ΑΦΙΕΡΩΜΑ- CLOSE QUARTER COMBAT

Ο όρος Close Quarter Combat (μάχη κοντινής εμβέλειας) αναφέρεται στις καταστάσεις πολέμου ή έμπρακτης αυτοάμυνας πολιτών, όπου ο στρατιώτης ή ο αμυνόμενος αντιμετωπίζει έναν εχθρό σε απόσταση κοντινής εμπλοκής. Αν και ο όρος συμπεριλαμβάνει τη χρήση του πιστολιού, στο άρθρο αυτό θα ασχοληθώ με το CQC αναφερόμενος ως επί το πλείστον στη χρήση κλασσικών όπλων μάχης, δηλαδή μαχαίρι, σπαθί, ξιφολόγχη, ρόπαλο, τσεκούρι, λόγχη, φτυάρι χαρακωμάτων, κλπ.

Έχει λησμονηθεί ότι υπήρχε (υπάρχει) Ευρωπαϊκή σχολή μάχης. Σήμερα, μόνο οι ιστορικοί θυμούνται ότι, στον Α´ Παγκόσμιο Πόλεμο, υπήρχε ακόμη ιππικό με λόγχες, οι αξιωματικοί χρησιμοποιούσαν το ξίφος τους έμπρακτα, και η μάχη στα χαρακώματα γινόταν με ξιφολόγχη, φτυάρι, και μαχαίρι. Είναι λιγάκι αστείο να φαντάζεται κανείς ότι οι εν λόγω αξιωματικοί και στρατιώτες δεν γνώριζαν πως να χρησιμοποιήσουν τα όπλα αυτά, και μάλιστα πάρα πολύ καλά. Για χάρη των πιο νέων αναγνωστών, εσωκλείω φωτογραφίες που δεν έχουν αναδημοσιευτεί από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.  Βλέπουμε ιππικό με λόγχες (Εικόνα 1), και εκπαίδευση πεζικού στην ξιφολόγχη (Εικόνα 2). Επιπλέον, βλέπουμε στην Εικόνα 3 Ρώσικο πεζικό μετά από θριαμβευτική μάχη, επιδεικνύοντας τα όπλα τους. Οι Ρώσοι λογχοφόροι του ιππικού είχαν τέτοια ακρίβεια που μπορούσαν καλπάζοντας να περάσουν τη λόγχη τους από δαχτυλίδι που κρεμόταν από σχοινί. Στην Εικόνα 4 βλέπουμε επέλαση των Συμμάχων – φαίνεται έμπρακτα σε πιο όπλο στήριζαν τις ελπίδες τους: την ξιφολόγχη!

Στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα σύγχρονα όπλα του πολέμου (αεροπλάνα, τανκς, πολυβόλα, χημικά αέρια, κλπ) κάνανε την πρώτη τους εμφάνιση. Ως εκ τούτου, οι περισσότεροι στρατιώτες που συμμετείχαν σ’ αυτόν ήταν πρωτίστως εκπαιδευμένοι στη χρήση των κλασσικών όπλων που αναφέραμε στην αρχή του άρθρου.

Να πως περιγράφει ο Phillip Gibbs, ανταποκριτής της εποχής και στρατιώτης το 1916 στη Γαλλία, τη μάχη αυτή στα χαρακώματα:

 “Longueval was a heap of charred bricks above the ground, but there was still trouble below ground…. There are many cellars and tunnels in which the Germans fought like wolves at bay, and down in the darkness of these places men fought savagely, seeing the glint of each other’s eyes and the flash of steel and feeling for each other’s throats… It was primitive warfare; cavemen fought like that in the darkness…”

(Μετάφραση: «Η πόλη Longueval είχε γίνει ένας σωρός από καμένα τούβλα στην επιφάνεια, αλλά αντιμετωπίζαμε ακόμη σοβαρό πρόβλημα κάτω από το έδαφος... Υπήρχαν πολλά υπόγεια και σήραγγες μέσα στις οποίες οι Γερμανοί πολεμούσαν σαν παγιδευμένοι λύκοι, και στο σκοτάδι αυτού του τόπου οι άνδρες μάχονταν σαν θηρία, βλέποντας το σπινθηροβόλημα των ματιών του άλλου και την αναλαμπή του μετάλλου, και ψαχουλεύοντας για το λαιμό του αντιπάλου... Ήταν πρωτόγονη μάχη – οι άνθρωποι των σπηλαίων μάχονταν έτσι στο σκοτάδι...»)

Είναι εμφανές λοιπόν ότι υπήρχε Ευρωπαϊκή σχολή μάχης Close Quarter Combat που σωζόταν ανέπαφο τουλάχιστον μέχρι τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στη σχολή αυτή υπήρχαν και τεχνικές άοπλης μάχης. Στην Εικόνα 5, βλέπουμε μια ρίψη από Γαλλική γκραβούρα του 1890 που είναι πανομοιότυπη με την Ιαπωνική gyaku seoinage – μάλιστα ο εκτελών φροντίζει να πέσει το θύμα του ακριβώς επάνω στο κεφάλι, ούτως ώστε να του προκληθεί η μέγιστη ζημιά. Σαφέστατα και η εκτέλεση της τεχνικής αυτής μοιάζει με Ιαπωνικό ko ryu jujutsu (παραδοσιακό ζιουζίτσου). Για αρκετά χρόνια πίστευα ότι οφειλόταν σε Ιαπωνική επιρροή. Λόγου χάρη, η καινούργια ταινία του Tom Cruise, ο Τελευταίος Σαμουράι, αναφέρεται στην επιλογή των δυτικών μεθόδων πολέμου από τον αυτοκράτορα της Ιαπωνίας (που δεν έγινε φυσικά ακριβώς με τον τρόπο που δείχνει η ταινία). Στα πλαίσια αυτής της πολιτιστικής ανταλλαγής, όμως, δεκάδες ακαδημαϊκοί, στρατιωτικοί, και πολιτικοί ταξίδεψαν από τις χώρες τους μεταξύ του 1880 και 1940, για να πάνε στην Ιαπωνία, ως επί το πλείστον Άγγλοι και Γερμανοί. Ιάπωνες αντίστοιχα ταξίδεψαν στην Ευρώπη και Αμερική. Μάλιστα, η σχέση της Αγγλίας με την Ιαπωνία φθάνει πίσω στον Will Adams και τη φιλιά του με τον δικτάτορα Shogun Tokugawa – ο Adams βοήθησε στο να νικήσει ο Tokugawa τους εχθρούς του, στρέφοντας τα 19 κανόνια του πλοίου του Liefde πάνω στους αντιπάλους του.  Δεν είναι ευρέως γνωστό ότι Ασιάτες πολεμήσανε για τους Συμμάχους στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (η Εικόνα 6 δείχνει Ιάπωνες στρατιώτες στη Γαλλία).

Το 1984, όμως, άλλαξε γνώμη για το θέμα της πολιτιστικής ανταλλαγής, ότι δηλαδή οι παραστάσεις που είχα από το 1880-1900 οφείλονταν σε Ιαπωνική επιρροή. Είχα την καλή τύχη να γίνω δεκτός σαν μαθητής από τον κορυφαίο οπλολόγο της Αμερικής Hank Reinhardt, μετέπειτα ιδρυτή και ψυχή της Association for Renaissance Martial Arts (ARMA). Ο Hank μου επέδειξε, δείχνοντας μου διάφορα πολεμικά εγχειρίδια εποχής (για παράδειγμα Talhoffer (1467, Γερμανία), Fiore de LiberiGeorge Silver (1595, Αγγλία)), ότι οι τεχνικές αυτές, που θεωρούσα Ιαπωνικές, χρησιμοποιούνταν παγκοσμίως από τις απαρχές του χρόνου, και ότι η δε τεχνοτροπία της μάχης που απεικονίζουν, ήταν η μόνη που μπορούσε να ισχυριστεί ότι έχει δει δράση στη μάχη σώμα-με-σώμα σε εκατοντάδες χιλιάδες περιπτώσεις (αν όχι σε εκατομμύρια).

Εδώ και οχτώ χρόνια, για να τιμήσω τους προγόνους μας, χρησιμοποιώ τον αρχαίο όρο πάμμαχον για τη μάχη Close Quarter Combat, λέξη που χρησιμοποιούσαν οι ίδιοι, μια και οι αρχαίοι Έλληνες, όπως μας διδάσκουν οι παραστάσεις που σώζονται, χρησιμοποιούσαν και αυτοί την ίδια τεχνοτροπία.

Ο αρθρογράφος ήταν τυχερός λοιπόν, γιατί, μέσω της επαφής του στον χώρο και του πρώην επαγγέλματος μου στα αμυντικά προγράμματα των Ηνωμένων Πολιτειών, μπόρεσα να γνωρίσω δύο από τους τελευταίους δασκάλους της σχολής του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (ή τους άμεσα μαθητές τους), που ήταν ζωντανοί και προσιτοί στη δεκαετία του ’80. Η γενεαλογία αυτή, η γνωστή σχολή του William Ewart Fairbairn, είναι σημαντικότατη για τον εξής λόγο: διατηρεί σαν αδιάσπαστη γενεαλογία τη διδασκαλία της ΒορειοΕυρωπαϊκής σχολής μάχης του 19ου αιώνα και του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Fairbairn επέζησε από την κόλαση του Α´ Παγκοσμίου Πολέμου ανέπαφος. Επιπλέον, από το 1907-1940, ήταν εκπαιδευτής της αστυνομίας της Σαγκάης, όπου εμπλούτισε τις γνώσεις του με ανατολικές πολεμικές τέχνες (από το 1901-1906 ήταν στην Κορέα – γενικά παρέμεινε στην Ανατολή εκτός από μια βόλτα στα χαρακώματα το 1916-17). Η Σαγκάη την εποχή εκείνη ήταν το κέντρο του Δυτικού εμπορίου, και σ’ αυτήν έπλεαν πλοία απ’ όλη την Άπω Ανατολή, την Ιαπωνία, την Ινδονησία (αποικία των Ολλανδών), τις Φιλιππίνες (αποικία των Αμερικανών), την Πολυνησία, κλπ. Ο Fairbairn έδωσε έμφαση στο ζιουζίτσου γιατί διείδε ότι έδενε απόλυτα με αυτά που ήξερε από τις Ευρωπαϊκές πολεμικές τέχνες της εποχής. Κατά τα λεγόμενα του, αυτό που δίδασκε ήταν μόνο 20% ko ryu jujutsu και τζούντο – κατά τον γράφοντα, το ποσοστό αυτό στηριζόταν περισσότερο στην οργάνωση της ύλης και την προπονητική, μια και οι τεχνικές της Ευρωπαϊκής σχολής ήταν παραπλήσιες με αυτές του ζιουζίτσου.

Να πως περιγράφει κείμενο της εποχής τον Fairbairn (να σημειωθεί ότι ο ίδιος ο Fairbairn είχε μαύρη ζώνη στο τζούντο):

 (24 Ιανουαρίου 1933): «Αυτός ο Φαίρμπαιρν είναι αναμφίβολα ο πιο φοβερός που έχω δει. Δούλεψα μαζί του για 12 ώρες και παλέψαμε μερικές ώρες πάνω στα στρώματα. Αυτό που κάνει δεν είναι ούτε τζούντο ούτε ζιουζίτσου – μας έκανε μια επίδειξη τζούντο με πέντε άτομα, δύο 3α νταν, δύο 2α, και ένα πρώτο, να μας το αποδείξει. Χρησιμοποιεί κάποιες από τις ρίψεις τους και κάποιες συγκρατήσεις, αλλά όχι παραπάνω από 20% και τα περισσότερα σαν παραλλαγές. Δεν είναι κουνγκ φου.... Είναι μια διύλιση όλων των γνωστών μεθόδων ... και νικάει όλες τις άλλες μεθόδους.»  

Για να πιστοποιήσω τη γενεαλογία της σχολής του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου, προσωπικά έλεγξα δεκάδες κείμενα του μεσαίωνα, της αναγέννησης, και του 18ου-19ου αιώνα σχετικά με την πάλη και πάλη υποταγής, την ξιφασκία και σπαθασκία, και την οπλομαχία γενικότερα.  Είδα ότι πράγματι, διδάσκονταν τα ίδια πράγματα, και ότι η σχολή αυτή αποτελεί αδιάσπαστη συνέχεια της Ευρωπαϊκής Σχολής.

Το 1940 ο Fairbairn κλήθηκε από τους Συμμάχους, σε ηλικία 57 χρονών, να εκπαιδεύσει τους κομάντος στη μάχη Close Quarter Combat. Ήταν βετεράνος 600 τεκμηριωμένων συμπλοκών ή επιθέσεων με όπλα κοντινής εμβέλειας (μαχαίρι, πιστόλι, ρόπαλο, κλπ). Η μέθοδος του έχει περιγραφτεί σαν μια συνένωση του Κινέζικού pakua chang με το Ιαπωνικό jujutsu, αλλά ο ίδιος ο Fairbairn «ανέβαζε πίεση» όταν το άκουγε αυτό.  Στην Εικόνα 7, τον βλέπουμε να σκιαγραφεί μια τεχνική εκτέλεσης πιθανού στόχου με μαχαίρι. Η πεποίθηση του ήταν ότι το μαχαίρι είναι καθαρά όπλο δολοφονίας και αιφνιδιασμού, ποτέ μονομαχίας, πόρισμα της εμπειρίας του στα χαρακώματα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και στους δρόμους της Ασίας. Θα συζητήσουμε αργότερα για την πεποίθηση του αυτή, μια και είναι θεμελιώδης στην διαχώριση της κλασσικής σχολής από σύγχρονους μεθόδους.

 Η σχολή του Β Παγκοσμίου Πολέμου συνεχίστηκε, μάλιστα σώζεται η παράδοση ακόμη και σήμερα. Πριν και κατά τον πόλεμο, ο Fairbairn δίδαξε τους Rex Applegate (1916-1998) και Anthony J. Drexel Biddle, που ήταν ήδη εκπαιδευτές του Στρατού και των Πεζοναυτών των ΗΠΑ αντίστοιχα. Μάλιστα ο Drexel Biddle είχε δημιουργήσει δικιά του μέθοδο για τους πεζοναύτες, στηριζόμενος στη Δυτική ξιφομαχία και την πάλη υποταγής. Η παράδοση των Applegate και Drexel Biddle συνεχίζεται στις ημέρες μας, και εδώ φαίνεται η εμπιστοσύνη των Αμερικάνικων Ενόπλων Δυνάμεων επάνω στην τεχνοτροπία του παμμάχου.  Ακόμη και σήμερα, δηλαδή, που εμφανίζονται δεκάδες σύγχρονες τέχνες παρουσιάζοντας τον εαυτό τους σαν ultimate combat schools, ακριβώς για το λόγο της πιστοποίησης του αξιόμαχου, η μέθοδος του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου είναι προτιμητέα από τον Αμερικάνικο Στρατό και τους Αμερικανούς Πεζοναύτες (συμπεριλαμβανομένων και των ειδικών δυνάμεων Rangers και Marine Recon). Ο καθένας από σας μπορεί να το πιστοποιήσει αυτό - βλέπετε τα σχετικά εγχειρίδια Army Field Manual 3-25.150 και Marine Close Combat Manual MCRP 3-02B, ημερομηνίας 1/2002 και 5/2000 αντίστοιχα, που ανήκουν στον δημόσιο χώρο και μπορεί να τα προμηθευτεί ο καθένας χωρίς διαβάθμιση. Παρουσιάζω παραδείγματα άμυνας εναντίον μαχαιριού από το Army Field Manual στην Εικόνα 8, και εναντίον γκλομπ από το Marine Close Combat Manual στην Εικόνα 9.

Στο ίδιο πόρισμα, και με την ίδια διαδικασία, φτάσανε και οι Ισραηλινοί με τις δικές τους πολεμικές τέχνες. Ουσιαστικά δηλαδή, οι πολεμικές τέχνες Krav Maga, Hisardut, κλπ βασίζονται πάνω στο παραδοσιακό ζιουζίτσου. Σαν συμπέρασμα, λοιπόν, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι, όποιος έχει γνωρίσει τη μάχη από κοντά, επιστρέφει σε αυτό που έχει πιστοποιηθεί διαχρονικά στη μάχη.

Σημαντικότατο είναι να τονίσουμε τη διαφορά μεταξύ του παμμάχου και της μονομαχίας – η διαφορά αυτή φαίνεται ότι δεν είναι ιδιαίτερα αντιληπτή στις ημέρες μας. Θα χρησιμοποιήσω στη συνέχεια ένα παράδειγμα που με αφορά προσωπικά, για να διευκρινίσω τη διαφορά του Close Combat με τη μονομαχία – και τονίζω ότι παρουσιάζω το περιστατικό μόνο και μόνο για να γίνει αυτή η επί της ουσίας σύγκριση.

Η χρήση των όπλων στη μάχη κοντινής εμβέλειας έχει σαν σκοπό την υπεροχή εναντίον του αντιπάλου. Δεν τίθεται θέμα τιμής πολεμιστών ή ευκαιρίας στον αντίπαλο, σκοπός είναι στην ουσία η δολοφονία του. Αυτό διαχωρίζει έμπρακτα τη μάχη Close Quarter από συστήματα μονομαχίας (duello, duelling, κλπ), και είναι πολύ δύσκολο να κρατάει κανείς τα δύο ξεχωριστά συναισθηματικά και νοητικά, γιατί πάντα υπάρχει η ενστικτώδης παρόρμηση να προβεί κανείς σε μονομαχία. Και γω τη γουστάρω τη μονομαχία, αλλά πρωτίστως θα ήθελα να διατηρήσω τη ζωή μου.

Ένα όπλο που ανέκαθεν ήταν όπλο αιφνιδιασμού και δολοφονίας είναι το μαχαίρι. Ο Νίκος Κοεμτζής, που έσφαξε τρεις, σακάτεψε έξι, και έγινε διάσημος λόγω της ταινίας «Η Παραγγελιά», τι ήταν, μάστερ του εσκρίμα; Όχι βέβαια. Στην πραγματικότητα λοιπόν, όσον αφορά το μαχαίρι, είναι πολύ επικίνδυνο να προσκολλείσαι επάνω σε τεχνοτροπία χρήσης που καθορίζεται από πολιτιστικά ή και αθλητικά πλαίσια, γιατί στην ουσία σε κάνει να νομίζεις ότι ο αντίπαλος θα σου επιτεθεί με προκαθορισμένο τρόπο. Και όταν λεω «πολιτιστικά πλαίσια», το εννοώ, γιατί αλλιώς χρησιμοποιεί το μαχαίρι ο Μεξικάνος, αλλιώς ο Ινδονήσιος, αλλιώς ο Αφρικανός, αλλιώς ο Ρώσος, και αλλιώς ο Έλληνας.

Θα σας αναφέρω ένα παράδειγμα. Πρόσφατα, με άρθρο μου σε άλλο περιοδικό του χώρου, ξεσήκωσα θύελλα αντιδράσεων, επαναλαμβάνοντας μια διατύπωση του Συνταγματάρχη Rex Applegate σχετικά με τις Φιλιππινέζικες Πολεμικές Τέχνες (ΦΠΤ). Όταν είδε για πρώτη φορά, στην δεκαετία του ‘90,  ο εμπειροπόλεμος αυτός άνθρωπος επίδειξη ΦΠΤ, μειδίασε ελαφρά, γύρισε σε συνάδελφο του και είπε "They're teaching duelling (διδάσκουν την έντιμη μονομαχία)." Αυτό που είδε, δηλαδή, κοιτάζοντας την επίδειξη των ΦΠΤ, ήταν δύο προσεκτικούς κυρίους να πλαισιώνουν ο ένας τον άλλον, με παρόμοια όπλα, και να μονομαχούν με προκαθορισμένο τρόπο μέχρι να γίνει το μοιραίο λάθος και ο ένας εκ των δύο να πέσει. 

            Σε σεμινάριο μάχης Close Quarter που έδωσα για άοπλη άμυνα εναντίον του μαχαιριού, παρόν ήταν ο γνωστός και ικανός δάσκαλος του kali Σωκράτης Καπίκος. Μετά το σεμινάριο, ο Σωκράτης μου υπέδειξε τη θέση του για την παραδοτέα ύλη, η οποία, συνοψίζοντας, ήταν ως εξής:

1.      «Κατ’ αρχή, είναι λάθος η απόσταση.»

2.      «Κανένας δεν επιτίθεται με μαχαίρι έτσι.»

3.      «Οι τεχνικές είναι εξαιρετικά επικίνδυνες και δεν δουλεύουν.»

Στο 3ωρο σεμινάριο αυτό, στην ουσία έδειξα μια τεχνική άμυνας, σαν αντίδραση εναντίον της πιο τυπικής επίθεσης με μαχαίρι που υπάρχει παγκοσμίως, αυτή που λέγεται prison yard rush στα Αγγλικά (εγώ την έχω βαφτίσει «επίθεση παραγγελιάς» στα Ελληνικά για ευνόητους λόγους).  Η επίθεση αυτή, επίθεση αιφνιδιασμού, έχει σκοτώσει περισσότερο κόσμο παρά οποιαδήποτε άλλη στα χρονικά της ανθρωπότητας. Για να πιστοποιήσω την ύπαρξη της, παραθέτω δύο φωτογραφίες. Στην Εικόνα 10, από το κλασσικό του βιβλίο (1988) “PutEm Down, Take ‘Em Out – Knife Fighting Techniques from Folsom Prison”, o Don Pentecost δείχνει την επίθεση prison yard rush. Ο κύριος Pentecost ήταν εκ των έσω στη χειρότερη φυλακή της Αμερικής, εκεί όπου συλλέγουν τους χειρότερους δολοφόνους, και επιδεικνύει αυτά που είδε εκεί – να σημειωθεί ότι το βιβλίο του δεν παρουσιάζει άλλη επίθεση.  Επιπλέον, στην Εικόνα 11, από το στρατιωτικό εγχειρίδιο του Συνταγματάρχη Applegate, φαίνεται η ίδια επίθεση, που ήταν και αυτή που συνιστούσε ο Fairbairn στα δικά του κείμενα (“Cut a man from the testicles to the sternum”, έλεγε ο Fairbairn – το ξέρω, είναι φρικτό. Που να βλέπατε και τα αποτελέσματα.

Η άμυνα που παρουσίασα στο σεμινάριο, και που λειτουργεί από κοντινή εμβέλεια (γιατί υποτίθεται ότι έχεις πιαστεί μήτσος και έχεις αιφνιδιαστεί), είναι αυτούσια η πρώτη τεχνική από τη μέθοδο  Applegate-Fairbairn εναντίον της prison yard rush (Εικόνες 12 και 13). Εξ’ άλλου, βλέπουμε παρόμοια άμυνα και στην Εικόνα  8,  όπως είπαμε από το Army Field Manual 3-25.150, ημερομηνίας 1/2002.  Στις Εικόνες 12 και 8, λοιπόν, βλέπουμε καθαρά την επίθεση, την απόσταση εμπλοκής, και την προτεινόμενη άμυνα, από τον Αμερικάνικο στρατό, ουσιαστικά η ίδια τεχνική τα τελευταία 50 χρόνια. Είναι σαφές, από τις ίδιες τις δημοσιεύσεις των Σωμάτων Ασφαλείας δηλαδή, που ακριβώς στηρίζουν την εμπιστοσύνη τους. Και δεν είναι τυχαία η επιλογή τους, γιατί, όπως αναφέραμε, η ίδια επίθεση, και η ίδια άμυνα, χρησιμοποιούνται τα τελευταία 10,000 χρόνια.

Αυτό τι σημαίνει; Ότι ο Σωκράτης δεν ξέρει να χρησιμοποιεί μαχαίρι; Όχι βέβαια. Δεν αποκλείεται να το χρησιμοποιεί καλύτερα από μένα σήμερα, μια και προπονείται καθημερινά. Σημαίνει όμως σαφέστατα ότι έχει πέσει σε μια παγίδα εν αγνοία του – την παγίδα της πολιτιστικής επιρροής, που δεν του επιτρέπει σφαιρική αντίληψη σε ένα κρίσιμο θέμα. Δεν αναγνώριζε ούτε την επίθεση, ούτε την εμβέλεια αιφνιδιαστικής εφαρμογής της, ούτε την άμυνα. Πάρα πολλά άτομα έχουν σκοτωθεί στη μάχη, πέφτοντας στην ίδια παγίδα. 

Αναφέρω το παράδειγμα του κυρίου Καπίκου, συν τοις άλλοις, για να κλείσω το άρθρο για τη μάχη Close Quarter. Ένα μεγάλο πρόβλημα των duello ήταν ότι συνήθως σκοτώνονταν και οι δύο αντίπαλοι. Η μονομαχία ήταν ευρέως διαδεδομένη στη Δύση μέχρι και τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο, οπότε και εξέλειψε. Στη Δύση, μέχρι τον 19ο αιώνα, συνήθως μονομαχούσαν με ξίφη. Το πρόβλημα ήταν (και είναι) ότι, κάτω από καταστάσεις μάχης, το ανθρώπινο σώμα αντέχει τρομερά πλήγματα χωρίς να πέσει. Έτσι, οι μονομάχοι μπορούσαν να υποστούν 6 - 7 τραύματα οι ίδιοι από το ξίφος του αντιπάλου τους και να συνεχίσουν να μάχονται. Ήταν τυπικό να σκοτώνει ο ένας μονομάχος τον αντίπαλο του, και μετά από ημέρες να υποκύψει ο ίδιος στα τραύματα του. Έτσι, στα τέλη του 19ου αιώνα, πολλοί μονομάχοι προτίμησαν τη σπάθα μονομαχίας, που ελεγχόταν μέχρι «πρώτο αίμα» κάπως καλύτερα, από το ξίφος.

Στη μάχη Close Quarter, όμως, σκοπός είναι να νικήσεις τον αντίπαλο χωρίς να δεχτείς πλήγμα εσύ ο ίδιος, γι αυτό και δίνεται μεγάλη έμφαση στον έλεγχο και την υποταγή του αντιπάλου κατά τη διάρκεια της εμπλοκής. Η προσέγγιση αυτή είναι διαχρονική και εμφανίζεται στη μάχη των αρχαίων Αιγυπτίων, στο πάμμαχον των Ελλήνων, στα fechtbuchClose Quarter Combat σήμερα. Put them down, take them out, indeed. Έλεγξε τον πρώτα, και μετά σκότωσε τον, δηλαδή, για να μην γίνεις θύμα εσύ ο ίδιος. του Ευρωπαϊκού Μεσαίωνα, και στο Close Quarter Combat σήμερα. Put them down, take them out, indeed. Έλεγξε τον πρώτα, και μετά σκότωσε τον, δηλαδή, για να μην γίνεις θύμα εσύ ο ίδιος.

Στους πεζοναύτες της Αμερικής, πρόσφατα ο υπεύθυνος του προγράμματος Close Quarter Combat Συνταγματάρχης George Bristol, menkyo kaiden ο ίδιος στο Ιαπωνικό σύστημα Shinkage ryu, έκανε το εξής πείραμα. Μάζεψε 300 πεζοναύτες υψηλόβαθμους από τις πολεμικές τέχνες όλων των στυλ, αξιωματικούς και μη, και τους έβαλε να μονομαχήσουν μαχαίρι με μαχαίρι. Στην πράξη διαπίστωσε κάτι πολύ απλό – όποιος κατάφερνε να αρπάξει το χέρι του αντιπάλου του (αυτό που κρατούσε το μαχαίρι), και να το ελέγξει, κατάφερνε καίριο πλήγμα (kill shot) στον άλλον. Τα πράγματα ήταν τόσο, μα τόσο, απλά. Αυτοί που κέρδισαν στους αγώνες αυτούς ήταν, ως επί το πλείστον, οι παλαιστές! Και για το σενάριο «άοπλος εναντίον μαχαιριού», τα πράγματα ήταν ακόμη πιο σαφή: ήλεγχες το χέρι του αντιπάλου που κρατούσε το μαχαίρι ή/και την ισορροπία του; Είχες ελπίδα. Δεν τόκανες; Χάθηκες. Καμία σχέση δηλαδή με σενάρια duello, τα πράγματα ήταν ενστικτώδη και ζωώδη στο τέλος, όπως και η μάχη. Οι διαπιστώσεις αυτές του Συνταγματάρχη Bristol συντρέχουν με το ιστορικό αρχείο του Close Combat, και φυσικά με τα πορίσματα, όπως είπαμε, των Ρώσων, των Ισραηλινών, των Άγγλων, κλπ.

Θα ήθελα να αναπτύξω το θέμα περαιτέρω, αλλά νομίζω ότι έχω φθάσει στα όρια ενός απλού άρθρου. Ελπίζω ο αναγνώστης να πήρε μια ιδέα παραπάνω για το τι εννοούμε όταν χρησιμοποιούμε τον όρο Close Quarter Combat, για την ιστορία της, και για τις διαφορές της μάχης κοντινής εμβέλειας με τη μονομαχία.