Το ανδρικό σωματικό πρότυπο

Οι βαριές γεροδεμένες πλάτες έχουν πάψει από καιρό να θεωρούνται συνώνυμες του ανδρισμού. Οι σημερινές «αντρικές προδιαγραφές» απαιτούν καλογυμνασμένα σώματα στα πλαίσια του «μέτρου» και χωρίς υπερβολές προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Το σώμα των bodybuilders, για παράδειγμα, μπορεί να τυγχάνει του θαυμασμού μας αλλά όχι και της αποδοχής μας.

Το πρότυπο του fitness τείνει να κυριαρχήσει: Ελαφριές ή μέτριες μυϊκές κατασκευές, με περισσότερο καλοδιαγραμμένους παρά ογκώδεις μυς, συμμετρική ανάπτυξη, φανερούς διαχωρισμούς των επιμέρους μυϊκών ομάδων, έμφαση στη «γραμμή» και στο «σχήμα» και κορμιά που αποπνέουν την αίσθηση του «κλασικά ωραίου και σχεδόν τέλειου», όπως το αρχαιοελληνικό πρότυπο του Ερμή του Πραξιτέλη, που αποπνέει τη διαχρονική αποδοχή, το «μέτρο» και τη «συνέπεια» κι όχι την «υπερβολή» και τη «στέρηση».

Το ζητούμενο όμως δεν είναι μόνο το ποιος τύπος αντρικού σώματος είναι πιο αρεστός κι αποδεκτός, αλλά και η συνειδητοποίηση ότι κάθε άντρας θα πρέπει να βρει και να αναπτύξει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, να προβάλει αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει και να αποφύγει να εμπλακεί σε παιχνίδια προσαρμογής σε αυτή ή την άλλη μόδα. Το «κλασικό» σώμα είναι πάντα μέσα στη «μόδα», αρκεί να συνδυάζεται με την αναγκαία πνευματική ανάπτυξη και ψυχική καλλιέργεια.

Η πνευματική όμως ανάπτυξη και η ψυχική καλλιέργεια έχει παραμεληθεί. Οι λόγοι για αυτό πολλοί, άλλοι προφανείς κι άλλοι δυσδιάκριτοι. Όμως κι εδώ θα πρέπει να αναζητήσουμε το αντίπαλο δέος: τη γυναίκα.
Όσο και να συγκινούν τα ψυχικά και πνευματικά χαρίσματα ενός άντρα, το «κλειδί - εισόδου» σε μία γυναίκα είναι η εξωτερική εμφάνιση που, για να αποτελέσει το «κλειδί», πρέπει να πληροί κάποιες συγκεκριμένες προδιαγραφές. Το ζητούμενο λοιπόν είναι ο ορισμός αυτών των αντρικών προδιαγραφών αλλά και της αντιπροσωπευτικής σωματικής ταυτότητας του σύγχρονου άντρα.... τελικά το γιατί έτσι κι όχι αλλιώς. Η απάντηση στο θέμα αυτό ονομάζεται «επιβολή κυριαρχίας».

Σύμφωνα με τους Δυτικούς κοινωνιολόγους, οι άντρες είναι τα θύματα της γυναικοστραφούς κοινωνίας που απαιτεί από τον αντρικό πληθυσμό να αναζητήσει τη χαμένη του ταυτότητα: Το αρσενικό δεν ταυτίζεται πλέον με το «αντρικό» κι η έννοια του «άντρα κυνηγού» έχει δώσει τη θέση της στην εικόνα του «άντρα - θύματος».

Ο «άντρας - θύμα» προσπαθεί να ανακτήσει τη χαμένη αξιοπιστία και αυτοπεποίθησή του και να επαναπροσδιορίσει τον  κοινωνικό και σεξουαλικό του ρόλο, χρησιμοποιώντας ως διαβατήριο την αρχιτεκτονική διάταξη των κρεάτων του. Ένα «διαβατήριο» δηλαδή που σε περασμένες δεκαετίες ήταν καθαρά γυναικείο όπλο και προνόμιο.

Τα συνεχή πλήγματα στην αντρική αυτοπεποίθηση, η άγνοια, η έλλειψη προοπτικών για το μέλλον, η αβεβαιότητα, η γυναικεία απόρριψη, η αλλοίωση των ρόλων κι ο φόβος για λειτουργικό ευνουχισμό, πλήττει όλο και περισσότερους άντρες και η σωματική εμφάνιση είναι το μόνο "στήριγμα" που τους απομένει για κοινωνική επιβεβαίωση, αναγνώριση και προβολή.

Η χαμένη αυτοπεποίθηση γίνεται προσπάθεια να ανακτηθεί με λάθος τρόπο: τη βελτίωση των χαρακτηριστικών που προσδιορίζουν την εξωτερική εμφάνιση κι όχι την προσωπικότητα. Οι άντρες ακούνε πλέον το σώμα τους κι όχι τη ψυχή τους. Παρασύρονται από παρορμήσεις και συναισθήματα και υιοθετούν κατευθυνόμενες συμπεριφορές που δεν είναι αποτέλεσμα της δικιάς τους επιλογής αλλά αποτέλεσμα της χαμηλής ανοχής τους στη στέρηση του πρωταγωνιστικού ρόλου.

Η επιβολή της κυριαρχίας μέσω της σωματικής εμφάνισης είναι το πρότυπο της δεκαετίας του ’90. Η σωματική όμως μεγέθυνση του άντρα οδήγησε στη συρρίκνωσή του. Τις συνέπειες τις βιώνουν κι αυτές που δημιούργησαν αυτό το φαινόμενο: Οι ίδιες οι γυναίκες .-