Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

Το Budo της ανθρωπότητας και οι Άγιοι του καιρού μας


Καλησπέρα φίλες και φίλοι

Εδώ, θα σας πω μια πρόσφατη ιστορία που είναι όμορφη και διδακτική

Δεν έχει πολύ καιρό που συναντήθηκα με τον αγαπητό μου δάσκαλο και φίλο κ. Wakiuchi Tsutomu. Ο δάσκαλος Wakiuchi είναι ένας ζωντανός μύθος της Kyokushinkaikan. Εδώ και τέσσερις δεκαετίες υπηρετεί τις πολεμικές τέχνες ως Αρχηγός Εκπρόσωπος της Kyokushinkaikan στην Ιταλία. Εστάλη εκεί από το δικό του δάσκαλο, τον ιδρυτή της Kyokushinkaikan αείμνηστο Masutatsu Oyama Sensei. Παντρεύτηκε Ιταλίδα, ζει εκεί, απέκτησε το χιούμορ των Ευρωπαίων, την παιγνιώδη πονηριά των Σικελών συντοπιτών του και την απόκοσμη μαχητική δεξιότητα που αποκτά ένας καθαρόαιμος Ιάπωνας Karateka που παλεύει συνεχώς με Ευρωπαίους στο σώμα και το μυαλό. Υπήρξε Uchi Deshi [Εσώκλειστος] μαθητής στο κεντρικό Dojo στο Ikebukuro, για τρία χρόνια. Όσο καιρό αγίαζε κλεισμένος σ' αυτό το καταθλιπτικό τετράγωνο τσιμεντένιο λαγούμι, ζούσε και ανέπνεε μαζί με το Sosai Oyama. Υπηρξε για 12 χρόνια ο προσωπικός του σωματοφύλακας και αγαπητός του μαθητής. Ήξερε τον Oyama και το καράτε του από την καλή και από την ανάποδη - μεγάλωσε μαζί με το άλλο παιδί του δασκάλου: το kyokushinkai.


Αυτό το υπέροχο πλάσμα κατέβηκε για ένα από τα συχνά σεμινάριά του στον τόπο μας. Μιλάγαμε για το budo, την ανθρωπολογία, τους τρόπους των παλιών που τώρα ακούγονται παράξενοι και ακαταλαβίστικοι. Πάνω απ' όλα μιλάγαμε γι αυτό που μας ενώνει. Έμαθα πως κρατάει και η Kyokushinkaikan μια παράδοση που στους ανθρώπους του kobudo είναι γνώριμη. Το έφερε η συζήτηση για την εξάσκησή μας στα ορθόδοξα μοναστήρια του τόπου μας και στους ναούς των παλαιών, όπως το Ιερό των Μέσων στη Λέσβο και η Μονή Λειμώνος που την κάναμε δεύτερο σπίτι μας. Εκεί το βράδυ κοιμόμαστε με τον Άγιο Ιγνάτιο, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως να αγρυπνά στο προσκεφάλι μας. Στιγμές που μαλακώνουν την καρδιά. ""Έτσι το βρήκαμε από τους παππούδες μας". Ο δάσκαλος Wakiuchi μονολόγησε πως εμείς οι "ανατολικοί" είμαστε τυχεροί, γιατί οι καθολικοί δεν είναι τόσο ανοικτοί σε τέτοια θέματα. "Ξέρεις" μου είπε, "για μας στην Kyokushinkaikan, αυτό αποτελεί παράδοση"! Πρώτη φορά το ακούω, πως το έχουν οι φίλοι μας για έθιμο στα αριστερά του shomen να κρεμούν τα φυλακτά του ιερού Kashima και στα δεξιά τα φυλακτά του ιερού Katori.Τώρα το Μάρτη που θα βρισκόμαστε εκεί, μαζί με της γνώριμες ομορφιές της Kashiwa (όλο το Bujinkan μαζεύεται εκεί) ο δάσκαλος υποσχέθηκε να με ξεναγήσει με το δικό του τρόπο στα ιερά. Ακόμα και εγώ που όσο να ναι τους ξέρω καλά, πίστευα πως πάνω κάτω ο κόσμος του Kyokushinkai τα ξέχασε αυτά τα πράγματα και τώρα μόνο κοιτά τους αγώνες και τα απόκοσμα κατορθώματα.

Μιλάγαμε για το δάσκαλό μας το Hatsumi Sensei. Θα σας πω κανα δυο πράματα που μάλλον δε θα τα έχετε ξανακούσει. "Ξέρεις, o Hatsumi Sensei και ο Oyama Sensei ήταν πολύ φίλοι"! Εξεπλάγην! Την τελευταία φορά που ήμουν στο ισόγειο της Kyokushinkaikan και μίλαγα με το Γραμματέα, ούτε που το είχε ακούσει το Bujinkan Dojo. Εκείνος μου είχε πει πως το όνομα Hatsumi κάτι του θύμιζε - μάλλον έναν δάσκαλο καλλιγραφίας. Στην Ιαπωνία, οι περισσότεροι έτσι τον ξέρουν ή από την τηλεόραση. "Που λες, ο Oyama Sensei εκπαιδεύτηκε και στις ninja ryu" συνέχισε ο υπέροχος συνομιλητής μου. "Συχνά, μας έδειχνε και πράγματα". "Καλά, το Hatsumi Sensei που τον ξετρύπωσε" ήταν η ερώτησή μου. "Είχαν τους ίδιους δασκάλους" μου απάντησε! Η συζήτηση συνεχίστηκε με λεπτομέρειες που άκομψα πίεσα να μάθω. Νομίζω πως με αντιμετώπισε με ιώβειο υπομονή ο δάσκαλος Wakiuchi και με τη γνωστή συγκατάβαση: "παιδιά είναι" θα σκεφτόταν.

"Ξέρεις, εμείς δε δουλεύουμε τόσο πολύ shinjutsu. Αυτά είναι για λίγους. Αλλά δουλεύουμε πολύ το έξω. Και πάλι βγάζουμε τους δυνατότερους μαχητές". Συμφώνησα. Τα καλά παιδιά δικαιώνονται. Το δρόμο τους τον φτιάχνουν οι ίδιοι.

"Θα ρθεις στη Messina να δουλέψουμε τον Αύγουστο". Είπε ορθά κοφτά. "Σάμπως μπορώ να σου πώ και όχι" μουρμούρισα και τον παρακάλεσα: "μάζεψέ τους όμως λίγο τους δικούς σου γιατί πολύ φουσκωτούς τους βλέπω". Πέρα έβρεξε.

Παρουσία των αγίων του budo που ζουν στον καιρό μας σκλαβώνεσαι. Το αερικό που λέγεται Hatsumi Sensei μουρμουρίζει λόγια ακατάληπτα δωρισμένα από τους παλαιούς των ημερών. Οι τέχνες των παππούδων το έχουν δεμένο από αλλού. Καλοί άνθρωποι απ όλες τις μεριές αγαπούν και προσέχουν τους πολεμικούς δρόμους. Γιατί είναι δασκαλεμένοι μέσα από την προσωπική πειθαρχία και την αξιοπρέπεια που απαιτείται για να φας το χώμα και τα σίδερα. Στην Kyokushinkaikan συναντώ μαχητές-θηριά. Αλλά εκπλήσσομαι συνεχώς από τη φιλανθρωπία και τη σεμνότητά τους. Κυρίως, με αφήνει άφωνο ο σεβασμός τους για το άλλο και το διαφορετικό. Δε φημίζονται για τον εγκυκλοπαιδισμό τους. Οι δεξιότητές τους θα το δικαιολογούσαν να αντιμετωπίζουν τους πάντες σα κουνουπάκια. Τα κεφάλια, όμως, είναι κάτω. Αυτό το ξέρω καλά.

Να πάρουμε για αντίστιξη το παράδειγμα των ανθρώπων του Bujinkan. Ο Θεός να φυλάξει. Σήμερα, χάρη στη μεγαλοθυμία του Hatsumi Sensei έχουμε για γειτόνους όλους όσους, υπό άλλες προϋποθέσεις, δε θα ασχολούντο ποτέ με τέχνες της μάχης. Έχουμε και τη μοναδική στατιστική: περίπου ένας δάσκαλος αναλογεί σε ένα μαθητή. Ή πολλοί εκπαιδευτές υπάρχουν, ή λίγοι μαθητές. Αυτούς τώρα, άμα τους ρωτήσεις για το Kyokushinkai θα ξεκινήσουν να απαντούν πρωτού τελειώσεις την ερώτησή σου. "Πολύ χαμηλή τεχνική" μου είπε κάποτε ένας εδώ στην Ελλάδα. Ένας άλλος στην Ιαπωνία, την ώρα που κάναμε μαζί προπόνηση στο Ayase Budokan [Bujinkan από δω και Shorinji Kenpo από κει], κορόιδευε: "Αυτό είναι για τα μωρά". Μου ήρθε να τον βαρέσω. Μετά είδα ότι μας παίρνουν οι κάμερες και είπα να γίνω ρεζίλι μια άλλη μέρα.

Όμως, ο δάσκαλός αυτού του ανόητου, ο Hatsumi Sensei (εγώ τον λέω και "Ο πιο ευγενικός άνθρωπος στον κόσμο"), σα πέρασε μπροστά από τα "παιδάκια" έκανε επτά (7) ειλικρινείς υποκλίσεις.

Τι κάνει τους φιλοπερίεργους να μαζεύονται εκεί όπου εξάπτεται η φαντασία; Τι κάνει τον κόσμο να ενδύεται τόσο εύκολα τη μια ή την άλλη ιδιότητα; Η γενιά του internet πρέπει να προσέχει. Αφού οι σοφοί προσέχουν που και πως μιλάνε, όλα όσα συζητούνται παραέξω είναι αναπαραγωγή περιττής υποψίας και γνώσεων που δε προέρχονται από την εμπειρία, αλλά από τη διανόηση και τη φαντασία.

Όμως, οι κύκλοι των πολεμικών τεχνών είναι κλειστοί. Δε πρόκειται για κάποιο είδος ελιτισμού. Ο καθένας ανοίγεται στους φίλους του. Αυτό είναι όλο.

Εγώ τώρα ζω και στην άκρη του κόσμου βρίσκεται ένα πλάσμα με μεγάλη καρδιά, που ψιθυρίζει το γνώση των παλαιών. Να κοιτάξω να τον βγάλω ασπροπρόσωπο. Του χρωστάω. Δε μου χρωστάει. Να οφελήσω την παράδοση που αυτός κουβάλησε στους ώμους του. Στην Ιταλία ζει ακόμα ένα πλάσμα, που όπως λέει και ο δάσκαλός μου στην Ελλάδα, "Δε πιάνεται με τίποτα". Δυο διαφορετικοί δρόμοι. Όμοια φαινόμενα.

Δίπλα μου πάλι έχω άλλους τόσους "αφανείς αγίους του σπαθιού" που τους λέει και ο δάσκαλος Hatsumi. Αυτοί για τους οποίους ποτέ δεν έμαθε κανείς. Που δε γράφουν στα φόρουμ και δε μπορούν να υπερασπιστούν τις τέχνες τους με τα λόγια.

Τους έκανα φίλους και τώρα πασχίζω να μη κάνω ζημιά σ αυτό που μας κληροδοτούν. Η ευθύνη είναι καλός σύμβουλος.

Μετά τιμής
Δρ. Ιωάννης Νασιούλας
Πρόεδρος του ΔΣ του Ελληνικού Bujinkan Dojo
Γενικός Γραμματέας του ΔΣ της Πανελλήνιας Οργάνωσης Kyokushinkai Karate


[Επαναδημοσίευση από το forum του Ελληνικού Bujinkan Dojo]

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου