γνωρίζουν δηλαδή σε κάποιο ικανοποιητικό επίπεδο από πολεμικές τέχνες. Στη συνέχεια, είναι απαραίτητος κάποιος ο οποίος να έχει τις γνώσεις και την ικανότητα να χορογραφήσει κάτι τέτοιο, αφού όλες αυτές οι ταινίες στηρίζονται στη χορογραφία αλλά και ο κατάλληλος σκηνοθέτης για να το σκηνοθετήσει. Όπως καταλαβαίνεις, υπάρχουν ειδικές απαιτήσεις και δεν είναι καθόλου εύκολο να γυρίσεις μια ταινία πολεμικών τεχνών. Αν τώρα υποθέσουμε ότι λύνονται όλα τα παραπάνω προβλήματα, στη συνέχεια θα πρέπει να πειστούν οι εταιρείες παραγωγής και προβολής να χρηματοδοτήσουν και να διακινήσουν μία τέτοια ταινία και σε αυτό υπήρχε μέχρι σήμερα μία μεγάλη άρνηση. Οι εταιρείες πιστεύουν ότι δεν υπάρχει το αντίστοιχο κοινό το οποίο θα στηρίξει μία τέτοια ταινία ώστε αυτή να πετύχει οικονομικά. Εγώ φυσικά διαφωνώ με αυτήν την άποψη, αφού υπάρχουν πολλές τέτοιες αμερικανικές ταινίες οι οποίες στην Ελλάδα σπάνε τα ταμεία. Υπάρχει λοιπόν το κοινό που τις θέλει. Απλώς χρειάζεται να βρεθεί ένα ωραίο σενάριο, στο οποίο να εμπλακούν με κάποιον τρόπο οι πολεμικές τέχνες. Πιστεύω ότι πλέον υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποι που μπορούν να υποστηρίξουν τεχνικά μια τέτοια ταινία αλλά και το κοινό που θα τη δει. Αρκεί, φυσικά, να είναι κάτι αληθινά καλό. Το κοινό έχει απαιτήσεις πλέον και δεν μπορείς να το κοροϊδέψεις, αφού έχει μάθει στις αμερικανικές ταινίες οι οποίες από τεχνικής απόψεως είναι πολύ υψηλού επιπέδου. Δεν είναι τόσο θέμα χρημάτων αλλά διάθεσης να προσφέρεις ποιότητα. Πάντως, πρέπει να σου πω ότι αυτόν τον καιρό συζητάω μία ιδέα με διάφορους ανθρώπους, η οποία αρχικά έχει γίνει δεκτή από κάποιες εταιρείες που μπορούν να τη χρηματοδοτήσουν. Ωστόσο, η συζήτηση αυτή βρίσκεται ακόμη σε πολύ αρχικό στάδιο για να σου πω περισσότερα.
Εκτός από τα ακραία σπορ, τι άλλο κάνεις;
Μου αρέσει πολύ να διαβάζω. Τελευταίο βιβλίο που διάβασα ήταν το «Ο Καπετάν Μιχάλης» του Καζαντζάκη. Γενικά, προτιμώ τα βιβλία με θέμα τη γλώσσα του σώματος και την ψυχολογία, αφού με βοηθούν πολύ και στη δουλειά μου.
Καλό αυτό. Συνήθως οι άνθρωποι των πολεμικών τεχνών και του αθλητισμού γενικότερα έχουν τη φήμη ότι δεν διαβάζουν και πολύ.
Διαφωνώ σε αυτό που λες, εκτός κι αν αναφέρεσαι αποκλειστικά στους Έλληνες αθλητές και εκπαιδευτές, η πλειοψηφία των οποίων πράγματι δεν διαβάζει. Σε αυτό όμως φταίει και ο γενικότερος τρόπος ζωής στη σύγχρονη Ελλάδα. Η ζωή μας έχει γίνει πολύ δύσκολη και αγχωτική και δυστυχώς για τους περισσότερους δεν υπάρχει χρόνος για διάβασμα. Έχω όμως γνωρίσει ανθρώπους σε πολύ υψηλά επίπεδα στις πολεμικές τέχνες, παγκοσμίου κλάσεως και επιπέδου, που είναι πάρα πολύ μορφωμένοι. Πιστεύω ότι ο καλύτερος μαχητής είναι αυτός που σκέφτεται και διαβάζει πολύ, ώστε να αναπτύσσει εκτός από τις σωματικές και τις εγκεφαλικές του ικανότητες. Ωραία η δύναμη αλλά αν δεν έχεις το μυαλό να τη χρησιμοποιήσεις σωστά, θα χάσεις. Όπως βλέπεις, στην κοινωνία μας δεν διοικούν πλέον οι σωματικά δυνατοί αλλά οι ευφυείς και μορφωμένοι. Θα πρότεινα λοιπόν σε όλα τα παιδιά που κάνουν πολεμικές τέχνες να αφιερώνουν και κάποιον χρόνο στη μελέτη, είτε αυτή αφορά καθαρά την πολεμική τους τέχνη είτε θέματα γενικότερου ενδιαφέροντος.
Τώρα με τη σύγχρονη τεχνολογία το βιβλίο και τα περιοδικά σιγά-σιγά φαίνεται να υποχωρούν και ο κόσμος όλο και περισσότερο στηρίζεται στην εικόνα. Ίσως αυτός να είναι ένας ακόμη λόγος για το ότι ο κόσμος διαβάζει λιγότερο πλέον.
Έτσι είναι, αλλά στην Αμερική ο κόσμος σιγά-σιγά επιστρέφει στο βιβλίο και αυτό θα γίνει και εδώ. Για αρκετά χρόνια τα βιβλία και οι εφημερίδες έπεσαν πολύ σε πωλήσεις και φάνηκε να επικρατεί πλήρως η ψηφιακή πληροφόρηση αλλά φαίνεται ότι υπάρχει τώρα μία τάση επιστροφής και στήριξης των εντύπων από τον κόσμο. Η πρόοδος και η τεχνολογία είναι καλά αλλά χάνονται πολλά πράγματα και πρώτα και κύρια πολλές θέσεις εργασίας. Μας έμαθαν να τα θέλουμε όλα, τέλεια, γρήγορα και χωρίς καν να μετακινηθούμε από το σπίτι μας. Το αποτέλεσμα είναι πως όλα τα μικρά μαγαζιά και οι βιοτεχνίες πεθαίνουν, οι υπάλληλοι που διεκπεραίωναν κάποιες εργασίες που τώρα γίνονται αυτόματα απολύονται και ο κόσμος βγαίνει στην ανεργία και τη φτώχεια. Πού θα πάει αυτό; Πρέπει λίγο να ηρεμήσουμε, να χαλαρώσουμε, να δούμε τη ζωή με άλλο μάτι. Αν ο κόσμος δεν κάνει στροφή σε άλλες μορφές ζωής και οργάνωσης θα δούμε και θα πάθουμε πολλά ακόμη.
Βλέπω ότι τη φιλοσοφείς τη ζωή.Ναι, και το έμαθα από τον πατέρα μου αυτό, ο οποίος είναι 73 χρονών και συνεχώς μου λέει: «Πού τρέχεις, ηρέμησε, ζήσε περισσότερο και ποιοτικότερα. Κάνε οικονομία στον χρόνο σου για να ευχαριστηθείς τη ζωή σου. Δώσε προτεραιότητα στις σχέσεις και στον εαυτό σου και όχι στις δουλειές. Δεν θα χαλάσει ο κόσμος κι αν αφήσεις κάτι για αύριο». Έτσι ζούσαν οι παλιοί και ήταν πιο ευτυχισμένοι από εμάς που τρέχουμε συνεχώς να φτάσουμε κάτι, το οποίο όμως δεν φτάνουμε ποτέ και τελικά χάνεται η ζωή μας ανεπιστρεπτί. Έχουμε γίνει σκλάβοι σε ένα σύστημα το οποίο τελικά όχι μόνο δεν μας ωφελεί αλλά μας βλάπτει κιόλας. Με τον τρόπο που ζούμε καταστρέφουμε το περιβάλλον, καταστρέφουμε τους ανθρώπους, καταστρέφουμε τις σχέσεις. Δεν μπορεί να πάει άλλο αυτό. Αύριο, που τα χρόνια θα έχουν περάσει και οι δουλειές θα έχουν τελειώσει, αν δεν έχεις επενδύσει σε σχέσεις, είτε αυτές είναι συγγενικές, είτε φιλικές, είτε με άτομα του αντίθετου φύλου θα βρεθείς δυστυχισμένος και μόνος. Θα ανακαλύψεις τότε με πολύ σκληρό τρόπο ότι δυστυχώς, η ζωή που χάθηκε δεν ξαναγυρνά.
Κώστα, τη χάρηκα πολύ τη συζήτηση μαζί σου. Σε ευχαριστώ πολύ.
Κι εγώ σε ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία
Πράγματι, είναι αλήθεια ότι υπάρχει μια τέτοια πεποίθηση σε αυτούς τους κύκλους αλλά πιστεύω ότι με τα χρόνια αυτό αλλάζει. Στο εξωτερικό ήδη τα πράγματα είναι διαφορετικά και μπορείς να βρεις πολλούς μεγάλους και φτασμένους καλλιτέχνες ή επιστήμονες να κάνουν πολεμικές τέχνες. Θα τους έλεγα, λοιπόν, να έρθουν να δοκιμάσουν και να το νιώσουν στο σώμα τους και μετά να βγάλουν άποψη. Μιλώντας για τους ηθοποιούς περισσότερο, αφού σε αυτούς ανήκω κι εγώ, οι πολεμικές τέχνες εκτός από το ότι φτιάχνουν την ψυχολογία όπως λέγαμε πριν, κάτι απολύτως απαραίτητο για τον ηθοποιό, μας μαθαίνουν πώς λειτουργεί και κινείται το σώμα μας και μάλιστα κάτω από συνθήκες έντονου στρες και δυσκολιών. Στις πολεμικές τέχνες το σώμα λύνεται και σιγά-σιγά φτάνεις στο σημείο να το νιώθεις πιο δικό σου, να έχεις τον απόλυτο έλεγχο πάνω του, ενώ μαθαίνεις να κινείσαι αυθόρμητα και με μεγαλύτερη ροή. Το σώμα είναι το σημαντικότερο εργαλείο στη δουλειά του ηθοποιού. Αν δεν το γνωρίσουμε σε βάθος και δεν μάθουμε να το κινούμε σωστά, πώς θα είμαστε καλοί στη δουλειά μας; Όλα αυτά κάνουν τον ηθοποιό και γενικότερα τον άνθρωπο πολύ καλύτερο και αποτελεσματικότερο σε οτιδήποτε κι αν κάνει στη ζωή του. Στην Αμερική όπου σπούδασα ηθοποιία μας παρότρυναν να κάνουμε πολεμικές τέχνες. Γενικότερα, μας έλεγαν να ασχολούμαστε με όσα περισσότερα πράγματα μπορούμε. Να τριβόμαστε με όλα τα διαφορετικά είδη ανθρώπων. Με αυτόν τον τρόπο αναπτύσσουμε το οπλοστάσιό μας ως ηθοποιοί, ακριβώς όπως γίνεται στις πολεμικές τέχνες όταν κάνουμε προπόνηση με πολλούς και διαφορετικούς τύπους ανθρώπων.
Μιας και πιάσαμε τα θέματα της δουλειάς σου, μπορείς να μου λύσεις μία απορία; Γιατί στην Ελλάδα ποτέ δεν γύρισε κανείς μία ταινία ή μία σειρά πολεμικών τεχνών;
Αυτό είναι μία μεγάλη ιστορία. Πρώτα απ’ όλα πρέπει να βρεθούν ηθοποιοί οι οποίοι να μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των ρόλων αξιοπρεπώς, ώστε οι σκηνές μάχης να φαίνονται ρεαλιστικές. Χρειάζεται να γνωρίζουν δηλαδή σε κάποιο ικανοποιητικό επίπεδο από πολεμικές τέχνες. Στη συνέχεια, είναι απαραίτητος κάποιος ο οποίος να έχει τις γνώσεις και την ικανότητα να χορογραφήσει κάτι τέτοιο, αφού όλες αυτές οι ταινίες στηρίζονται στη χορογραφία αλλά και ο κατάλληλος σκηνοθέτης για να το σκηνοθετήσει. Όπως καταλαβαίνεις, υπάρχουν ειδικές απαιτήσεις και δεν είναι καθόλου εύκολο να γυρίσεις μια ταινία πολεμικών τεχνών. Αν τώρα υποθέσουμε ότι λύνονται όλα τα παραπάνω προβλήματα, στη συνέχεια θα πρέπει να πειστούν οι εταιρείες παραγωγής και προβολής να χρηματοδοτήσουν και να διακινήσουν μία τέτοια ταινία και σε αυτό υπήρχε μέχρι σήμερα μία μεγάλη άρνηση. Οι εταιρείες πιστεύουν ότι δεν υπάρχει το αντίστοιχο κοινό το οποίο θα στηρίξει μία τέτοια ταινία ώστε αυτή να πετύχει οικονομικά. Εγώ φυσικά διαφωνώ με αυτήν την άποψη, αφού υπάρχουν πολλές τέτοιες αμερικανικές ταινίες οι οποίες στην Ελλάδα σπάνε τα ταμεία. Υπάρχει λοιπόν το κοινό που τις θέλει. Απλώς χρειάζεται να βρεθεί ένα ωραίο σενάριο, στο οποίο να εμπλακούν με κάποιον τρόπο οι πολεμικές τέχνες. Πιστεύω ότι πλέον υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποι που μπορούν να υποστηρίξουν τεχνικά μια τέτοια ταινία αλλά και το κοινό που θα τη δει. Αρκεί, φυσικά, να είναι κάτι αληθινά καλό. Το κοινό έχει απαιτήσεις πλέον και δεν μπορείς να το κοροϊδέψεις, αφού έχει μάθει στις αμερικανικές ταινίες οι οποίες από τεχνικής απόψεως είναι πολύ υψηλού επιπέδου. Δεν είναι τόσο θέμα χρημάτων αλλά διάθεσης να προσφέρεις ποιότητα. Πάντως, πρέπει να σου πω ότι αυτόν τον καιρό συζητάω μία ιδέα με διάφορους ανθρώπους, η οποία αρχικά έχει γίνει δεκτή από κάποιες εταιρείες που μπορούν να τη χρηματοδοτήσουν. Ωστόσο, η συζήτηση αυτή βρίσκεται ακόμη σε πολύ αρχικό στάδιο για να σου πω περισσότερα.
Εκτός από τα ακραία σπορ, τι άλλο κάνεις;
Μου αρέσει πολύ να διαβάζω. Τελευταίο βιβλίο που διάβασα ήταν το «Ο Καπετάν Μιχάλης» του Καζαντζάκη. Γενικά, προτιμώ τα βιβλία με θέμα τη γλώσσα του σώματος και την ψυχολογία, αφού με βοηθούν πολύ και στη δουλειά μου.
Καλό αυτό. Συνήθως οι άνθρωποι των πολεμικών τεχνών και του αθλητισμού γενικότερα έχουν τη φήμη ότι δεν διαβάζουν και πολύ.
Διαφωνώ σε αυτό που λες, εκτός κι αν αναφέρεσαι αποκλειστικά στους Έλληνες αθλητές και εκπαιδευτές, η πλειοψηφία των οποίων πράγματι δεν διαβάζει. Σε αυτό όμως φταίει και ο γενικότερος τρόπος ζωής στη σύγχρονη Ελλάδα. Η ζωή μας έχει γίνει πολύ δύσκολη και αγχωτική και δυστυχώς για τους περισσότερους δεν υπάρχει χρόνος για διάβασμα. Έχω όμως γνωρίσει ανθρώπους σε πολύ υψηλά επίπεδα στις πολεμικές τέχνες, παγκοσμίου κλάσεως και επιπέδου, που είναι πάρα πολύ μορφωμένοι. Πιστεύω ότι ο καλύτερος μαχητής είναι αυτός που σκέφτεται και διαβάζει πολύ, ώστε να αναπτύσσει εκτός από τις σωματικές και τις εγκεφαλικές του ικανότητες. Ωραία η δύναμη αλλά αν δεν έχεις το μυαλό να τη χρησιμοποιήσεις σωστά, θα χάσεις. Όπως βλέπεις, στην κοινωνία μας δεν διοικούν πλέον οι σωματικά δυνατοί αλλά οι ευφυείς και μορφωμένοι. Θα πρότεινα λοιπόν σε όλα τα παιδιά που κάνουν πολεμικές τέχνες να αφιερώνουν και κάποιον χρόνο στη μελέτη, είτε αυτή αφορά καθαρά την πολεμική τους τέχνη είτε θέματα γενικότερου ενδιαφέροντος.
Τώρα με τη σύγχρονη τεχνολογία το βιβλίο και τα περιοδικά σιγά-σιγά φαίνεται να υποχωρούν και ο κόσμος όλο και περισσότερο στηρίζεται στην εικόνα. Ίσως αυτός να είναι ένας ακόμη λόγος για το ότι ο κόσμος διαβάζει λιγότερο πλέον.
Έτσι είναι, αλλά στην Αμερική ο κόσμος σιγά-σιγά επιστρέφει στο βιβλίο και αυτό θα γίνει και εδώ. Για αρκετά χρόνια τα βιβλία και οι εφημερίδες έπεσαν πολύ σε πωλήσεις και φάνηκε να επικρατεί πλήρως η ψηφιακή πληροφόρηση αλλά φαίνεται ότι υπάρχει τώρα μία τάση επιστροφής και στήριξης των εντύπων από τον κόσμο. Η πρόοδος και η τεχνολογία είναι καλά αλλά χάνονται πολλά πράγματα και πρώτα και κύρια πολλές θέσεις εργασίας. Μας έμαθαν να τα θέλουμε όλα, τέλεια, γρήγορα και χωρίς καν να μετακινηθούμε από το σπίτι μας. Το αποτέλεσμα είναι πως όλα τα μικρά μαγαζιά και οι βιοτεχνίες πεθαίνουν, οι υπάλληλοι που διεκπεραίωναν κάποιες εργασίες που τώρα γίνονται αυτόματα απολύονται και ο κόσμος βγαίνει στην ανεργία και τη φτώχεια. Πού θα πάει αυτό; Πρέπει λίγο να ηρεμήσουμε, να χαλαρώσουμε, να δούμε τη ζωή με άλλο μάτι. Αν ο κόσμος δεν κάνει στροφή σε άλλες μορφές ζωής και οργάνωσης θα δούμε και θα πάθουμε πολλά ακόμη.
Βλέπω ότι τη φιλοσοφείς τη ζωή.Ναι, και το έμαθα από τον πατέρα μου αυτό, ο οποίος είναι 73 χρονών και συνεχώς μου λέει: «Πού τρέχεις, ηρέμησε, ζήσε περισσότερο και ποιοτικότερα. Κάνε οικονομία στον χρόνο σου για να ευχαριστηθείς τη ζωή σου. Δώσε προτεραιότητα στις σχέσεις και στον εαυτό σου και όχι στις δουλειές. Δεν θα χαλάσει ο κόσμος κι αν αφήσεις κάτι για αύριο». Έτσι ζούσαν οι παλιοί και ήταν πιο ευτυχισμένοι από εμάς που τρέχουμε συνεχώς να φτάσουμε κάτι, το οποίο όμως δεν φτάνουμε ποτέ και τελικά χάνεται η ζωή μας ανεπιστρεπτί. Έχουμε γίνει σκλάβοι σε ένα σύστημα το οποίο τελικά όχι μόνο δεν μας ωφελεί αλλά μας βλάπτει κιόλας. Με τον τρόπο που ζούμε καταστρέφουμε το περιβάλλον, καταστρέφουμε τους ανθρώπους, καταστρέφουμε τις σχέσεις. Δεν μπορεί να πάει άλλο αυτό. Αύριο, που τα χρόνια θα έχουν περάσει και οι δουλειές θα έχουν τελειώσει, αν δεν έχεις επενδύσει σε σχέσεις, είτε αυτές είναι συγγενικές, είτε φιλικές, είτε με άτομα του αντίθετου φύλου θα βρεθείς δυστυχισμένος και μόνος. Θα ανακαλύψεις τότε με πολύ σκληρό τρόπο ότι δυστυχώς, η ζωή που χάθηκε δεν ξαναγυρνά.
Κώστα, τη χάρηκα πολύ τη συζήτηση μαζί σου. Σε ευχαριστώ πολύ.
Κι εγώ σε ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου