Yuttana Wongbandue Ένας θρύλος του muaythai

Συνέντευξη στον Μιχάλη Δρόσο Όσο εκρηκτική και δυναμική είναι η τέχνη του muaythai, ταυτόχρονα, τόσο δύσκολη είναι η πρόσβαση και επαφή με τους πραγματικούς γνώστες του αθλήματος, ακόμα και στην Ταϊλάνδη. Ένας από τους κορυφαίους και διεθνώς ανεγνωρισμένους εκπαιδευτές του muaythai, είναι ο Yuttana Wongbandue, ο οποίος κατέχει και τον τίτλο του grand master, με τον οποίο έχω την τιμή να προπονούμαι κάθε φορά που πάω στην Ταϊλάνδη.

Μ.Δ. Πώς αποφασίσατε να ξεκινήσετε την εξάσκηση του muaythai;

Y.W. Θα σου μιλήσω πρώτα λίγο για την οικογένειά μου, για να μπορέσεις να καταλάβεις καλύτερα, την κατάσταση που επικρατούσε εκείνη την εποχή. Γεννήθηκα στην επαρχία έξω από την Μπανγκόκ. Η οικογένειά μου ήταν αγροτική, φτωχή όπως και οι περισσότερες της περιοχής και πολυμελής. Όταν έφτασα στην ηλικία των 8 ετών, ο πατέρας μου με πήγε σε ένα camp κοντά στο σπίτι μας για να ξεκινήσω προπόνηση. Στην αρχή δεν ήθελα να κάνω προπόνηση ούτε να μάθω muaythai, γιατί η προπόνηση ήταν κουραστική και φοβόμουν να μην χτυπήσω στους αγώνες. Πήγαινα λοιπόν, στην αρχή, μόνον γιατί με ανάγκαζε ο πατέρας μου. Όλα άλλαξαν όταν αγωνίστηκα για πρώτη φορά. Θυμάμαι, ήμουν 10 χρονών και επειδή κέρδισα στον αγώνα πήρα ένα δολάριο. Πολλά λεφτά για τότε και ειδικά για μένα. Έτσι αποφάσισα να εντείνω τις προσπάθειές μου και να γίνω καλός στο muaythai.

Μ.Δ Αργότερα πώς εξελιχτήκατε;

Y.W. Αυτά που σου είπα πριν, ήταν μόνον για την αρχή. Φυσικά, για να προχωρήσεις σε ένα άθλημα, οποιοδήποτε και αν είναι αυτό, πρέπει να το αγαπήσεις. Έτσι έγινε και με μένα. Μυήθηκα στην τέχνη του muaythai, έγινα ένα με το άθλημα και μέχρι και σήμερα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου, αλλά και της καθημερινότητάς μου. Δεν περνάει μέρα που να μην κάνω προπόνηση. Αν, σπανίως, συμβεί κάτι τέτοιο, νιώθω ότι κάτι μου λείπει. Είναι γνωστό για μας τους Ταϊλανδούς, επειδή το muaythai είναι το εθνικό μας άθλημα, ότι είναι σαν δεύτερη φύση μας και αυτή είναι η αλήθεια.

Μ.Δ. Πείτε μου για τους αγώνες σας.

Y.W. Μέχρι την ηλικία των 26 ετών, οπότε σταμάτησα και την αγωνιστική μου καριέρα, είχα παίξει 120 αγώνες. Κυρίως αγωνιζόμουν στην κατηγορία των 56 κιλών μέχρι την ηλικία των 16 -17ετών. Μετά ανέβηκα κατηγορία και μέχρι το τέλος αγωνιζόμουν στα 64 κιλά. Υπήρξα πρωταθλητής στην επαρχία που κατοικούσα. Όταν έγινα 18 ετών και ήρθα για σπουδές στην Μπανγκόκ, μέχρι και την ηλικία των 22 που αποφοίτησα, ήμουν αήττητος σε όλα τα πανεπιστημιακά πρωταθλήματα του muaythai.


M.Δ. Γιατί υπάρχει τόσο πρόωρη εγκατάλειψη του αθλήματος; Εννοώ ότι οι περισσότεροι σταματάτε σε μια ηλικία κατά την οποία, συνήθως, ξεκινάνε στη Δύση.

Y.W. Μην ξεχνάς ότι εμείς ξεκινάμε και πολύ μικροί την εξάσκηση στο muaythai. Και για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα αυτό αποτελεί τη μόνιμη απασχόλησή μας. Όπως εσείς πηγαίνετε στη δουλειά, έτσι εμείς κάνουμε προπόνηση καθημερινά και φυσικά καταπονούμε περισσότερο από εσάς και το σώμα μας αλλά και το πνεύμα μας. Εγώ, συγκριτικά με άλλους μποξέρ, έχω πολύ λίγους αγώνες. Υπάρχουν αθλητές που έχουν παίξει τους διπλάσιους αγώνες από εμένα, στο ίδιο χρονικό διάστημα εξάσκησης του αθλήματος. Ο λόγος που δεν ασχολήθηκα περαιτέρω με τους αγώνες, είναι ότι οι αγώνες δεν είναι το παν. Για να γίνει κάποιος καταξιωμένος σαν εκπαιδευτής, πρέπει βέβαια να έχει την εμπειρία του ρινγκ ώστε να μπορέσει να τη μεταδώσει και στους αθλητές του, αλλά όχι να έχει καταναλωθεί στους αγώνες. Αυτό που μετράει, κυρίως, είναι το κατά πόσο γνωρίζουμε αυτό που διδάσκουμε και όχι τόσο η αγωνιστική μας πορεία. Σίγουρα, αν συνδυάζουμε την καλή αγωνιστική πορεία με τις γνώσεις, αυτό είναι το ιδανικό. Αλλά αυτό προϋποθέτει πολύ αγάπη, χρόνο και αφοσίωση, τόσο στην τέχνη όσο και στο άθλημα του muaythai. Λυπάμαι που το λέω, αλλά έχω γνωρίσει αρκετούς δυτικούς πρωταθλητές του thai boxing, όπως το αναφέρουν, που δεν ήξεραν καν τι είναι το thai boxing. Με ρώτησε κάποιος, μάλιστα, τις διαφορές του thai boxing και του muaythai. Μα δεν υπάρχουν διαφορές. Απλώς thaiboxing είναι η αγγλική μετάφραση της ταιλανδέζικης ονομασίας muaythai. Και είναι πολύ άσχημο, πραγματικά, κάποιοι να εκμεταλλεύονται το άθλημα και αφαιρώντας του βασικά στοιχεία της τέχνης, να το μετονομάζουν και να δηλώνουν πρωταθλητές σε αυτό. Έτσι, εγώ από την πλευρά μου, θεώρησα προτιμότερο να δώσω προτεραιότητα στις γνώσεις και όχι στους αγώνες, γι’ αυτό και σπούδασα.

Μ.Δ. Τι σπουδές έχετε κάνει;

Y.W. Έχω τελειώσει το πανεπιστήμιο. Είμαι καθηγητής φυσικής αγωγής και για πολλά χρόνια υπήρξα καθηγητής του muaythai και του krabi krabong, στο πανεπιστήμιο φυσικής αγωγής στην Μπανγκόκ. Ο τίτλος του grand master που κατέχω δεν είναι τυχαίος. Πιστεύω ότι κάποιος πρέπει, για να είναι σωστός προπονητής, να έχει σπουδάσει τις επιστήμες οι οποίες έχουν σχέση με τον αθλητισμό, αλλά και τον άνθρωπο σωματικά και πνευματικά. Μόνον έτσι θα μπορέσει να προετοιμάσει σωστά τους αθλητές του και να είναι σίγουρος ότι θα διαπρέψουν. Επι πλέον, μπορεί να φανεί στη χώρα σου μηδαμινό το γεγονός ότι μιλάω αγγλικά, αλλά στην Ταϊλάνδη είναι λίγοι, ακόμα και σήμερα, οι άνθρωποι οι οποίοι γνωρίζουν ξένες γλώσσες, πόσο μάλλον στην εποχή μου.

Μ.Δ. Γνωρίζω ότι έχετε πολλούς μαθητές από το εξωτερικό, όπως είμαι και εγώ άλλωστε. Τι γνώμη έχετε για το muaythai εκτός Ταϊλάνδης;

Y.W. Έχω μαθητές από όλον τον κόσμο. Αθλητές από τη Βραζιλία, την Αγγλία, τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία, την Ουκρανία και την Ελλάδα, έρχονται να μαθητεύσουν κοντά μου. Όλους τους αθλητές τους έχω σαν παιδιά μου και προσπαθώ πάντα να τους δώσω ό,τι καλύτερο μπορώ, γιατί βρίσκονται σε μια ξένη χώρα αλλά δεν θέλω να νιώθουν ότι είναι μόνοι. Πιστεύω ότι με εκτιμούν και με αγαπούν και εκείνοι, γιατί κάθε φορά που βρίσκονται στη χώρα μου, έρχονται πάντα να με δουν. Και αυτό μου δίνει τη μεγαλύτερη χαρά.
Όσον αφορά τώρα το επίπεδο του muaythai στις άλλες χώρες, σίγουρα δεν είναι το ίδιο με αυτό της Ταϊλάνδης. Μην ξεχνάς ότι εμείς γεννιόμαστε με το muaythai, όπως εσείς με το ποδόσφαιρο. Παρ’ όλα αυτά, σε ορισμένες χώρες, όπως στην Ελλάδα που είσαι εσύ ο υπεύθυνος της ΙFMA & WMC, υπάρχουν οι σωστές βάσεις και κατάλληλες προοπτικές, αρκεί οι άλλοι λαοί να αγαπήσουν και αυτοί το muaythai.

Μ.Δ. Έχετε ταξιδέψει για σεμινάρια στο εξωτερικό;

Y.W. Με έχουν καλέσει πολλοί μαθητές μου για σεμινάρια muaythai αλλά και για σεμινάρια διαιτησίας στην Γερμανία, την Βραζιλία, την Ιαπωνία. Προτάσεις μού έχουν γίνει πολλές και από άλλες χώρες. Το πρόβλημα είναι ότι, με τον φόρτο εργασίας που έχω, η 4μερη έστω απουσία μου, γιατί τόσο διαρκούν συνήθως τα σεμινάρια, καθίσταται αδύνατη.

Μ.Δ. Συνήθως οι περισσότεροι θεωρούν επικίνδυνο το muaythai. Εσείς τι λέτε;

Υ.W. Σου είπα στην αρχή, ότι και εγώ το φοβόμουν και νόμιζα ότι θα χτυπήσω. Αυτό όμως συμβαίνει όταν δεν ξέρεις. Από τη στιγμή που ξεκινάς προπόνηση στο muaythai, ανακαλύπτεις την ηρεμία και την αρμονία της κίνησης. Είναι πολύ σημαντικό, για έναν καλό αθλητή, να γνωρίζει την τεχνική άψογα, γιατί εκεί θα κριθεί ο αγώνας: στη λεπτομέρεια. Σωστή κίνηση των ποδιών, προσοχή στον αντίπαλο και σωστός ρυθμός αναπνοών. Αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που κάνουν οι Δυτικοί. Οι περισσότεροι αθλητές είναι αγχωμένοι και όταν τελικά μπαίνουν στο ρινγκ παραλύουν και αποδίδουν πολύ λιγότερο από αυτό που μπορούν. Η ηρεμία βοηθάει τον αθλητή να αποδώσει καλύτερα και ίσως δεν κουραστεί και καθόλου. Τα πράγματα στο ρινγκ είναι απλά, χρειάζεται μόνον ήρεμη αντιμετώπιση όλων των καταστάσεων.

Μ.Δ. Το muaythai απευθύνεται μόνον σε αυτούς που θέλουν να κάνουν αγώνες;

Y.W. Το muaythai απευθύνεται σε όλους. Ανάλογα με τον στόχο που έχει ο καθ’ ένας, μπορεί να ακολουθήσει πορεία μαχητή, ή να το κάνει για να βρίσκεται σε καλή φυσική κατάσταση. Σ’ αυτό το σημείο, θέλω να τονίσω κάτι για τις γυναίκες. Να μην το φοβούνται. Είναι η ιδανικότερη μορφή αυτοάμυνας. Και αν δεν θέλουν καν να φορέσουν γάντια, το muaythai έχει και την παραδοσιακή του μορφή, η οποία είναι φοβερά συναρπαστική.

M.Δ. Μιλήσατε για την αγωνιστική και παραδοσιακή μορφή. Μπορείτε να μας εξηγήσετε λίγο τι είναι το καθένα;

Y.W. Κάθε πολεμική τέχνη, όταν είναι αυθεντική και ολοκληρωμένη, απαρτίζεται από δύο κομμάτια, ξεχωριστά αλλά και ταυτόχρονα άρρηκτα δεμένα μεταξύ τους. Έτσι και το muaythai αποτελείται από την παραδοσιακή και την αγωνιστική του μορφή. Το αγωνιστικό είναι η καθαρή εφαρμογή των τεχνικών στο ρινγκ, δηλαδή αυτό το οποίο ορίζουμε ως άθλημα και είναι, νομίζω, πιο γνωστό στο ευρύ κοινό των πολεμικών τεχνών. Από την άλλη, το παραδοσιακό εμπεριέχει περισσότερο σειρές κινήσεων, κάτι σαν τα κάτας του καράτε, χωρίς όμως να υπολείπεται σε δυναμισμό ή ρεαλισμό σε σχέση με το αγωνιστικό. Αντίθετα, πιστεύω ότι είναι πιο δύσκολο, αφού βασίζεται κυρίως στον ρυθμό και έχει τεχνικές που είτε έχουν απαγορευτεί στο ρινγκ, είτε είναι πολύ δύσκολες στην εφαρμογή τους, σε μια κατάσταση κατά την οποία κρίνεται η νίκη ή η ήττα του αθλητή. Θεωρώ ότι το αγωνιστικό είναι εύκολο στη μάθηση, ενώ το παραδοσιακό είναι πιο χρονοβόρο και δεν έχει να παρουσιάσει τόσο άμεσα αποτελέσματα, όπως το αγωνιστικό. Η ολοκληρωμένη βέβαια μορφή του muaythai, έγκειται στην εξάσκηση και των δύο.

Μ.Δ. Γιατί πιστεύετε ότι έχει επικρατήσει περισσότερο το αγωνιστικό, σε σχέση με το παραδοσιακό muaythai;

Y.W. Η εποχή μας είναι η εποχή της ταχύτητας και γενικώς των γρήγορων ρυθμών. Ο άνθρωπος, στην καθημερινή του ζωή, τρέχει συνεχώς για να προλάβει και αυτό που τον χαρακτηρίζει είναι η έλλειψη υπομονής. Πιστεύω ότι, κυρίως, γι αυτόν τον λόγο έχει επικρατήσει περισσότερο το αγωνιστικό, γιατί φέρνει γρήγορα αποτελέσματα. Αντίθετα, το παραδοσιακό είναι ιδιαίτερα χρονοβόρο και απαιτεί ψυχική γαλήνη και ηρεμία, η οποία λείπει από τον σύγχρονο άνθρωπο. Τα τελευταία χρόνια, πάντως, παρατηρώ ότι ολοένα και περισσότερα άτομα στρέφονται στο παραδοσιακό, τόσο συμπατριώτες μου Ταϊλανδοί, όσο και μαθητές μου από το εξωτερικό. Και νομίζω ότι αυτό οφείλεται στο γεγονός, ότι η εξάσκηση της παραδοσιακής μορφής του muaythai, τους ανοίγει άλλους ορίζοντες και τους δίνει αυτό που τους λείπει.

Μ.Δ. Θέλετε να μας πείτε κάτι τελευταίο για το muaythai; Ένα μήνυμα για όλον τον κόσμο και τους Έλληνες;

Y.W. Το muaythai ξεκίνησε από την αρχαιότητα, ως το άθλημα και η παράδοση του λαού μου, όμως στην πορεία εξαπλώθηκε και έγινε άθλημα όλου του κόσμου. Αυτό το οποίο θέλω να τονίσω στους άλλους λαούς, είναι να το σεβαστούν και να το τιμήσουν όπως του αξίζει. Το muaythai είναι η τέχνη της αυτοάμυνας, όπου χρησιμοποιούνται οι γροθιές, οι αγκώνες, τα γόνατα και τα πόδια. Αυτά τα στοιχεία, όταν κανείς είναι γνώστης του αθλήματος και αγωνιστής, συνθέτουν μια μάχη απαράμιλλης ομορφιάς. Και θα πω κάτι για τους Έλληνες και όχι γιατί είσαι μαθητής μου. Για όποιον επιθυμεί να μάθει το πραγματικό muaythai, είτε αγωνιστικό είναι αυτό είτε παραδοσιακό, πιστεύω ότι αποτελείς τη μόνη έγκυρη πηγή γνώσεων στη χώρα σου. Ας το εκμεταλλευτούν αυτό οι Έλληνες. Έχεις μαθητεύσει χρόνια κοντά μου, αποφοίτησες φέτος και από τη ΓΓΑ της Ταϊλάνδης, με το βαθμό του μάστερ, και νιώθω περήφανος που έχω τέτοιους μαθητές. Μην ξεχνάτε ότι το muaythai δεν είναι μόνον οι τεχνικές του ρινγκ, από πίσω τους κρύβεται μια τρομερή κουλτούρα και παράδοση, την οποία μόνον αν τη γνωρίσετε θα μπορείτε να λέτε ότι γνωρίζετε το muaythai.

Μ.Δ. Εκτός από το muaythai ασχολείστε και με κάποιο άλλο άθλημα;

W.Y. Τα τελευταία χρόνια με προσέγγισε η Ταϊλανδέζικη ομοσπονδία του Taekwondo και μου πρότεινε να ασχοληθώ και με αυτό το άθλημα. Για να πω την αλήθεια, στην αρχή ήμουν δύσπιστος προς αυτήν την πρόταση, αν και βέβαια την θεώρησα τιμή μου. Αναλογιζόμενος, όμως, ότι δεν είχα το δικαίωμα να στερήσω τη γνώση, από κάποια άτομα στα οποία, ενδεχομένως, να μην άρεσε το muaythai και να ήθελαν να ασχοληθούν με το Taekwondo, δέχτηκα. Έτσι, ξεκίνησα να μαθαίνω αυτό το άθλημα και αυτήν τη στιγμή είμαι κάτοχος μαύρης ζώνης 1ο dan, και έχω πάνω από 100 μαθητές.

Μ.Δ. Υπάρχουν κάποια σχέδιά σας για το μέλλον, τα οποία θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας;

Y.W. Προσανατολίζομαι στην έκδοση ενός βιβλίου για το muaythai. Ήδη έχω κάνει κάποια προσχέδια συγγραφής, αλλά ακόμα δεν διαθέτω τον απαιτούμενο χρόνο, για να ολοκληρώσω ένα τέτοιο έργο. Θέλω το βιβλίο που θα γράψω να είναι κάτι ξεχωριστό και όχι προχειροδουλειά.

Μ.Δ. Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας και για την τόσο ενδιαφέρουσα συνέντευξη που μας παραχωρήσατε. Ελπίζουμε κάποια στιγμή να ξεκλέψετε λίγο χρόνο, και να έχουμε την τιμή να απολαύσουμε έναν μεγάλο grand master, σε ένα σεμινάριο muaythai στην Ελλάδα.

Αναδημοσίευση από το 16ο τεύχος του περιοδικού «Μονοπάτι του Πολεμιστή»