Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΟΠΟΥΛΟΣ Μου αρέσει να παίζω κάτω από αντίξοες συνθήκες



Πότε ξεκίνησες το Καράτε και με ποιον δάσκαλο;

Ξεκίνησα το Καράτε μόλις 6 ετών, επηρεασμένος από τον αδελφό μου. Τον έβλεπα κάθε απόγευμα που έκανε προπόνηση και μου άρεσε πάρα πολύ. Όταν ξεκίνησα όλα φάνταζαν ένα απλό παιχνίδι στα μάτια μου, δεν ήξερα πως θα αγαπήσω τόσο την τέχνη και φυσικά πως ο πρωταθλητισμός θα γίνει ένα απαραίτητο και αγαπημένο κομμάτι της ζωής μου. Ξεκίνησα στο Σύλλογο Καράτε του Ελληνικού (ΑΣΕΚ 21), όπου δίδασκε και διδάσκει ο δάσκαλός μου, κ. Γιάννης Κανέλλης. Ήμουν πολύ τυχερός που ξεκίνησα το Καράτε εκεί, καθώς υπήρξε ένας από τους παλαιότερους και αποδεδειγμένα πιο εξειδικευμένους ανθρώπους του Καράτε στην Ελλάδα και όχι μόνο.

Ποιες είναι οι μεγαλύτερες επιτυχίες σου ως αθλητής;

Οι μεγαλύτερές μου επιτυχίες θεωρώ πως είναι πέντε. Τον Φεβρουάριο του 2007, όντας 16 ετών, κατέκτησα το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Εφήβων – Νέων στην κατηγορία των +75 κ. όπου ήταν ουσιαστικά η πρώτη μου συμμετοχή σε μεγάλη διοργάνωση. Μετά ήρθε ο Αύγουστος της ίδιας χρονιάς που κατέκτησα στην Κύπρο την πρώτη θέση στο Μεσογειακό Κύπελλο στην ίδια κατηγορία. Μερικούς μήνες μετά, ήρθε η μεγάλη πρόκληση, να αγωνιστώ σε ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα. Τον Νοέμβριο, λοιπόν, της ίδιας χρονιάς στην Κωνσταντινούπολη αγωνίστηκα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων – Νέων στην κατηγορία των +75 κ. και κατέκτησα το χρυσό μετάλλιο. Ήταν η αγαπημένη μου χρόνια ομολογώ, καθώς όλα πήγαν κατ’ ευχήν και αυτές οι επιτυχίες με έφεραν πρώτο στην παγκόσμια κατάταξη εφήβων – νέων όλων των εποχών. Έναν χρόνο αργότερα, στην Ιταλία, κατέκτησα το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Εφήβων – Νέων του 2008. Τέλος, στη Γαλλία το 2009, σε μια υπέροχη πραγματικά διοργάνωση στο Παρίσι, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Εφήβων – Νέων και Κύπελλο 18 – 21 ετών κατέκτησα το χρυσό μετάλλιο στην κατηγορία των +78 κ. 18 – 21 ετών.
Ποιος αγώνας σου έμεινε στο μυαλό και γιατί;
Ακούγοντας την ερώτηση, αμέσως το Παρίσι ήρθε στο μυαλό μου. Στον τελικό του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος το 2009, αγωνίστηκα σε ένα κατάμεστο από Γάλλους στάδιο, με Γάλλο αντίπαλο. Η ελληνική αποστολή είχε αναχωρήσει για την Ελλάδα το ίδιο πρωί και είχαμε μείνει εκεί μόνο τρεις αθλητές που θα αγωνιζόμασταν στους τελικούς. Χωρίς κερκίδα στο πλευρό μου λοιπόν. Ο τελικός ξεκίνησε και δεν μπορούσα στην αρχή να ακούσω τίποτα από τις φωνές της κερκίδας. Αν και συνεχώς σκόραρα τον αντίπαλό μου, ο κεντρικός διαιτητής είχε αντίθετη άποψη και έδωσε δύο βαθμούς ανάποδα, πράγμα που με έφερε δύο δεύτερα πριν το τέλος, χωρίς ο αντίπαλος μου να κάνει τίποτα, να χάνω με 2 – 1. Τότε, στον δεύτερο βαθμό όλες οι υπόλοιπες ομάδες άρχισαν να γιουχάρουν κατά της αδικίας. Πήρα δύναμη από αυτό και κατάφερα να ισοφαρίσω στα τελευταία δύο δεύτερα. Ο αγώνας οδηγήθηκε στην παράταση, όπου και νίκησα 4 – 1. Τότε όλες οι ομάδες άρχισαν να φωνάζουν «Ελλάς». Πρώτη φορά είδα Τούρκους, Αζερμπαϊτζανούς, Βούλγαρους και Ισπανούς να φωνάζουν για μένα τόσο έντονα. Βλέποντας αυτό συγκινήθηκα. Έδειχνα από τον αγωνιστικό χώρο τις κερκίδες, ευχαριστούσα χτυπώντας το στήθος μου τις ομάδες που φώναξαν για μένα, ειδικά τους Κύπριους και τους Τούρκους. Πιστεύω πως αυτόν τον αγώνα δεν θα τον ξεχάσω ποτέ. Γενικότερα μου αρέσει να παίζω με αντίξοες συνθήκες και δεν κρύβω πως έχω την τρέλα και το πείσμα να μάχομαι όταν η διαιτησία είτε από λάθη είτε εσκεμμένα είναι εναντίον μου.

Πόσο σε βοήθησε ή σε δυσκόλεψε στην πορεία σου το ότι ο αδελφός σου Σπύρος ήταν ήδη φτασμένος πρωταθλητής και ουσιαστικά βάδιζες στα χνάρια του;

Αν τολμούσα να πω πως η παρουσία και η πορεία του αδελφού μου δυσκόλεψε τη δική μου καριέρα θα ήμουν υπερβολικά άδικος μαζί του και πάνω απ’ όλα αχάριστος. Όμως θα ήμουν και άδικος προς όσους δεν είχαν από πολύ μικροί την τύχη να έχουν έναν μεγάλο αθλητή, να τους καθοδηγεί, στο πλευρό τους. Μέσω του αδελφού μου και της πείρας του απέφυγα κάθε λάθος που μικρότερος εκείνος ίσως είχε κάνει. Από πολύ μικρό με καθοδήγησε στο να προπονούμαι σωστά και να αγωνίζομαι πιο ώριμα απ’ ότι αλλά παιδιά της ηλικίας μου. Το να βαδίζω όπως λέτε στα χνάρια ενός αθλητή όπως ο Σπύρος είναι πραγματικά, πιστεύω, από τις μεγαλύτερες χαρές ενός αθλητή της δικής μου ηλικίας. Σίγουρα επειδή μας συνδέουν δεσμοί αίματος, οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες αλλά αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να μπει ανάμεσα σε μια τέτοια σχέση σαν αυτή που έχουμε. Είμαστε μια γροθιά εδώ και χρόνια. Κάθε άλλο λοιπόν παρά με δυσκόλεψε η πορεία του αδελφού μου. Αν δεν ήταν ο Σπύρος δεν θα είχα καταφέρει πολλά από αυτά που έχω τώρα.

Ποια ήταν η σχέση σου μαζί του όσον αφορά την πορεία σου στο Καράτε;

Η σχέση μας ήταν και είναι πολύ δυνατή. Θέλω να πω, πως είμαστε πολύ δεμένα αδέλφια κι αυτό είναι που μας κάνει να έχουμε ένα παραπάνω βέλος στη φαρέτρα μας. Όσον αφορά το Καράτε λοιπόν είμαστε ομάδα και οικογένεια. Ό,τι πει ο Σπύρος στην προπόνηση είναι νόμος, καθ’ ότι πιο έμπειρος κατά πολύ από εμένα. Νομίζω πως όσοι μας ξέρουν καλά γνωρίζουν ότι πραγματικά ο ένας βάζει πάνω απ’ όλα τον άλλον και βοηθάμε τα μέγιστα ο ένας στην προπόνηση του άλλου. Γενικότερα έχουμε μια σχέση αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας. Σε περίοδο προετοιμασίας περνάμε τις περισσότερες ώρες της μέρας μαζί, καθώς οι προπονήσεις είναι διπλάσιες και τότε υπάρχουν και κάποια ξεσπάσματα. Όπως όλα τα αδέλφια έχουμε κι εμείς τις διαμάχες μας αλλά αυτές δημιουργούνται από το άγχος κάποιες φορές και την ένταση το συναγωνισμού. Όταν κάτι τέτοιο συμβεί όλα λύνονται εύκολα, καθώς ένας από τους δύο κάνει πάντα το βήμα πίσω και ηρεμεί τον άλλον. Συναγωνισμός υπήρχε και θα υπάρχει ανάμεσα μας, αντιζηλία ποτέ. Οποτεδήποτε τον ζήλεψα ήταν από θαυμασμό προς την τέχνη και το Καράτε του και γι’ αυτό δεν έλειψα ούτε λεπτό από την κερκίδα ή τη γωνία του. Όπως είπα και πριν αν δεν είχα τον Σπύρο η πορεία μου δεν θα ήταν ίδια.

Πώς αισθάνεσαι όταν συμμετέχεις σε έναν αγώνα;

Λοιπόν, αρχίζοντας θέλω να πω πως δεν ξέρω αν θα καταφέρω να περιγράψω ένα τόσο έντονο και δυνατό συναίσθημα αλλά θα κάνω ό,τι μπορώ. Όταν αγωνίζομαι νιώθω την αδρεναλίνη έντονα να κυλά σε όλο μου το σώμα. Υπάρχουν φορές που το άγχος είναι πολύ έντονο. Για την ακρίβεια αυτό συμβαίνει πριν και όχι κατά τη διάρκεια ενός αγώνα. Προσπαθώ λοιπόν να διαχειρίζομαι το άγχος μου όσο καλύτερα μπορώ και να το βγάζω σε ανυπομονησία. Κατά τον αγώνα συγκεντρώνομαι σε αυτό και δεν σκέφτομαι τίποτε άλλο. Εκείνη τη στιγμή υπάρχει μόνο ο αγώνας, ο αντίπαλός μου κι εγώ. Πιστεύω πως όταν αγωνίζομαι είμαι πιο αποφασιστικός και φιλόδοξος από ποτέ άλλοτε στη ζωή μου. Όταν λοιπόν φτάνει η στιγμή, δεν νιώθω απλώς χαρούμενος αλλά τρισευτυχισμένος. Τέλος, όταν είμαι σε έναν αγώνα όλα τα αλλά σβήνουν, νιώθω ζωντανός, δυνατός και γεννημένος γι’ αυτό.

Ποιο είδος παιχνιδιού προτιμάς;

Η αλήθεια είναι πως μου αρέσει να έχω τον κυρίαρχο ρόλο σε έναν αγώνα. Μου αρέσει να πιέζω πολύ, να καθορίζω την απόσταση του αγώνα ο ίδιος και να περιορίζω πολύ τον αντίπαλό μου. Γενικά, μου αρέσει να παίζω με την απόσταση και αυτό πιστεύω πως είναι από τα δυνατά μου σημεία. Έτσι κρατάς όλο το παιχνίδι στα χέρια σου και δεν δίνεις πολλές ευκαιρίες, εφόσον η πίεση μπορεί να γίνει ασφυκτική και οι επιθέσεις μεγάλες και δυναμικές. Θέλω να χαρακτηρίσω το παιχνίδι μου, λοιπόν, παιχνίδι απόστασης, πιεστικό, δυναμικό και σίγουρα ανταγωνιστικό. Δεν θεωρώ ποτέ κανέναν αγώνα χαμένο όσο αντίξοες κι αν είναι οι συνθήκες.

Ποια είναι η φιλοσοφία σου στην προπόνηση;

Στην προπόνηση πρέπει κάθε φορά να δίνεις ό,τι έχεις και να πιέζεις πάντα για το καλύτερο. Να μην εγκαταλείπεις και πάντα να αναζητάς τον καλύτερό σου εαυτό. Να είσαι πεισματάρης. Επίσης, πρέπει να αφήνεις τα πάντα έξω από το ντότζο όταν μπαίνεις σε αυτό. Τα προβλήματα και το στρες της καθημερινότητας πρέπει να κάνουν μια παύση κατά τη διάρκεια της προπόνησης. Κάτι άλλο, που αποτελεί ένα μεγάλο κομμάτι της φιλοσοφίας μου, είναι πως πρέπει τυφλά να εμπιστεύεσαι τον δάσκαλό σου και να τον σέβεσαι, διότι αυτός θα σου δώσει τις δικές του γνώσεις, πράγμα πολύ σημαντικό. Τέλος, θέλω να πω ότι φυσικά, στην προπόνηση πρέπει να υπάρχει συναγωνισμός. Ο ένας αθλητής να ανεβάζει τον άλλον. Ο ένας να κάνει τον άλλον καλύτερο και δυνατότερο. Αυτά έχω ως αρχές μέσα μου για κάθε μου προπόνηση.

Έχεις ασχοληθεί με το παραδοσιακό Καράτε; Τι γνώμη έχεις γι’ αυτό;

Αν και ο δάσκαλος μου είναι γνώστης αλλά και φυσικά λάτρης του παραδοσιακού Καράτε, δεν εμβάθυνα ποτέ στο πραγματικά παραδοσιακό Γουάντο ρίου. Γνωρίζω την ύλη που ορίζει για το δεύτερο νταν το οποίο κατέχω. Μου αρέσουν τα κιχόν αρκετά, γιατί δίνουν πολύ δύναμη και βελτιώνουν κατά πολύ την τεχνική του αθλητή, όπως και τα κάτα που μαζί με τα κιχόν αποτελούν τη βάση του Καράτε. Φυσικά, όμως, το παραδοσιακό Καράτε είναι κάτι πολύ βαθύτερο από το να μαθαίνεις απλώς μια ύλη. Δεν μου αρέσει να λέω πως είμαι γνώστης ενός αντικειμένου που είναι τόσο μεγάλο και που πολλοί δάσκαλοι έλιωσαν τις φόρμες τους ώστε πραγματικά να το γνωρίζουν. Στο μέλλον, σίγουρα θα αρχίσω να εμβαθύνω στο Γουάντο ρίου, γιατί βλέπω πως είναι και ωφέλιμο να γνωρίζεις αλλά και πολύ ελκυστικό το να μάθεις. Θαυμάζω όσους κάνουν πρωταθλητισμό και γνωρίζουν και παραδοσιακό Καράτε, και όπως είπα σκοπεύω να κάνω το ίδιο.

Το τελευταίο διάστημα σε είδαμε και σε πρωταθλήματα άλλου στυλ (Ζίου Ζίτσου), κάτι ασυνήθιστο για καρατέκα. Γιατί πήρες αυτήν την απόφαση;
Είναι όντως ασυνήθιστο για έναν καρατέκα να αγωνιστεί σε ένα στυλ όπως το Ζίου Ζίτσου. Ειδικά στη χώρα μας. Φυσικά και για μένα ήταν μια πολύ δύσκολη απόφαση αλλά οι συνθήκες κατά τις οποίες το σκέφτηκα μου έδωσαν πολλά κίνητρα στο να το κάνω. Κάποιες παρεξηγήσεις στον χώρο του Καράτε απέκλεισαν τη συμμετοχή μου σε αρκετά και σημαντικά πρωταθλήματα, όπως το πανελλήνιο πρωτάθλημα. Κάτι που πλήγωσε τον εγωισμό μου αφάνταστα. Αλλά φυσικά με έκανε να προσγειωθώ στην πραγματικότητα και να καταλάβω πως τα δικά μου πόδια μόνο θα με κρατήσουν όρθιο. Τότε εμφανίστηκε μπροστά μου ο Μόρφης Καρνέσης, δάσκαλος του Συλλόγου «Μαύροι ιππότες» στο Πέραμα. Ο Μόρφης μου έδωσε την ευκαιρία να μπω στην οικογένεια του Ζίου Ζίτσου και να συνεχίσω να αγωνίζομαι. Ο λόγος, λοιπόν, που αποφάσισα να αγωνιστώ στο πανελλήνιο πρωτάθλημα Ζίου Ζίτσου ήταν η ανάγκη να μάχομαι και να αγωνίζομαι.

Πώς ήταν η εμπειρία;

Από την πρώτη στιγμή ενθουσιάστηκα. Από την πρώτη προπόνηση, όπου πήγα με μεγάλες αμφιβολίες, πραγματικά ενθουσιάστηκα. Την πρώτη κιόλας εβδομάδα αποφάσισα πως θα αγωνιστώ στο πανελλήνιο πρωτάθλημα, ακόμα κι αν ο χρόνος που είχα ήταν λίγος. Φυσικά στο να είναι τόσο ευχάριστη η εμπειρία έπαιξε ρόλο η βοήθεια που είχα από τον Μόρφη, ο οποίος είναι εξαιρετικός δάσκαλος αλλά και φίλος, καθώς μου στάθηκε και ενδιαφέρθηκε για ό,τι πέρασα. Αναλυτικότερα για την εμπειρία των αγώνων, είδα πως οι άνθρωποι του χώρου αγαπούν αυτό που κάνουν και αυτό ήταν ακόμη πιο ευχάριστο. Κατέκτησα τη δεύτερη θέση στο πανελλήνιο πρωτάθλημα και είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό. Τώρα έχουμε το Ευρωπαϊκό 28-31 Μαΐου, όπου επίσης θα αγωνιστώ. Ελπίζω και αυτή η εμπειρία να είναι τόσο ευχάριστη όσο η πρώτη.

Θα ήθελες να ασχοληθείς στο μέλλον βαθύτερα με κάποιο άλλο στυλ και, αν ναι, με τι;

Δεν μπορώ να γνωρίζω με βεβαιότητα αν θα ασχοληθώ με κάποιο άλλο στυλ όσο με το Καράτε. Φυσικά και κάθε πολεμική τέχνη είναι πολύ ελκυστική. Ήδη έκανα ένα βήμα με το Ζίου Ζίτσου, καθώς είναι κάτι νέο για μένα και απ’ ότι φαίνεται με ελκύει αρκετά να εμβαθύνω σε αυτό. Εννοείται όμως πως πρώτα απ’ όλα θέλω να αποκτήσω όσες περισσότερες γνώσεις μπορώ πάνω στο Καράτε, ώστε να είμαι σε θέση να προχωρήσω σε κάτι άλλο, καθώς το Καράτε είναι αυτό το όποιο με έφερε στον κόσμο των πολεμικών τεχνών. Πιστεύω πως πρώτα κάποιος πρέπει να αποκτά πολλές γνώσεις σε ένα στυλ και μετά να ξεκινά την προσπάθεια να εμβαθύνει σε κάτι άλλο.

Ο δρόμος του πρωταθλητισμού είναι πραγματικά δύσκολος. Είναι πράγματα που θα ήθελες να κάνεις και τα θυσιάζεις για χάρη του;

Η απάντηση είναι προφανής. Υπάρχουν πολλά πράγματα που θα ήθελα να κάνω αλλά ο δρόμος που έχω διαλέξει δεν μου επιτρέπει να ασχοληθώ με αυτά. Πρώτον στην ηλικία που είμαι θα ήθελα να έχω περισσότερο χρόνο ώστε να μπορώ να έχω μια δουλειά η οποία να μου προσφέρει μεγαλύτερη οικονομική άνεση. Οπότε, λόγω των προπονήσεων και των ταξιδιών δεν υπάρχει χρόνος για κανονικά ωράρια σε μια δουλειά. Περνώντας σε πιο απλά θέματα, κάποιες φορές θέλω να βγω αργά με την παρέα μου ή με τους συμφοιτητές μου αλλά ξέρω πως η προπόνηση της επόμενης μέρας θα είναι ατελείωτη και βασανιστική αν αυτό συμβεί. Δεν ζω ανέμελη φοιτητική ζωή όπως οι περισσότεροι 20χρονοι φοιτητές. Ακόμα, οι καλοκαιρινές μου διακοπές θα μπορούσε να είναι πολύ μεγαλύτερες. Αν όμως αυτό συμβεί, θα μείνω πολύ πίσω για την υπόλοιπη χρονιά και σε κανέναν δεν αρέσει να τρέχει και να μη φτάνει. Τέλος, οι σπουδές μου. Θα μπορούσα να αφοσιωθώ σε αυτές, αλλά για να παρακολουθώ συνέχεια θα έπρεπε να κάνω τις μισές προπονήσεις, να είμαι κάθε μέρα στη σχολή και να μη συμμετέχω σε πρωταθλήματα όταν πέφτουν μέσα στην εξεταστική, πράγμα που συμβαίνει πολύ συχνά. Αυτά είναι κάποια από τα πράγματα που θυσιάζω για να συνεχίζω τον πρωταθλητισμό αλλά και πολλά άλλα τα οποία δεν ανέφερα. Είναι λογικό κάποιες στιγμές να τα σκέφτομαι, αλλά δεν μετανιώνω για την επιλογή μου.


Ποια είναι τα στοιχεία, κατά τη γνώμη σου, που κάνουν κάποιον πρωταθλητή;
Βασικότερο όλων θεωρώ την αφοσίωση και τη σκληρή δουλειά. Αφοσίωση σε αυτό που κάνεις. Να δίνεις και την ψυχή σου και να το αγαπάς. Την αναγκαιότητα της θέλησης για σκληρή δουλειά την καταλαβαίνουν όλοι πιστεύω. Να ιδρώνεις, να θυσιάζεις, να προπονείσαι και να βελτιώνεσαι. Επίσης πολύ σημαντικό είναι η καρδιά, η ψυχή. Με αυτά εννοώ τη θέληση, το πείσμα και την εσωτερική δύναμη που βγάζεις όταν τα πράγματα δυσκολεύουν. Η καρδιά του πρωταθλητή, του νικητή και κατά εμένα του λιονταριού (λεοντόκαρδος). Αν πραγματικά το θέλεις, θα τα καταφέρεις. Άλλοι παράγοντες που θα κάνουν κάποιον  πρωταθλητή είναι η ποιοτική προπόνηση (καλός προπονητής), το πιθανό ταλέντο που μπορεί να έχει κάποιος, αν και, αν έχοντας ταλέντο δεν προπονηθείς σκληρά δεν θα φτάσεις μακριά. Τελευταίο αλλά πολύ σημαντικό, οι άνθρωποι που θα σε στηρίξουν. Μπορεί ο νικητής να είναι ένας αλλά είναι αρκετοί αυτοί που τον κρατούν ψηλά.

Αξίζουν τελικά τον κόπο οι θυσίες και οι πιθανοί τραυματισμοί;

Ίσως είμαι μικρός ώστε η δική μου γνώμη να είναι απόλυτα σωστή. Κρίνοντας από προσωπικές εμπειρίες και με την παρούσα ωριμότητα, πιστεύω πως και τα δύο αξίζουν τον κόπο. Αν κάνεις πρωταθλητισμό σίγουρα θα θυσιάσεις πολλά και σίγουρα θα τραυματιστείς, καθώς το σώμα φθείρεται. Όταν όμως ξεπερνάς αυτούς τους τραυματισμούς, ή υπερβαίνεις τον εαυτό σου με καθημερινές θυσίες, τότε δεν βγαίνεις μόνο δυνατότερος αθλητής. Είσαι ισχυρότερος ως άνθρωπος. Η δύναμη της θέλησής σου μπορεί να υπερβεί τα πάντα και το «πείσμα» σου να ισοπεδώνει κάθε εμπόδιο. Έτσι θα γίνεις μαχητής στη ζωή και όχι μόνο στο τατάμι ή στο γήπεδο κλπ. Πιστεύω λοιπόν πως γι’ αυτό και μόνο δεν θα μετανιώσω λέγοντας ότι κάθε θυσία και σωματική καταπόνηση αξίζει τον κόπο.

Πώς επηρέασε το Καράτε τη ζωή σου;

Ίσως φανεί υπερβολικό, αλλά δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να μην κάνει Καράτε. Το Καράτε αποτελεί το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου, εφόσον 14 από τα 20 μου χρόνια πέρασαν μαθαίνοντας Καράτε. Φυσικά έχω ακόμα άπειρα πράγματα να μάθω και να διορθώσω. Ακόμα και τελειώνοντας τον πρωταθλητισμό δεν θα φύγω ποτέ από αυτόν τον χώρο. Μεγάλωσα έτσι και θέλω να συνεχίσω να μεγαλώνω μέσα από αυτό. Το Καράτε, οι αγώνες, οι προπονήσεις και ο δάσκαλός μου Γιάννης Κανέλλης με έκαναν τον άνθρωπο που είμαι και διαμόρφωσαν κατά πολύ τον χαρακτήρα μου. Το Καράτε δεν επηρέασε απλώς τη ζωή μου αλλά αποτελεί το μεγαλύτερο κομμάτι της και έχω ως σκοπό να αποτελέσει και όλο το υπόλοιπο.

Τώρα που υπηρετείς τη στρατιωτική σου θητεία και έχεις τον απαραίτητο χρόνο να σκεφτείς αλλά και την απόσταση από την καθημερινότητα της προπόνησης, πώς βλέπεις τη σχέση σου με το Καράτε; Είναι κάτι το οποίο θα ήθελες να συνεχίσεις και μετέπειτα στη ζωή σου; 

Όπως είπες λόγο της στρατιωτικής μου θητείας είχα και έχω υπεραρκετό χρόνο να σκέφτομαι καταστάσεις τις οποίες πέρασα και να  ζυγίζω τα πάντα για τη συνέχεια της ζωής μου. Αυτό και έκανα λοιπόν και διαπίστωσα πως όχι, δεν υπάρχει καμία περίπτωση το Καράτε να τελειώσει για μένα εδώ. Αν και πολλοί αθλητές κατά τη θητεία τους αποφασίζουν να σταματήσουν τον πρωταθλητισμό ή ακόμα και εντελώς το Καράτε, θέλω να πω πως αυτή η πιθανότητα δεν υπάρχει σε καμία από τις επιλογές μου. Είμαι πολύ δεμένος με αυτό που κάνω και το αγαπάω πραγματικά. Η απόσταση από την καθημερινότητα της προπόνησης είναι αυτή που με έκανε να καταλάβω πόσο θέλω να συνεχίσω ακριβώς όπως πριν, μόνο που λόγω της απόστασης αυτής είμαι ακόμα πιο διψασμένος, οπότε χάνοντας για μερικούς μήνες την καθημερινή μου προπόνηση, απέκτησα μεγαλύτερη αγάπη γι’ αυτό που με έκανε τον άνθρωπο που είμαι.

Είσαι πολύ νέος ακόμη γι’ αυτό, αλλά θα ήθελες να ασχοληθείς με την προπονητική στο μέλλον;
Όντως είμαι πολύ μικρός για να ασχοληθώ αποκλειστικά με αυτό. Καθώς πιστεύω πως τα βασικότερα συστατικά ώστε ένας προπονητής να είναι επιτυχημένος είναι η εμπειρία και η μεταδοτικότητα. Να εμπνέει εμπιστοσύνη. Φυσικά δεν κρύβω πως μου αρέσει πάρα πολύ να μεταδίδω κάθε μου γνώση και να βοηθάω όσο μπορώ αθλητές μικρότερους από μένα είτε από τον σύλλογο είτε όχι. Είναι πολλές οι φορές που έχω συλλάβει τον εαυτό μου να προσπαθεί να μπει σε αυτόν τον ρόλο και γενικότερα να σκέφτομαι τον εαυτό μου ως έναν καλό προπονητή.  Είναι πολύ ωραίο να προσφέρεις ό,τι ξέρεις σε αυτούς που το αξίζουν. Και αυτό πρέπει να κάνει κάθε δάσκαλος και προπονητής.

Σήμερα όλοι θέλουν τα πάντα εύκολα και γρήγορα ενώ μία πολεμική τέχνη χρειάζεται χρόνο, κόπο και θυσίες. Τι γνώμη έχεις γι’ αυτό;

Είναι γεγονός ότι στις μέρες μας όλοι αναζητούν το εύκολο χρήμα και την καλοπέραση χωρίς να έχει προηγηθεί η σκληρή δουλειά. Οι πολεμικές τέχνες αποκλίνουν πολύ από τα παραπάνω. Για να ασχοληθείς με τις πολεμικές τέχνες πρέπει να θυσιάσεις αρκετό χρόνο και να κοπιάσεις για να μπορέσεις να προχωρήσεις και να μαθαίνεις ολοένα και περισσότερο. Γίνονται τρόπος ζωής για τον αθλητή, με αποτέλεσμα να επηρεάζουν ολόκληρη την προσωπικότητά του. Να μην αναζητά, με άλλα λόγια, κέρδη χωρίς κόπο. Σίγουρα τα υλικά αγαθά που θα κερδίσει κάποιος από την ενασχόλησή του με τις πολεμικές τέχνες είναι μηδαμινά σε σχέση με τον χρόνο που θα καταναλώσει για να αποκτά ολοένα και περισσότερες γνώσεις. Γνώμη μου είναι πως η νοοτροπία του να κυνηγά κάποιος εύκολη καλοπέραση είναι λάθος. Ο κόπος και οι θυσίες που οι πολεμικές τέχνες απαιτούν θα τον κάνουν να δουλεύει σκληρά για οτιδήποτε θέλει να πετύχει.

Τι άλλο περιλαμβάνει η ημέρα σου εκτός από Καράτε;

Μου αρέσει πολύ να γεμίζω τη μέρα μου.  Πηγαίνω συχνά στην σχολή μου στο Πάντειο πανεπιστήμιο είτε για να παρακολουθήσω είτε για να βρεθώ με φίλους για συζήτηση και καφέ. Σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο  πηγαίνω για ποδόσφαιρο με φίλους που έχω από πολύ μικρός, γεγονός που με ευχαριστεί πολύ. Όπως είπα, είμαι πολύ δεμένος με τον αδελφό μου και κάνουμε πολλά πράγματα μαζί, όπως το να πηγαίνουμε στον κινηματογράφο με φίλους, για μπάσκετ και για σνόουμπορντ τον χειμώνα. Ακόμα, περνάω αρκετές ώρες μπροστά στον υπολογιστή μου. Συνήθως για να ακούσω μουσική, να συζητήσω διαδικτυακά με φίλους από το εξωτερικό ή την Ελλάδα, να διαβάσω αθλητικά για αρκετή ώρα καθώς μου κεντρίζουν υπερβολικά το ενδιαφέρον ή,  τέλος, για να παίξω διαδικτυακά παιχνίδια. Βέβαια, τώρα που επιτέλους το καλοκαίρι έφτασε, σκοπεύω να γεμίζω τη μέρα μου με αρκετές ώρες στην παραλία παίζοντας ρακέτες, καθώς πάντα με τραβά όλη η παρέα για να σταματήσω να παίζω. Γενικότερα, μου αρέσει να αξιοποιώ τον ελεύθερό μου χρόνο και να διασκεδάζω με την παρέα μου όσο περισσότερο μπορώ.

Πώς θα περιέγραφες τον εαυτό σου;

Είμαι πολύ περήφανος, αποφασιστικός και φιλόδοξος. Κυνηγάω πάντα τα όνειρά μου και ποτέ δεν εγκαταλείπω κανένα από αυτά. Είμαι πεισματάρης και δεν σκύβω το κεφάλι. Κάποιες φορές είμαι νευρικός και αυθόρμητα, ίσως πω πράγματα που δεν πιστεύω. Κλείνοντας θέλω να πω πως είμαι πολύ προστατευτικός με ανθρώπους που αγαπάω.

Ποιοι είναι οι στόχοι σου στη ζωή;

Αρχικά θα ήθελα να ολοκληρώσω τις σπουδές μου πάνω στην ψυχολογία καθώς φοιτώ στο Πάντειο πανεπιστήμιο. Θα ήθελα πολύ να ασχοληθώ με την αθλητική ψυχολογία, αλλά πρώτα να διοριστώ στο δημόσιο, ώστε να υπάρχει εξασφάλιση για να μπορέσω χωρίς φόβο να πραγματοποιήσω όλα τα υπόλοιπα. Μεγάλωσα σε μια όμορφη, δεμένη οικογένεια, οπότε μεγαλώνοντας θέλω να αποκτήσω τη δική μου. Τέλος, θα ήθελα πολύ να ανοίξω ένα ντότζο μαζί με τον αδελφό μου, να μεταβιβάσουμε τις γνώσεις μας στους δικούς μας μαθητές και να βάλουμε τα δυνατά μας για το καλύτερο.

Τι μπορεί να κερδίσει ένας νέος από την εξάσκηση στο Καράτε;

Εκτός από ένας καλός τρόπος να γυμναστείς, οι πολεμικές τέχνες σε βάζουν σε έναν όμορφο κόσμο που μέσα από την πειθαρχία και τον σεβασμό δυναμώνεις το πνεύμα σου και διευρύνεις τους ορίζοντές σου. Μαθαίνεις να δουλεύεις σκληρά και αυτό είναι μέγιστο αγαθό για τη ζωή. Ακόμη, ένας νέος θα αποφύγει τις κακές συναναστροφές, οι οποίες θα τον οδηγούσαν στο τσιγάρο ή ακόμα χειρότερα τα ναρκωτικά. Ο αυτοέλεγχος η πειθαρχία και ο σεβασμός είναι τα μεγαλύτερα εφόδια που κάποιος θα λάβει από τις πολεμικές τέχνες και σίγουρα θα τον βοηθήσουν στη ζωή του.

Τι συμβουλές θα ήθελες να δώσεις στους ανθρώπους που ασχολούνται ή θα ήθελαν να ασχοληθούν με τις πολεμικές τέχνες;
Σε όσους ήδη ασχολούνται θέλω να πω πως το μεγαλύτερο λάθος τους θα ήταν να σταματήσουν. Οι πολεμικές τέχνες ποτέ δεν τελειώνουν. Πάντα υπάρχει κάτι νέο να μάθεις και κάτι να βελτιώσεις. Σε όσους θα ήθελαν να ξεκινήσουν τώρα θέλω να πω ότι δεν πρέπει να υπάρχει κανένας δισταγμός. Είναι ένας κόσμος γεμάτος εμπειρίες και προκλήσεις. Δοκιμάστε να μπείτε σε αυτόν και αποκτήστε γνώσεις. Η γνώση είναι εφόδιο και οι πολεμικές τέχνες έχουν πολλές να σας προσφέρουν.

Υπάρχει κάτι άλλο που θα έπρεπε να γνωρίζουμε για σένα ή κάτι που θα ήθελες να πεις;

Σε αυτό το σημείο θέλω πολύ να ευχαριστήσω την οικογένειά μου για τη στήριξη που μου παρέχουν τόσα χρόνια, τον αδελφό μου Σπύρο, που με βοηθά όσο κανείς άλλος, πραγματικά όσα κάνει για μένα είναι υπέροχα, τον δάσκαλό μου Γιάννη Κανέλλη που τόσα χρόνια με διδάσκει Καράτε και του χρωστάω πολλά για την πορεία που έχω, εφόσον επί της ουσίας με δίδαξε όλα όσα ξέρω, τον Μόρφη Καρνέση για την βοήθειά του στο Ζίου Ζίτσου αλλά και τον Πάρη Μαρινέλη που κατά τη θητεία μου στην Κομοτηνή με έχει αγκαλιάσει σαν δικό του μαθητή. Ο Πάρης εκτός από πολύ καλός δάσκαλος είναι και εξαιρετικός άνθρωπος και αυτό με εντυπωσίασε ακόμα πιο πολύ. Τέλος, θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους μου στάθηκαν αυτήν τη δύσκολη περίοδο και όλους όσους με στηρίζουν σε κάθε μου αγώνα. Κλείνοντας, θέλω να συγχαρώ και να υπερευχαριστήσω το περιοδικό σας που μου έδωσε την ευκαιρία να πω όλα όσα ήθελα. Συγχαρητήρια και σε εσάς για την πορεία του περιοδικού, εύχομαι τα καλύτερα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου