Αλεξάντερ Καρέλιν, ο παλαιστής «Πείραμα»(Νοβοσιμπίρσκ, 19 Σεπτεμβρίου 196

http://lefobserver.blogspot.com/2009/09/alexander-karelin.html

ALEXANDER KARELIN - ΑΛΕΞΑΝΤΕΡ ΚΑΡΕΛΙΝ

Τα τεμπέλικα κλισέ των εφημερίδων μιλούσαν για τη «ρώσικη αρκούδα», αλλά ο Αλεξάντερ Καρέλιν είχε το καλύτερο παρατσούκλι που έχουμε ποτέ συναντήσει στον αθλητισμό: «The Experiment». Το Πείραμα.

Δεν υπήρξε άλλος παλαιστής σαν αυτόν. Το κορμί του ήταν ένα θαύμα της φύσης. Η δύναμη των χεριών του, εξωγήινη. Η φυσική του κατάσταση, μυθική. Η τεχνική του, απαράμιλλη. Ο τρόμος που προξενούσε στους αντιπάλους του ασύλληπτος. «Δεν καταλαβαίνω τι σας φαίνεται αφύσικο», διασκέδαζε με το δέος που σκόρπιζε στο διάβα του ο Ρώσος γίγαντας των 110 κιλών και των 192 εκατοστών. «Προπονούμαι κάθε μέρα τρεις φορές περισσότερο απ' όσο άλλοι γυμνάζονται σε ολόκληρη την καριέρα τους...». Φαινόταν από μικρός πόσο θα μεγάλωνε. Οταν γεννήθηκε (19 Σεπτεμβρίου 1967 στο Νοβοσιμπίρσκ), ζύγιζε 6,8 κιλά! Στο ολυμπιακό προσκήνιο εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα 21 του, το 1988 στη Σεούλ. Εφτασε ώς τον τελικό των υπερβαρέων της ελληνορωμαϊκής, αλλά εκεί έχανε με 3-0 στα σημεία από τον Βούλγαρο Γκερόφσκι, μισό λεπτό πριν από το φινάλε. Τότε, παρουσίασε για πρώτη φορά τη λαβή που έγινε σήμα κατατεθέν της καριέρας του (το «Karelin lift»). Αρπαξε τον δύστυχο αντίπαλό του και τον σήκωσε ένα μέτρο στον αέρα πριν τον πετάξει σαν σακί πίσω από την πλάτη του! Οι εμβρόντητοι κριτές τού έδωσαν 5 πόντους. Το Πείραμα της Σιβηρίας είχε μόλις ξεκινήσει. Το 1992, ο Καρέλιν συμπλήρωνε μια πενταετία αήττητος. Ξεφορτωνόταν τους αντιπάλους του με την ίδια ευκολία που οι κοινοί θνητοί εκτόξευαν κούτσουρα στη φωτιά. Ο Φινλανδός Αχόκας πάλεψε 5 λεπτά πριν υποκλιθεί. Οι υπόλοιποι τέσσερις αντίπαλοί του στη Βαρκελώνη άντεξαν συνολικά 5 λεπτά και 32 δευτερόλεπτα... Οταν ο Καρέλιν προσγειώθηκε στην Ατλάντα για τους Αγώνες του 1996, συνάντησε κλίμα εχθρικό, σχεδόν ψυχροπολεμικό. Οι Αμερικανοί είχαν βρει τον πρωτοπαλαιστή που χρειάζονταν στο πρόσωπο ενός 34χρονου Ιρανού φυγάδα ονόματι Ματ Γκαφάρι και τον έστειλαν να παλέψει με το ανίκητο θηρίο, ποντάροντας στη μεγαλύτερη έκπληξη της Ιστορίας. Οι δυο τους είχαν βρεθεί αντιμέτωποι 20 φορές. Ο Καρέλιν είχε νικήσει και στις 20, αν και σε μία περίπτωση χρειάστηκε παράταση. Ο Γκαφάρι τον είχε εικόνισμα και κουβαλούσε μια φωτογραφία του στο πορτοφόλι του. Στην Ατλάντα, ο Καρέλιν ταξίδεψε χειρουργημένος και απροπόνητος. Ούτε, όμως, ο τραυματισμός τον πτόησε ούτε η πατριωτική έξαρση των Αμερικανών, οι οποίοι αποκαλούσαν τον δικό τους «Ρόκι» ακόμα και από τα μεγάφωνα του σταδίου. Τους πρώτους τέσσερις αγώνες του, ο Ρώσος τούς κέρδισε με συνολική διαφορά 24-0 στα σημεία. Στον τελικό, χρειάστηκε 1 λεπτό και 51 δευτερόλεπτα για να ανοίξει το σκορ. Οσο και αν πάσχισε ο Γκαφάρι, δεν μπόρεσε να κερδίσει πόντο. «Ηταν σαν να πάλευα απέναντι στον Κινγκ Κονγκ», είπε. Συνεχάρη το ίνδαλμά του και αποχώρησε από το ταπί δακρυσμένος... Για 13 χρόνιαΟ Καρέλιν πήγε στο Σίδνεϊ αήττητος επί 13 χρόνια, με σερί 59 αλλεπάλληλων νικών στο βιογραφικό του και με 3 χρυσά ολυμπιακά (καθώς και 9 παγκόσμια) μετάλλια στο παλμαρέ του. Ηταν, όμως, 33 ετών και ταλαιπωρημένος από μυριάδες τραυματισμούς. Εφτασε εύκολα στον τελικό, αλλά εκεί βρήκε τον μάστορά του στο πρόσωπο ενός Αμερικανού μορμόνου ονόματι Ρούλον Γκάρντνερ. Στην προηγούμενη αναμέτρησή τους, ο Γκάρντνερ βρέθηκε να ίπταται πίσω από την πλάτη του Καρέλιν. «Δεν με πείραξε η ήττα», προσπάθησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις. «Απόψε ο Ρώσος μού έμαθε να πετάω». Μία ώρα μετά τον θρίαμβό του στο Σίδνεϊ (1-0), ο Γκάρντνερ πετούσε στον έβδομο ουρανό. Οταν ρωτήθηκε πότε σιγουρεύτηκε για την ιστορική νίκη του, απάντησε: «Πριν από δέκα λεπτά». Απόμαχος πια, ο μέγας Καρέλιν εμφανίστηκε στους Αγώνες της Αθήνας σε ρόλο θεατή και αποθεώθηκε από τους 6.000 θεατές στο γυμναστήριο των Ανω Λιοσίων. Ο θρύλος του είχε φτάσει στα αυτιά ακόμα και των μη μυημένων. Ανθρωπος ευαίσθητος και καλλιεργημένος, γνώστης της ρωσικής λογοτεχνίας και εραστής της κλασικής μουσικής, ο Καρέλιν είναι μια «αρκούδα» με ευαίσθητη καρδιά. Ηταν ακόμα αθλητής εν ενεργεία όταν εξελέγη για πρώτη φορά στη ρωσική Δούμα. Σήμερα ζει στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το Νοβοσιμπίρσκ, και διανύει την τρίτη βουλευτική του θητεία με το κόμμα της «Ενωμένης Ρωσίας». Σήκωσε τη σημαία της πραγματικής του πατρίδας το 1996 στην Ατλάντα, της «Κοινοπολιτείας» το 1992 στη Βαρκελώνη, της ΕΣΣΔ το 1988 στην Ατλάντα. Ποιος θα τολμήσει να διαφωνήσει μαζί του; Ποιος θα αμφισβητήσει το πιο επιτυχημένο «πείραμα» στην ιστορία του αρχαιότερου αθλήματος; Οσοι το έκαναν μετρούν ακόμα τ' αστέρια.